"Мяне трэба ліквідаваць з Алімпіяды". Крысціна Ціманоўская пра апошнія падзеі

Атлетка Крысціна Ціманоўская пакінула аддзяленне паліцыі. Спартоўку вязуць у бяспечнае месца. Яна збіраецца папрасіць палітычнага прытулку. Раней яго месцам называлася Аўстрыя, але пасля размовы з японскімі і польскімі дыпламатамі гэта магло змяніцца. Таксама да паліцэйскага ўчастку, дзе знаходзілася Ціманоўская, з уласнай ініцыятвы прыехала японская адвакатка ў справах уцекачоў. Ці паспела яна паразмаўляць з беларускай атлеткай, невядома.

Нагадаем, што сення днём прадстаўнікі алімпійскай дэлегацыі Беларусі суправадзілі Ціманоўскую ў аэрапорт, дзе яна папрасіла аб дапамозе японскіх паліцэйскіх. Таксама бягуха запісала зварот у адрас Міжнароднага алімпійскага камітэта, які пасля гэтага пачаў вывучаць канфлікт. На гэтую гісторыю звярнулі ўвагу многія медыя, а таксама прадстаўнікі беларускай дыяспары, якія пражываюць у Японіі. Падтрымку Ціманоўскай пасля перамоваў з лідэрам Нацыянальнага антыкрызіснага кіравання Паўлам Латушкам прапанавала амбасада Польшчы ў Японіі.

Журналіст Tribuna.com Дзмітрый Руто зрабіў з дзяўчынай вялікае інтэрв’ю пра падзеі, якія разгортваліся вакол спартоўкі цягам апошніх дзён. Крысціна баіцца апынуцца ў турме і не жадае зараз вяртацца ў Беларусь. Публікуем яго са скарачэннямі.

- Раскажыце, як, хто і калі вам сказаў пакінуць Токіо.

- Учора [31 ліпеня] да мяне прыйшоў галоўны трэнер нацыянальнай каманды Юрый Моісевіч. Ён прапанаваў мне адмовіцца ад удзелу ў бегу на 200 метраў - сказаць, што ў мяне траўма, зняцца і паляцець дадому. Ён сказаў, што мяне трэба прыбраць з Алімпіяды, што на дадзены момант мяне хочуць прыбраць толькі з Алімпіяды, але калі я адмоўлюся і выйду на дыстанцыю ў 200 метраў, то мяне будуць прыбіраць з зборнай, пазбаўляць работы і, магчыма, будуць яшчэ нейкія наступствы. Мы з трэнерам яшчэ доўга размаўлялі і прыйшлі да рашэння, што я пабягу, але не буду даваць ніякіх каментароў - маўляў, усё пройдзе спакойна, прабегу 200 метраў і вярнуся дадому. Але сёння [1 жніўня] пасля абеду да мяне ў пакой прыйшоў Артур Шумак, прадстаўнік нашай нацыянальнай каманды, і Моісевіч, і яны мне сказалі, што літаральна праз пару гадзін я павінна быць у аэрапорце. Мне трэба хутка збіраць рэчы і выязджаць.

Прыйшоў псіхолаг, які спрабаваў са мной размаўляць. Не памятаю яго прозвішча, таму што я асабліва яго старалася не слухаць. Ён мне казаў нейкі трызненне - тыпу ён працаваў з забойцамі, у «Навінках», шмат чаго пабачыў. Не зразумела, навошта мне гэта. Імкнулася яго ня слухаць. Потым ён спрабаваў паставіць сябе на маё месца, а мяне - на яго. Сядаў і рабіў выгляд, што ён - гэта я. І ён гуляў ролю, быццам я сяджу ў кабінеце міністра спорту і кажу: «Так, я вінаватая, сама ініцыявала гэтую сустрэчу». Навошта ён гэта рабіў, я наогул не зразумела.

Пасля гэтага ў пакой зноў зайшоў Шумак і сказаў, што ў мяне 40 хвілін, каб сабрацца. Я пачала складаць рэчы, да мяне кожныя 10 хвілін падыходзілі і правяралі, ці хутка я збяруся. Я збірала рэчы паўтары гадзіны, стараўся максімальна зацягваць час. Перапісвалася з мужам, са сваякамі, мы думалі, што рабіць, куды звяртацца. Прынялі рашэнне, што прыеду ў аэрапорт, а там пайду ў паліцыю. Так урэшце і зрабіла.

- Праўда, што вас суправаджалі людзі спартовага целаскладу?

