Мортэн выступіў для тых, хто не паспеў развітацца з A-HA

“Вядома, гэта падзея! Паглядзіце на афішы, што тут ёсць? Куды хадзіць, што глядзець? Кіркорава?” – аналізаваў сітуацыю знаходлівы мінак, якога Еўрарадыё сустрэла на вуліцы на 10-й хвіліне канцэрта. Той удала стаў збоку Палаца спорту і мог “падглядаць” канцэрт Мортэна праз дзве празрыстыя дзверы і адну адчыненую, акурат насупраць сцэны і вакаліста. Мінака звалі Пеця, і ён быў амаль на ўсіх гучных канцэртах Мінска, а тут пашкадаваў на квіток 300 тысяч, хоць і адвешваў кампліменты канцэрту:

“Для цяперашняй сітуацыі і гэта ўжо нехта, няхай гэты музыка ўжо і “з дымком”.

У самога музыкі аказалася ўсё акурат наадварот – ніякай адмысловасці ў прыездзе ў Мінск. Больш за тое, як і належыць вялікім зоркам, ён асабліва не замарочваўся геапалітычнымі тонкасцямі і ветліва і меланхалічна гаварыў беларускім журналістам пра Мінск, як пра горад “дзесьці ў Расіі”:

“Ёсць шэраг краін, наведаць якія для мяне было б цалкам натуральна пасля ўсіх гадоў, што я спяваў у A-HA, і Расія таксама адна з гэтых краін, і гэты горад таксама ў гэтым шэрагу. Але ніякіх прыярытэтаў не існуе. Тур пачаўся з Расіі выключна з лагістычнай нагоды”.

Тур, пра які сказаў Мортэн – у падтрымку новага сольнага альбома Out of My Hands (трэцяга па ліку!), назву якога можна перакласці як “тое, што выйшла з-пад рук… было выраблена імі".

“То бок, гэты альбом быў зроблены мной, – расказваў Мортэн. – А сама песня Out Of My Hands прысвечана жыццю, смерці і таму, адкуль мы ўсе прыйшлі”.

Магчыма, такія глыбокія тэмы паўплывалі на тое, што ў зале Палаца спорту, запоўненай на дзве траціны, панавалі цішыня і трансава-замбічная атмасфера. Песня за песняй - нічога не мянялася ні на сцэне, ні пад сцэнай. Музыкі метадычна кармілі публіку рэтра-песнямі (нават тыя, што з новага альбома, гучалі як з далёкіх шчаслівых 80-х). А публіка слухала і слухала, спакойна і безэмацыйна. Зала разварушылася толькі пад канец, калі пайшоў “біс” і хіты A-HA. Але што за фігня? Чалавек жа стараўся, новы альбом пісаў? Ці ацанілі яго мінчукі? Ці змаглі адрозніць сольныя песні ад А-HA?

“Не, я не змог. Для мяне гэта ўсё адно, – расказаў Еўрарадыё мужчына - адзіны, які прыплясваў паблізу. – Мортэн няхай што хоча, тое і робіць. Я проста гатовы ўпасці на калені перад гэтым выканаўцам, таму што гэта спявак маёй маладосці і яго вельмі люблю!”

У гэтага мужчыны, якога звалі Саша, па сапраўднаму свяціліся вочы і ён дасылаў музыкам паветраныя пацалункі.

А вось дзве дзяўчыны - Каця і Таня ў гэты ж час літаральна збягалі з канцэрта. Яны не хацелі заставацца на біс і зыходзілі прама на кульмінацыі.

“Склалася ўражанне працы не ў поўную сілу, не хапіла драйву, – сказала Таня. – Неяк шмат папсовасці ў ягоных новых песнях, напэўна, з яго новага альбома. Мне падаецца, што ён выехаў на імені A-HA, а канцэрт мяне расчараваў”.

“Насамрэч засталося ўражанне памірання, – дадала сяброўка Каця. – Мне падалося, што ён даходзіць да скону, што гэта апошняе, на чым можна зарабіць нейкія грошы. Хоць голас, вядома, шыкоўны ў чалавека”. 

Пакуль мы слухалі адказы  дзяўчат, у галаве няспынна круціліся словы самога Мортэна, якія ён сказаў журналістам перад канцэртам:

“Музыка была маім жыццём апошнія… дайце успомніць… 30 гадоў.  І ў мяне дагэтуль няма нагоды для таго, каб хацець спыніцца. У мяне ёсць яшчэ порах ў парахаўніцах!”

Больш фота Мортэна ў Мінску глядзіце ў Фэйсбуку Еўрарадыё.