Булатнікаў: Распад “Ляпісаў” — узаемны працэс, ад якога ўсе мы выігрываем

Паўла Булатнікава мы чакалі яшчэ тыдзень таму. Тады не зраслося. А ў аўторак, 9 верасня, Павел усё ж завітаў да нас. Ды не адзін. З бас-гітарыстам Алесем-Францішкам Мышкевічам. Павел, дарэчы, як і Алесь, размаўлялі з намі выключна на роднай мове!

Уся творчасць гурта “Ляпіс Трубяцкі” будзе пераасэнсаваная

Еўрарадыё: Што такое Trubetskoy? Чаму менавіта Trubetskoy, а не “Ляпіс”?

Павел Булатнікаў: “Ляпіс” устойліва асацыюецца ў многіх людзей з Сяргеем Міхалком. Многія нават не ведаюць, як яго клічуць, а ведаюць як “Ляпіса”. А паколькі наш калектыў будзе выконваць старыя творы “Ляпіса Трубяцкога”, мы вырашылі, што назва Trubetskoy будзе дарэчы.

Еўрарадыё: Наколькі гэта будуць старыя творы? Гэта будуць толькі песні “дакапіталаўскага” перыяду ці песні апошніх 7-мі гадоў вы таксама будзеце выконваць?

Павел Булатнікаў: Гэта будуць і тыя, і другія песні. Мы нічога не адмятаем. Уся творчасць гурта “Ляпіс Трубяцкі” будзе пераасэнсаваная.

Алесь-Францішак Мышкевіч: Галоўнае, што мы не будзем шукаць ніякай кан’юнктуры, а будзем выконваць тое, што нам падабаецца з усёй творчасці “Ляпісаў”.

Мы граем рок-н- рол у чыстым выглядзе

Еўрарадыё: Якая ідэя новага праекта? Які стыль?

Павел Булатнікаў: Мы б не хацелі заганяць сябе ў нейкія стылістычныя межы. Мы граем рок-н-рол у чыстым выглядзе.

Алесь-Францішак Мышкевіч: Прасцей кажучы, на сённяшні дзень у нашым свеце склалася такая сітуацыя, што адусюль сыходзіць шмат негатыву. Мы больш хочам несці не нейкую асабістую музычную пазіцыю, а пазітыў для чалавека, для слухача рознага ўзросту і розных класаў.

З 2-й ці з 3-й песні людзі пачалі крычаць “Трубецкой”, “Трубецкой”. І ніводнага воклічу “Ляпіс” мы не чулі

Еўрарадыё: Калі чакаць ваш выступ у Беларусі? Ці плануецца новы альбом?

Павел Булатнікаў: Мы вельмі спадзяемся, што ў будучыні зможам выступаць у Беларусі, нам вельмі хочацца, бо даўно не выступалі на Радзіме. А наконт новага альбома — цяпер ідзе праца над ім. Зразумела, што ў гурта “Ляпіс Трубяцкі” было шмат гастроляў, і ў нашага праекта рукі не даходзілі да працы над новым матэрыялам. Новую канцэртную праграму, якую мы паказалі на нашым першым канцэрце на фестывалі “Рэспубліка” ў Камянцы-Падольскім, мы зрабілі за вельмі кароткі перыяд. Планаў, насамрэч, гара.

Еўрарадыё: Дарэчы, як толькі вы прэзентавалі праект, у вас на сайце значыўся выступ у Мінску. Пазней яго прыбралі. Чаму? Канцэрт не дазволілі?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Пакуль мы не дамовіліся на канцэрт у Мінску, але вядуцца перамовы і, спадзяемся, праз пэўны час мы дамовімся. Цяпер каментаваць асабліва гэта не можам.

Еўрарадыё: Вы вярнуліся з украінскага фэсту “Рэспубліка”. На ваш погляд, наколькі паспяхова прайшоў выступ? Як вас успрымала публіка? Ці не было воклічаў кшталту “давай Міхалка” і г.д.?