- Са мной былі два чалавекі: псіхолаг і прадстаўнік НАК.

- Як вас везлі? У машыну не запіхвалі?

- Гэтыя людзі ўзялі мае валізкі, пайшлі на паркоўку, паклалі рэчы ў машыну. Я таксама села - і мы паехалі ў аэрапорт.

- Што там зрабілі ў першую чаргу?

- Мы спачатку доўга не маглі знайсці наш тэрмінал. Калі знайшлі, накіраваліся да стойкі рэгістрацыі. Там было шмат людзей з беларускай каманды, дэлегацыі. Я спытала ў людзей, якія мне дапамагаюць, што рабіць. Яны сказалі, што калі побач ёсць паліцыя, то трэба звяртацца да яе, тады можна не паспець сесці на рэйс. Я так зразумела, што суправаджэнне планавала стаяць са мной да канца, пакуль я не атрымаю білет і не пайду на пасадку. Я адразу падыйшла да паліцыі, і далей ужо пачаліся высвятлення.

- Як тыя, хто вас суправаджаў, адрэагавалі на з'яўленне паліцыі?

- Яны пачалі камусьці тэлефанаваць. Потым селі ў пяці метрах ад мяне і не сыходзілі нікуды, з кімсці размаўлялі па тэлефоне.

- Вам наогул сказалі, чаму вы павінны пакінуць Токіо?

- Не. Як мне сказаў Моісевіч, гэтае пытанне ўжо не на ўзроўні федэрацыі [лёгкай атлетыкі], не на ўзроўні міністэрства спорту, а узроўнем вышэй. Што мяне трэба ліквідаваць з Алімпіяды, вярнуць дадому, таму што я перашкаджаю камандзе выступаць. Мяне трэба прыбраць, каб усе супакоіліся і спаборнічалі далей. І гэта нават нягледзячы на ​​тое, што заўтра я павінна была бегчы 200 метраў. Моісевіч казаў яшчэ пра эстафеты - маўляў, калі дзве дзяўчынкі не змаглі прыляцець, чаму тыя, што засталіся не могуць прыляцець (яны яшчэ не ў Токіо). З-за таго, што я не хачу бегчы, трэба даць шанец гэтым дзяўчынкам прабегчы. І гэта пры тым, што мае шанцы выступіць на 200 метраў трэнеры забіраюць.

- НАК паведаміў, што зняцце з Алімпіяды звязана з вашым псіхалагічным станам.

- Ніякія лекары да мяне не прыходзілі, ніхто мяне не абследаваў. У мяне добры псіхалагічны стан, нават нягледзячы на ​​тое, што адбылася такая сітуацыя. Я нармальна трымаюся, у мяне няма ніякіх праблем са здароўем, няма траўмаў, няма пытанняў з псіхікай. Я была гатовая бегчы.

- Некалькі дзён таму вы ў Instagram выклалі відэа, дзе выказаліся з нагоды таго, што вас вырашылі заявіць на эстафету. Гэтае відэа было выклікана эмоцыямі ці вы запісвалі іх свядома?

- Гэта было зроблена збольшага на эмоцыях, але не буду адмаўляцца ад сваіх слоў. Так, я абураная! Усё ж такі мы прыехалі на Алімпійскія гульні, і заяўляць нас на дыстанцыю, на якой мы ніколі ў жыцці не выступалі (у эстафету хацелі заявіць таксама барьеристку Эльвіру Герман - Tribuna.com), - гэта супярэчыць усім правілам. Гэта поўная непавага да спартсменаў, да працы, якую ўкладвалі ўсе гады, рыхтаваліся да сваіх дыстанцый. А тут адбываецца поўны хаос. У той момант, калі даведалася, што магу бегчы эстафету, паспрабавала звязацца з Шумаковым. Ён мне не адказаў, проста прачытаў паведамленні. Потым сказаў, што ў яго нібыта дрэнна лавіў тэлефон, таму ён не змог мне адказаць. Моісевіч мне напісаў, што мне ніхто не адказваў, таму што яны хацелі зберагчы мяне ад лішняй інфармацыі, каб я лішні раз не нервавалася. Аднак на эмоцыі мяне вывеў іх ігнор. Не сам факт таго, што мяне заявілі на эстафету, а поўны ігнор ў мой бок. І тое, што рашэнне было прынята за маёй спіной, ніхто не параіўся ні са мной, ні з трэнерам, і потым нават не паведаміў нічога. Гэта поўная непавага!

