Ілля Міцько паслухаў “Йо-Йо” і Ausweiss і зрабіў “Леприконсы”
Пра гэта нам расказаў вакаліст гурта “Йо-Йо” Віктар Гурын, які разам з мэнэджэрам каманды Антонам Сасноўскім, наведаў студыю Еўрарадыё. Таксама ўдзельнікі гурта “Йо-Йо” размаўлялі пра адраджэнне гурта, пластылінавы кліп, дзве назвы дэбютнага альбома, сольны канцэрт і алка-ска.
Галляш Валынец: Раскажыце пра стварэнне гурта?
Віктар Гурын: Карацей, даўно гэта было! Некаторыя хлопцы жадаюць стаць касманаўтамі, а некаторыя – музыкамі. А аднаму граць не ёсць добра. Трэба было збіраць калектыў, вось мы і сабраліся. Не… гэта не адказ, трэба па-іншаму. Усё пачалося са школьнага ВІА, называўся ён “Разбитый вагон”.
Г.В.: То бок вам шанцуе з назвамі… Альбо діцячая цацка, альбо разбіты вагон?
В.Г.: І музыка, у прынцыпе, дзіцячая. Любую песню бярэш і ставіш пад мульцікі – і ўсё нармальна, дзецьмі ўспрымаецца. У мяне, дарэчы, шмат знаёмых, у якіх дзеці з задавальненнем слухаюць.
Г.В.: Памятаю, што калісьці “Йо-Йо” былі на вышыні папулярнасці, канцэрты пастаянныя і г.д. А потым рапотоўна зніклі, чаму?
В.Г.: Ну, зваліліся з гэтай вышыні, не вытрымалі выпрабаванне славай. На той момант у калектыве не было прафесійных музыкаў. Людзям трэба было зарабляць грошы, і ў гэта ўсё ўпіралася. Для мяне грошы былі справай другой. А музыка і грошы неяк не спалучаліся. Ну, нельга было тады на той музыцы зарабляць грошы. Ды і зараз…
Антон Сасноўскі: Можна. І гэтай музыкай можна.
В.Г.: Ён лепш ведае, ён чалавек, які ў гэтым разбіраецца.
Г.В.: Але ты ўсё роўна жадаў уз’яднаць гурт і паклікаў прафесійных музыкаў…
В.Г.: Ну не магу я без гэтага. Трэба мне сябе рэалізаваць. Адныя ідуць твары біць, іншыя, як Антон, канцэрты ладзіць, а я граю, а аднаму граць не ёсць добра.
Г.В.: А праблемаў з прафесійнымі музыкамі не было? Яны ж звычайна працуюць толькі там, дзе ёсць перспектыва.
В.Г.: Усё пачынаецца з аднаго прафесійнага музыкі ў калектыве, а потым ён прыводзіць іншых.
Г.В.: І хто гэта быў у вас?
В.Г.: Трубач Паша Бальшым. Зараз ён у Нямеччыне. Калі ён з’явіўся ў калектыве, я зразумеў, што з прафесіяналамі ўсё ж цікавей граць. І ў іх зусім іншае да гэтага стаўленне.
Г.В.: Я памятаю, што ў тым старым “Йо-Йо” не было духавікоў. Зараз яны ёсць, і, на мой погляд, менавіта з-за гэтага ваш калектыў вельмі часта параўноўваюць з “Леприконсами”. А з чым на ваш погляд гэта звязана?
В.Г.: Ён, канешне, не прызнаецца, але пачалі спачатку граць мы, а потым Ілья Міцько паслухаў нас і калектыў Ausweiss і зрабіў гурт “Леприконсы”. Ён мне сам пра гэта казаў, даю шчырае піянерскае. А музыка ў нас зусім розная, можа, толькі нейкая пазітыўнасць падобная, і духавая пачка ёсць і ў іх, і ў нас, не больш за гэта.
Г.В.: А не крыўдна, што іх ужо добра ведаюць і ў нас, і ў Расіі, і ва Украіне, а вас не?
В.Г.: Шчыра кажучы, мне накласці. Мне такая слава не патрэбная. Я лічу, з-за таго, што нас параўноўваюць, нам толькі горш. Не буду казаць далей, каб не пакрыўдзіць Іллю Міцько.
Г.В.: Ты сказаў, што табе такая слава не патрэбная, а якая гэта “такя”?
В.Г.: Слава бывае рознай! Я магу растлумачыць, але па-за эфірам.
Г.В.: Ну добра, тады пытанне пра тэксты. Калі кажуць пра словы песняў “Лепрыконсов”, то заўсёды ўжываюць выраз “шабаноўскі гумар”, а як у вас з гэтым?
В.Г.: Так! Дарэчы, у нас трамбаніст адтуль. Вось у чым праблема. У нас трамбаніст з Шабаноў, а ў “Леприконсов” гумар “шабаноўскі”. А яшчэ ў нас зараз грае былы трубач “Леприконсов”. Вось у чым сакрэт, а я сабе галаву ламаю.