Павел Булатнікаў: Мы непакоіліся наконт тэндэнцыі “давай Міхалка”, але нас прынялі вельмі добра. Я б сказаў, што гэта быў такі нават фурор для нас. Гэта было нечакана.

Алесь-Францішак Мышкевіч: Што было цікава, што з 2-й ці з 3-й песні людзі пачалі крычаць “Трубецкой”, “Трубецкой”. І ніводнага воклічу “Ляпіс” мы не чулі, што было дзіўна для нас, натуральна, бо, па сутнасці, мы прыехалі як першы і новы гурт, зусім новы.

Павел Булатнікаў: У нас была магчымасць паказаць новы калектыў з новым гукам публіцы. Мы вырашылі, што гэта добры шанец паказаць сябе свету. І нагода, каб зразумець, як мы самі сябе адчуваем у новай якасці. Мы ж не ведалі самі, як мы будзем паводзіць сябе ў гэтай новай “шкуры”.

Еўрарадыё: Дарэчы, наконт фэнаў. Як вам падаецца, ці давядзецца наноў заваёўваць публіку, якая адпала пасля павароту "Ляпіса" ў сацыяльна-палітычную сатыру? За кім рушыць той мільённы атрад фэнаў —за "Трубяцкім" ці Brutto?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Мы ніяк не думалі пра тое, што хтосьці кагосьці будзе падзяляць! Мне здаецца, што заўсёды былі слухачы, якім падабаўся і стары рэпертуар, і новы. Кожны знаходзіў для сябе пэўную цікавасць і ў той, і ў другой творчасці. Цяпер тое самае. Мы не ставім ніякіх мэтаў кшталту “давайце зараз падзелім, і людзі, якія больш любяць альбомы “Рабкор” і “Матрёшка”, будуць ісці толькі на Brutto, а астатнія будуць ісці толькі за весялухай. Ні ў якім разе! Мы для ўсіх граем. І для ўсіх хочам несці пазітыў. І наша галоўная мэта — аб’яднаць усіх, а не раздзяляць.

Цяпер мы спяваем творы, якія раней спяваў Сяргей. Але я выконваю па-іншаму

Еўрарадыё: Як правільна разумець: "Ляпіс" распаўся ці пераўтварыўся ў 2 новыя праекты?

Павел Булатнікаў: Ёсць факт — гурт “Ляпіс Трубяцкі” больш не існуе. І ёсць праект Trubetskoy і праект Brutto.

Еўрарадыё: Ці ёсць верагоднасць таго, што аднойчы гэтыя праекты зноў стануць адным?

Павел Булатнікаў: На дадзены момант гэта немагчыма.

Еўрарадыё: Слухачы пакуль мяркуюць, што ніводзін з новых праектаў не здольны дасягнуць поспеху “Ляпісаў”…

Павел Булатнікаў: Пабачым (смяецца).

Еўрарадыё: Некалі вы казалі, што хацелі б некаторыя песні адабраць у Міхалка і спяваць іх па іншаму. Тыя ж "Русалкі", напрыклад. І вось цяпер ваша мара здзейснілася?

Павел Булатнікаў: Адабраць? Можа, я меў паспрабаваць выканаць інакш? Але так, мая мара здзейснілася. Цяпер мы спяваем творы, якія раней спяваў Сяргей. Але я выконваю па-іншаму.

Еўрарадыё: Лепш?

Павел Булатнікаў: Не ведаю (смяецца).

Я не знаходжуся на сцэне адзін — побач са мной мае сябры

Еўрарадыё: Ці не страшна застацца на сцэне аднаму, пасля таго, як цягам 20 гадоў вы знаходзіліся поруч з сяброўскім плячом Міхалка?

Павел Булатнікаў: Я не знаходжуся на сцэне адзін — побач са мной мае сябры. Гэта прафесіяналы высокага класа, музыкі, якія сцэну ведаюць з дзіцячага садочка (смяюцца). Таму ніякага страху ў мяне няма.