- Чаму выдалілі гэтыя відэа?

- Мне пачалі тэлефанаваць з пагрозамі і казаць, каб я выдаліла відэа, калі хачу далей быць у спорце. Спачатку я доўга адмаўлялася выдаляць, але потым зрабіла гэта, каб мне перасталі названьваюць.

- А хто названьваў?

- Старэйшы трэнер па спрынце Яўгенія Валадзько тэлефанавала нават з Мінска, яшчэ нехта. Валадзько казала, што яе выклікалі ў міністэрства.

- Потым вы зрабілі пост, дзе расставілі ўсе кропкі на і. Гэта ваша рашэнне або вам сказалі апублікаваць такі запіс?

- Не, гэта асабіста маё рашэнне, таму што мне пісалі вельмі многія, каментароў у дырэкт я атрымала больш за тысячу. Я проста фізічна не магла ўсім адказаць, таму вырашыла напісаць пост, каб растлумачыць прычыну сваіх эмоцый. Таксама паспрабавала растлумачыць, што калі б да мяне прыйшлі і растлумачылі усё па-чалавечы, то, магчыма, гатовая была б прабегчы, хай ніколі і не бегала гэтую дыстанцыю. За каманду гатовая была пастаяць. Але так як усё вырашылі за маёй спіной, гэта непрымальна не толькі для мяне, а ў прынцыпе для любога спартсмена.

- Вы сказалі, што баіцеся ляцець у Беларусь. Чаму?

- Таму што я баюся, што ў Беларусі мяне, магчыма, могуць пасадзяць у турму. Я не баюся таго, што мяне звольняць або выганяць з нацкоманды. Я турбуюся пра сваю бяспеку. І думаю, што на дадзены момант у Беларусі для мяне небяспечна.

- А за што вас могуць пасадзіць, бо вы закон не парушалі?

- У тым-та і справа, што нічога не зрабіла, але пры гэтым мяне пазбавілі права ўдзельнічаць у бегу на 200 метраў і захацелі адправіць дадому. Таму я нават не ведаю, што вам адказаць.

- Вы хочаце атрымаць палітычны прытулак у Аўстрыі?

- Пакуль мы думаем, куды звярнуцца. Думаю, бліжэйшую ноч над гэтым давядзецца паразважаць. І ўжо заўтра прымем нейкае рашэнне.

- Хто вам зараз дапамагае, спрабуе ўрэгуляваць сітуацыю?

- Хлопцы з SOS.BY, Беларускі фонд спартыўнай салідарнасці падключылі ўсе свае магчымасці.

- Як на сітуацыю адрэагавалі іншыя члены нацкоманд?

- Думаю, яны проста нічога не ведалі. Калі даведаліся пра эстафету, пра мае сторысы ў Instagram, некаторыя хлопцы мяне падтрымалі. Сказалі, што мяне разумеюць і падтрымліваюць. А з нагоды майго ад'езду ніхто нічога не ведаў, ніякай рэакцыі няма.

- Напэўна, баяцца выказацца.

- Я думаю так.

- Вы ведаеце, што на госТВ ў Беларусі вас напярэдадні актыўна абмяркоўвалі?

- Так, усё ведаю, мне дасылалі інфармацыю і відэа. Што я магу сказаць? Ужо калі ўбачыла, як пра мяне кажуць па ТБ, што кажа Азаронак і іншыя рэпарцёры, то ў мяне прапала да іх ўсялякая павага як да мужчын, таму што яны дазваляюць у дачыненні да дзяўчыны непрыемныя словы. Я ж нічога такога не зрабіла, нічога не сказала. Палітыку не кранала. Але атрымала шквал негатыву, у тым ліку ў Instagram.

- Што далей будзеце рабіць?

- Зараз я ў паліцыі, а далей буду прасіць прытулак. Крок за крокам будзем дзейнічаць. Я планую пакінуць Токіо, але не тым рэйсам, якім мяне хацелі адправіць. Зараз я пад абаронай паліцыі.

- Як думаеце, да чаго можа прывесці ваша сітуацыя? Бо звароту ў МАК ужо паступілі.

- Калі шчыра, пакуль не ведаю, да чаго можа прывесці. Але вінаватыя ў любым выпадку павінны быць пакараныя. Вось так вось фармавалі каманду, аблажаліся з эстафетамі. І людзі павінны быць пакараныя. Думаю, што гэта, хутчэй за ўсё, віна не федэрацыі, а нацкаманды па лёгкай атлетыцы.