Кіроўцу пабудзяць пярсцёнак і бранзалет

Індыкатары запамінаюць стан чалавека, прымаючы фізічныя паказанні скуры. Пры адхіленні ад нормы ў бок рэлаксацыі цуда-прыстасаванне выдае гучныя сігналы. Калі ў гэтым выпадку кіроўца не націсне адпаведную кнопачку, прылада аўтаматычна запускае аварыйную сігналізацыю і блізкае святло фараў.

Паводле інфармацыі Міністэрства транспарту, штогод у нашай краіне з-за стамлення або засынання адбываецца каля 70 здарэнняў, у якіх гіне больш за 20 і атрымлівае раненні больш за 80 чалавек.

Аднак чамусьці ў серыйную вытворчасць прыстасаванне трапіла ў Расіі, дзе каштуе каля 540 долараў. Чаму так атрымалася?

Пра гэта расказвае вядучы навуковы супрацоўнік лабараторыі эргатычных сістэм Аб’яднанага інстытута машынабудаўніцтва Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Уладзімір Саўчанка:

“Работы пачаліся больш за 20 гадоў таму. Затым былі зроблены сістэмы для чыгуначнага транспарту. Пасля развалу Савецкага Саюза вытворчасць была працягнута ў Расіі. Там вырабляліся “прабабулі” тых сістэм, пра якія мы цяпер гаворым. Яны больш за 10 гадоў адпрацавалі на расійскай чыгунцы.

З сярэдзіны 1990-х мы пачалі вырабляць такія сістэмы для аўтатранспарту. Зрабілі шэраг макетаў, доследны ўзор і паспрабавалі паставіць на вытворчасць у Беларусі, але, на жаль, гэтага не атрымалася.

З шэрагу прычын — перш за ўсё ў выніку абмежаваных тэхнічных магчымасцяў і патрабавання вырабляць гэту сістэму цалкам тут”.

Па словах спадара Саўчанкі, прадукт дастаткова энергаёмісты, а элементная база, што выкарыстоўваецца ў ім, асабліва ў галіне блізкай тэлеметрыі, унікальная і не мае аналагаў у свеце. Працэсар для прылады па замове расійскай фірмы “Нейраком” давялося вырабляць у Японіі.

Адпаведна, Масква і засталася галоўным выканаўцам і рэалізатарам праекта. Што датычыць Беларусі, то летась прыстасаванне прайшло выпрабаванне экіпажам кіроўцаў-міжнароднікаў з мінскага аўтапарку №2. Пра гэта распавёў намеснік дырэктара парка па бяспецы дарожнага руху Пётр Бакавец:

“Ёсць у нас людзі, якія “за”, якія — “супраць” і якія — устрымаліся. Прычым большасць кіроўцаў, верагодней, будуць супраць. Таму што, “як гэта я засыпаю?! Да я ніколі не сплю!” Але для самакантролю гэта карысная рэч.

Між тым, тыя кіроўцы, якія выпрабоўвалі яе, супраць гэтай прылады нічога не мелі. Яны паставіліся з вялікім разуменнем і цікаўнасцю. Чалавек едзе за рулём і нават не заўважае гэтай мяжы паміж бадзёрасцю і плаўным пераходам да дрымоты, бо наступае гэтак званы “дарожны гіпноз””.

Аднак выпрабаванні яшчэ не завершаныя. Паводле Саўчанкі, прайшоў толькі першы этап:

“Мы ўзялі доследны ўзор, выпрабавалі яго, адкаталі. На гэтым этапе вынікі станоўчыя. Наступны крок, другі-трэці квартал, будуць кваліфікацыйныя выпрабаванні.

Абсталююць 5—10 транспартных сродкаў: аўтобусы, дальнабойшчыкі — і будуць далей праводзіць выпрабаванні, ва ўсялякім выпадку Мінтранс гэта планаваў”

Навукоўцы спадзяюцца, што ўкараненне гэтага прыстасавання дазволіць у будучыні пашырыць яго магчымасці.

Калі сёння такая сістэма выкарыстоўваецца на расійскай чыгунцы і выпрабоўваецца на аўтатранспарце, то ў далейшым яе можна будзе ўжываць для дыспетчараў, у авіяцыі, на хімічных прадпрыемствах або атамных электрастанцыях – словам, усюды, дзе чалавечы фактар можа сыграць фатальную ролю.