Еўрарадыё: “Ляпіс” у многіх асацыюецца менавіта з Міхалком. Ці доўга вы рашаліся на падобны крок — стаяць на чале гурта-пераемніка без так званага лідара?

Павел Булатнікаў: Як толькі было вырашана, што Сяргей пойдзе іншым шляхам, у нас не было сумневаў наконт працягнення нашай справы. Рашэнне было маланкавым.

Еўрарадыё: Наколькі вы гатовыя да ролі лідара?

Павел Булатнікаў: У нас у калектыве няма лідара. Мы ўсе свабодныя людзі, асобы, мы калектыўна прымаем нейкія рашэнні. І мне, шчыра, не хацелася б прымяраць на сябе маску нейкага лідара.

Еўрарадыё: То бок, тое, што цяпер робіць гурт, гэта выключна калектыўная творчасць?

Павел Булатнікаў: Так!

Еўрарадыё: Хто вырашае, якія песні будуць грацца?

Павел Булатнікаў: Калектыў!

Еўрарадыё: Хто цяпер адказны за тэксты (маю на ўвазе новыя песні)?

Павел Булатнікаў: Гэта таксама будуць калектыўныя творы. Мы паспрабуем (смяецца).

Еўрарадыё: Дарэчы, пра новыя песні. Вы іх пішаце?

Павел Булатнікаў: Так, спрабуем і рэпетуем.

Еўрарадыё: А вы часам не пісалі песні ў “Ляпісах”, якія складалі ў доўгую шуфляду?

Павел Булатнікаў: Не-не! Такім не займаўся. Мне падавалася, што не спадобіў мяне усявышні на такія рэчы. Але цяпер ужо я так не лічу (смяецца).

Еўрарадыё: Ці збіраецеся пісаць песні на тэксты іншых аўтараў, як тое было з “Не быць скотам” Янкі Купалы?

Павел Булатнікаў: Так. Ёсць прапановы ад нашых сяброў-аўтараў. Будзем спрабаваць.

Еўрарадыё: Па-беларуску будзеце спяваць?

Павел Булатнікаў: Абавязкова!

Еўрарадыё: Павел, ці не было жадання прыўнесці ў Trubetskoy тэхна, з якога вы, уласна, пачыналі?

Павел Булатнікаў: Так, у мяне было жаданне паспрабаваць нешта рабіць з электронікай, але калі я пачуў, як дзве гітары змяняюць аранжыроўкі, я адмовіўся ад гэтай мары.

Еўрарадыё: То бок, толькі рок-н-рол?

Павел Булатнікаў: Так (смяецца)!

Еўрарадыё: Наша слухачка просіць праспяваць вас хаця б маленькі кавалак песні “Яблони”.

Павел Булатнікаў: Не. Ад песні “Яблони” мяне ўжо ванітуе. Іншую яшчэ магчыма, а “Яблони” — не.

Еўрарадыё: Вашы прыхільнікі хочуць вярнуць у гурт трубачоў Краба і Цыбулю і цікавяцца іх лёсам.

Павел Булатнікаў: На жаль, я нічога не ведаю пра планы хлопцаў. Уладзік, можа, будзе займацца джазам — ён заўжды цягнуўся да джазу. Можа, сольны праект які зробіць.

Еўрарадыё: То бок, духавой секцыі ў гурце Trubetskoy чакаць не варта?

Павел Булатнікаў: Ды няма куды! (смяецца). У складзе з дзвюма гітарамі! Што вы!

Еўрарадыё: Бедныя трубы.

Павел Булатнікаў: Бедныя медныя трубы (смяюцца)!

Алесь-Францішак Мышкевіч: Мы, насамрэч, хочам адыйсці ад таго гучання, што было. Таму і духавыя інструменты мы не выкарыстоўваем. Нас цікавіць менавіта новае гучанне, у тым ліку, і старых песень. Паўтаруся, як Паўлік сказаў, што гэта будзе рок-н-рол. Мы хацелі адыйсці ад маршавага гучання, ад ска-панка “Ляпісаў”. Бо, па сутнасці, Trubetskoy — гэта новы гурт з новымі людзьмі. Вось у чым справа!