Г.В.: А як ты пішаш тэксты з гумарам? Ты доўга сядзіш прыдумляеш сітуацыі, каб гэта было смешна, ці проста ўбачыў смешную бабулю – і пра гэта напісаў?
В.Г.: Смешнай бабулі я не бачыў! Ты не падкажаш, дзе смешныя бабулі? Не, нічога спецыяльна я не раблю. З’яўляецца тэма – пішу. А! Абавязкова трэба, каб была тэма і добры настрой. І, дарэчы, заўсёды цвярозы.
Г.В.: Дзіўна, бо звычайна пішуць, калі сумуюць, а пажадана – і п’яным яшчэ быць.
В.Г.: Не ведаю, гэта якія-небудзь Ramstein пішуць п’яныя і з сумотай.
Г.В.: Усё ж працягнем размову пра напісанне песень. Як гэта адбываецца, што цябе натхняе?
А.С.: З Інтэрнэту!
В.Г.: Так, усё ўжо даўно напісана, застаецца толькі здзіраць. У мяне пішацца так: спачатку мелодыя, калі гэтая мелодыя мяне задавальняе, то на яе пішацца тэкст. Я ведаю, што ў большасці гэта робіцца наадварот, але ў мяне так. Мне так прасцей, да таго ж першапачаткова мы выконваем музыку, а ўжо потым мы паэты.
Г.В.: Вось ты напісаў першы радок, а потым падбіраеш рыфму?
В.Г.: Не, я потым хаджу цэлы дзень, ганяю гэтую мелодыю ў галаве, і ў мяне нейкія вобразы вымалёўваюцца, з’яўляецца сюжэт. Карацей, рэжысура – гэта такая складаная справа. А потым пішацца нейкі сцэнар, пад які, Антон, можна нават зняць кліп. Калі ты знойдзеш грошы, канешне!
Г.В.: Дарэчы, а плануеце кліп здымаць?
В.Г.: А вось наконт кліпа – плануецца, але нешта зацягваецца. Дарэчы, я сам хацеў спытаць: скажы, Антон?
А.С.: Плануецца!
В.Г.: Усё?
А.С.: Насамрэч плануецца, і ён зараз на стадыі зараджэння. Мы вырашылі зрабіць пластылінавы кліп, да таго ж з абмежаваным бюджэтам. Што з гэтага атрымаецца – ужо цікава.
В.Г.: Бачыце? Зноў для дзяцей. Як пацверджанне маім словам.
А.С.: Так, гэта каб яшчэ раз прадэманстраваць, што мы хлопцы простыя, там і героі будуць простыя. Але гэты працэс вылеплівання складаны, таму зараз лепяць герояў да кліпа. Потым пачнецца раскадроўка, будзем здымаць яго па частках. У нас рэжысёр дэбютуе з гэтай працай, але мы спадзяемся, што кліп атрымаецца якасны, вясёлы і ўсім спадабаецца.
Г.В.: Расказвайце, якія героі?
В.Г.: Пластылінавыя, якія ж яшчэ.
А.С.: Няхай гэта застанецца сакрэтам.
В.Г.: Станоўчыя?
А.С.: Станоўчыя!
В.Г.: Значыць, для дзяцей.
А.С.: Пасылам кліпу будзе перш за ўсё прапанова сяброўства, бо здымаем мы на загалоўную песню “Давай Дружить”
В.Г.: Дарэчы, загалоўнай яна стала выпадкова. Я не лічу, што яна лепшая на альбоме.
Пра загалоўную песню і аднолькавы альбом з рознымі назвамі.
Г.В.: Дык нешта я не зразумеў, як з’явілася гэтая назва “Давай Дружить”
В.Г.: Шчыра кажучы, я быў супраць такой назвы. Вельмі гэта гучыць папсова, нават па-дзіцячаму.
Г.В.: А якой, на твой погляд, павінная быць назва? Якая песня загалоўная?
В.Г.: Мне, напрыклад, падабаецца “Абсолютный слух”, “Мелкое западло”. Але “Мелкое западло” альбом не назавеш, занадта падазрона гучыць. А вось “Невозможный” – выдатная назва для альбома, хоць, на мой погляд, ён атрымаўся дастаткова магчымым.
А.С.: Трэба дадаць, што “Невозможный” таксама не застаўся незаўважаным. У нас быў падвойны рэліз. Дыск выйшаў на тэрыторыі Беларусі пад назвай “Давай Дружить”, выдала яго кампанія West Records, а для краінаў СНД і Расійскай Федэрацыі, дыск выйшаў пад назвай “Невозможный”, яго выдавала маскоўская “Містэрыя”
Г.В.: А чаму розныя назвы, дыск-то адзін?
В.Г.: А каб ні вашым ні нашым.
А.С.: Каб набывалі больш. Не, ну насамрэч тут ёсць і кампраміс, каб і Віцю нарэшце назва спадабалася, ну і нейкі такі маркетынгавы ход. Прадаеш на канцэрце дыскі, а там “Давай Дружить” і бац! Яшчэ і “Невозможный” нейкі з’явіўся – новы альбом, трэба набыць.