Еўрарадыё: Чым музыкі “Трубяцкога” займаюцца па-за музыкай? Ці ёсць увогуле час на нешта іншае?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Цяпер, шчыра кажучы, ідзе ціск на тое, каб зрабіць новы матэрыял, новы альбом, асэнсаваць гурт — што гэта будзе — зрабіць як мага лепей. Таму вольнага часу цяпер у нас зусім няма, бо ўсё скіравана на працу. Трэба працаваць, каб дабіцца нейкага выніку.

Павел Булатнікаў: Так, вольнага часу не было, і ў папярэднім гурце з-за шчыльнага гастрольнага графіку. Максімум, хапала, каб правесці гэты вольны час з сям’ёй.

Еўрарадыё: Вы, Павел, цяпер жывяце ў Мінску ці Маскве?

Павел Булатнікаў: У Мінску. Гурт Trubetskoy базуецца ў Мінску.

Распад “Ляпісаў” — гэта ўзаемны працэс, ад якога ўсе мы выігрываем

Еўрарадыё: Ці праўда, што апошнія некалькі гадоў вы, Павел, выступалі ў "Ляпісах" праз сілу? І што тое, што апошнім часам рабіў Міхалок, вам не падабалася?

Павел Булатнікаў: Ды не. Мне ўсё падабалася, што мы сумесна рабілі. Таму я б так не сказаў.

Еўрарадыё: Якія адносіны ў вас захаваліся з Міхалком?

Павел Булатнікаў: З Сяргеем мы разам праводзілі вельмі шмат часу, нават больш, чым з роднымі і блізкімі. І ў дадзены момант мы адпачываем адзін ад аднаго.

Еўрарадыё: Міхалок нядаўна напісаў зварот "Ляпісаў", у якім распавядае пра ўзаемную нянавісць у гурце, якая ўзнікла з-за неразумення ўдзельнікамі гурта яго дзёрзкай рэвалюцыйнай пазіцыі. Ваш расійскі прэс-аташэ Аляксандр Бергер пракаментаваў гэта фразай, што пара выклікаць санітараў…

Павел Булатнікаў: Мне няма чаго тлумачыць у гэтай заяве. Лепш пытайцеся ў яго, што ён меў на ўвазе.

Еўрарадыё: Слухачы пытаюцца: што вы думаеце наконт новага гурта Міхалка Brutto?

Павел Булатнікаў: Не хацеў бы каментаваць, бо гэта будзе не этычна.

Еўрарадыё: А ты, Алесь, што скажаш?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Падабаецца! Што мне сказаць!? Ну клас! (смяецца).

Еўрарадыё: І ўсё ж. Ці толькі ўнутраныя непаразуменні прымусілі "Ляпіс Трубяцкі", гурт на вяршыні папулярнасці, пакінуць музычны Алімп? Ці ўсё ж таксама ўплывалі і знешнія фактары кшталту ціску з-за расійска-украінскіх справаў, з-за забароны ў Беларусі? Ці проста гурт сапраўды сказаў усё, што хацеў?

Павел Булатнікаў: Гэта было рашэнне Сяргея Міхалка. Але з іншага боку, гэта і ўзаемны працэс. Калі было прынятае рашэнне, што калектыў перастае існаваць, узнікла такая цэнтрабежная сіла, якая нас разнесла ў розныя бакі. Мы не хочам адзін аднаму тэлефанаваць, даведвацца, як у каго справы. Ёсць шмат, чаго не сказаў Сяргей, напэўна, наконт таго, што ён не змог рэалізаваць ў “Ляпісе Трубяцкім”, але і ў нас ёсць выдатная магчымасць узняць, напрыклад, песні, якія мы галопам па Еўропах прабеглі, але іх не атрымалася паказаць на альбомах. Гэта ўзаемны працэс, ад якога ўсе мы выігрываем. Што такое выігрываем? Выігрываем творча!

Я вельмі добра разліваю. У мяне лёгкая рука

Еўрарадыё: Слухачы з Уфы пытаюцца, ці будзеце вы выступаць у тых гарадах, дзе выступалі ў свой час “Ляпісы”?

Павел Булатнікаў: Калі будуць прапановы — натуральна! Мы ніякія гарады не выкрэсліваем са свайго графіку. Прыедзем і ў Расію, і ва Украіну, і ў Прыбалтыку.

Еўрарадыё: Пытанне для Паўла: як вы вучыліся ў школе і які ваш быў любімы прадмет?

Павел Булатнікаў: Ой, вучыўся сярэдненька. Быў ярка выражаным гуманітарыем, таму геаграфія, гісторыя, руская і беларуская літаратуры былі яшчэ туды-сюды, а ўсялякія матэматыкі-фізікі-хіміі — ўвогуле ніяк. “Тры” — у лепшым выпадку (смяецца).

Еўрарадыё: А ты, Алесь, лепш вучыўся?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Я яшчэ горш! (смяюцца). У мяне за чвэрць двойка сядзела на двойцы, што цікава, па рускай мове, рускай літаратуры і матэматыцы. Настаўніцы рускай мовы мяне не любілі. А потым, калі я стаў выкладчыкам у Інстытуце сучасных ведаў, мая матэматычка сказала, што кідае працу настаўніка, бо нічога не разумее! Заядлы двоечнік выкладае ва ўніверсітэце! (смяюцца). Выкладчык! Лектар! Лекцыі вядзе! Казалі мне, кім ты будзеш? Я казаў, што буду! Яшчэ пабачыце!

Еўрарадыё: Пытаюцца, Павел, пра вашу татуіроўку “Magister bibendi": пасля колькіх гадоў беспрабуднага п’янства вы яе набілі?

Павел Булатнікаў: Я не лічыў (смяецца). Гэтай татуіроўцы гадоў 7… Але яна не азначае толькі п’янства. Я вельмі добра разліваю. У мяне лёгкая рука (смяюцца).

Еўрарадыё: Яшчэ пытанне ад слухачоў: ці быў хоць адзін удзельнік гурта, які выступаў супраць канцэрта “Ляпісаў” на Майдане?

Павел Булатнікаў: Не, такіх людзей не было. Мы ведалі пра Майдан тое, што туды прыйшлі простыя кіяўляне, якія такім чынам хацелі выказаць сваё стаўленне да таго, што адбываецца ў краіне. Там не было ніякіх фашыстаў. Там была мірная акцыя. Хачу, каб людзі пра гэта ведалі.

Алесь-Францішак Мышкевіч: Тым больш, як мне здаецца, там было шмат прыхільнікаў гурта “Ляпіс Трубяцкі”. Ды і ўвогуле, як у Кіеве, нідзе так не збіраліся на “Ляпісах”.

Павел Булатнікаў: Мы ехалі ў Кіеў на сольны канцэрт. І пакуль мы туды ехалі, вялікая колькасць нашых сяброў нам тэлефанавала і яны казалі, што мы не можам не выступіць. Мы ўвесь час спявалі пра грамадзянскую супольнасць, пра сацыяльную справядлівасць. А ў Кіеве ў гэты момант адбываліся менавіта гэтыя рэчы. І мы бачылі, што такое Майдан. Майдан уяўляў сабой перамогу грамадзянскай супольнасці. Людзі былі цвярозымі. Прыбіралі смецце. Яны наводзілі парадак. Там лунаў дух, які не разбурае, а які стварае. Іншая справа, што потым з гэтага зрабілі СМІ. Гэта не зусім тое, што там было насамрэч.

Можа, ты прысніш яшчэ што-небудзь пра Уэмблі і “Грэмі”?

Еўрарадыё: Наш слухач пытае: “Павел, хто займаўся напісаннем песень для гурта Bad Informers? Музыка, відавочна — дзецішча клавішніка. А англамоўныя тэксты? І дзе-небудзь ёсць магчымасць паслухаць матэрыялы гурта? Мяркуючы па відэазапісах выступаў, якія захаваліся, матэрыял быў якасны і на вельмі годным узроўні, які не саступае замежным тэхна-аналагам.

Павел Булатнікаў: Аўтарам тэкстаў таксама быў наш клавішнік Юрый Гурасёў, які ўжо шмат гадоў жыве ў Амерыцы. Наконт запісаў я не ведаю, можа недзе яны і захаваліся, але ў мяне іх няма. Але дзякуй за добрыя словы! На той момант гэта быў вельмі сучасны праект.

Еўрарадыё: Вядома, Павел, што вы па адукацыі харэограф. Чаму, усё ж, музыка ў вашым выпадку перамагла над танцам?

Павел Булатнікаў: Захапленне музыкай у мяне пачалося ў гадоў 17, калі я вучыўся ў культасветвучэльні. Я браў удзел у гурце “Ліцэй”. Наш першы выступ быў на фестывалі “На доўгім бродзе”, і быў вельмі феерычным (смяецца). Так музыка мяне і захапіла.

Еўрарадыё: Што з сучаснай музыкі вам падабаецца?

Павел Булатнікаў: Ой, вельмі доўга давядзецца пералічваць.

Еўрарадыё: А хаця б з беларускай?

Павел Булатнікаў: “Крамбамбуля” і стары N.R.M..

Еўрарадыё: Алесь, кажуць, з-за працы ў “Трубяцкім” ты паступова адмаўляешся ад удзелу у іншых праектах. Прынамсі, ад Крамбамбулі?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Зразумела, што было шмат пытанняў наконт таго, што будзе з іншымі праектамі, якіх у мяне, як ні ў каго, шмат у Мінску (смяецца). Былі размовы з артыстамі, з якімі я працую цяпер, наконт гэтага. Але я скажу проста: ёсць прыярытэты, якія з цягам часу становяцца на свае месцы. На дадзены момант я пакуль не разышоўся з гуртамі, але, калі давядзецца, мне хочацца застацца з музыкамі, з якімі працаваў, у добрых стасунках. Таму што кожны мусіць разумець, што гэта жыццё, якое з цягам часу змяняецца, хочацца нечага новага. Я б паўсюль граў і ўсюды застаўся, шчыра кажучы. Але ў пэўны момант, думаю, я застануся толькі ў “Трубяцкім”.

Еўрарадыё: Дарэчы, Алесь, ці марыў ты ў дзяцінстве граць у “Ляпісах”?

Алесь-Францішак Мышкевіч: Я марыў граць у “Крамбамбулі”, N.R.M. і “Трубяцкім”. Мае мары здзейсніліся (смяецца). Хіба што, акрамя N.R.M., але ў сольным праекце Лявона я выконваю песні N.R.M.. У мяне дэжавю. Сны сняцца. Аднойчы ў 12 гадоў прыснілася, што я бяру бас-гітару, а тады я на басе не граў, і раптам граю ў “Энэрэме”. Мінуў час. Мяне запрасіў Лявон граць у сваім гурце “Крамбамбуля”, я запісаў з ім альбом і пачаў граць песні N.R.M.. А потым неяк прыснілася, што я лабаю ў “Трубяцкім” (смяюцца).

Павел Булатнікаў: (смяецца) Можа, ты прысніш яшчэ што-небудзь пра Уэмблі і “Грэмі”? (смяюцца ўсе)

Алесь-Францішак Мышкевіч: А нядаўна мне прыснілася, што мы граем у Карнэгі-Холе. А потым я з’явіўся ў Сан-Францыска і зайшоў на студыю “Металікі”. Мне прапанавалі з імі паджэміць (смяюцца).

Еўрарадыё: Карацей, нядоўга ў вас будзе гэты басіст.

Алесь-Францішак Мышкевіч: (смяецца) Не, я буду доўга.

Павел Булатнікаў: Ён жа толькі паджэміць з “Металікай” (смяюцца).