В.Г.: І не адзін чалавек ужо накалоўся – набыў адзін альбом два разы.
Г.В.: Я, дарэчы, таксама купіўся, калі глядзеў на вашым сайце, але мяне здзівіла нават не тое, што гурт выдаў два альбомы ў 2007 годзе, а размова ўсюды ішла толькі пра дэбютны дыск, а тое, што вокладкі ў двух альбомаў аднолькавыя.
В.Г.: А што? Ппрыгожа аформлены, а вось яшчэ і ўнутры…
А.С.: Абмежаваныя бюджэты, не было чалавека на дызайн другой кружэлкі.
В.Г.: Затое паглядзіце што радуе. Выйшаў дыск у Расіі, адкрываюць яго, а там адразу каналізацыйны люк, на якім напісана “Мінск”, і ўсе адразу разумеюць, адкуль мы.
Г.В.: Ага, яшчэ і 63-ці год напісана…
А.С.: А гэта год заснавання гурта.
Г.В.: Добра, давайце пра ваш сольны канцэрт, які будзе 1 красавіка. Чаго на ім чакаць?
В.Г.: Будзем выконваць увесь гэты альбом, будзе штучак 5 новых, бо больш не паспеем зрабіць.
А.С.: Яшчэ я дадам, што на канцэрце будуць два бас-гітарысты. Яны будуць граць у двух розных аддзяленнях. Адзін адыграе аддзяленне з новымі песнямі і часткай альбома, а другі адыграе зусім старыя песні, даўно забытыя…
В.Г.: Мы самі нават ледзь узгадалі іх. А дарэчы, калі Антон будзе не супраць то другое аддзяленне мы можам адыграць алка-ска.
Г.В.: Як у вас з алка-ска? Ці практыкуеце выпіўку на канцэртах?
В.Г.: Калі ты выпіў і граеш СКА, то яно ўсё роўна атрымаецца такім жа крывым. Праверана! Быў сумны досвед, але мы хуценька гэта ўсё…
Г.В.: То бок у гурце няма людзей, якіх можна назваць прыхільнікамі п’яных канцэртаў, ці ў вас ёсць нейкая забарона на ўжыванне?
А.С.: Ёсць. Ну, як... Да канцэрту ніхто сабе не дазваляе, а пасля – як хто пажадае.
В.Г.: Але не перабіраюць.
А.С.: Максімум 2-3 дні.
В.Г.: А забароны – не. Навошта гэта! Мы што, малыя дзеці, каб кожнага за вуха?
Г.В.: Пачалі размаўляць пра алкаголь, узгадаў, што ў вас павінныя быць жонкі..
В.Г.: Няма ні ў каго. У мяне толькі.
Г.В.: Тым лепш! Я ведаю, што з’яўленне жанчын звычайна дрэнна ўплывае на калектывы. Бо патрэбныя грошы, а музыка іх не прыносіць, і гурты, такім чынам, распадаюцца. Што ў цябе?
В.Г.: У нас усё прасцей. Мае музыкі скончыць творчасць не могуць, бо яны прафесійныя музыкі. І акрамя грання на інструментах яны больш нічога не ўмеюць. Нават калі будуць дома забіваць цвік, то трапяць па пальцах. Я не думаю, што чалавека, які скончыў кансерваторыю, можна паслаць на завод рабіць крэслы. Таму жонкі тут могуць расслабіцца. А ў мяне ніколі з гэтым не было праблемаў. Магчыма, з-за таго, што рэпетыцыі і канцэрты ніколі не суправаджаліся выпіваннем спіртовых напояў.
Г.В.: Пытанне зусім банальнае, хацеў яшчэ на пачатку агучыць, але забыўся. Адкуль узялася назва “Йо-Йо”?
В.Г.: Быў у нас такі самы першы гітарыст Кірыл Хабібздула, ён і прыдумаў. Вось ён вельмі добра граў алка-ска. А зараз ён бы ўвогуле даваў жыцця – усіх бы засланіў, лепшым гуртом бы былі. Калісьці ён прыйшоў у мутным стане і сказаў: “А давайце назавем каманду “йо-йо!” – “Што?” – “Йо-йо!” Я нават такога слова тады не ведаў. Я яму: “Што гэта такое?” – “Цацачка такая на вяровачцы”. Усё проста. Так, і яшчэ я чуў, што ёсць такое адгалінаванне ў рок-н-роле, нешта я такое чуў і першапачаткова думаў, што “йо-йо” гэта і ёсць назва стылю. Але ён мне растлумачыў. Што рабіць, шэры чалавек!
Г.В.: А што ты слухаеш у жыцці? Таксама ска?. Ці нешта іншае?
В.Г.: Калісьці слухаў. Мне падабаецца стары добры Bad Religion. Стаўлю ў машыне і еду – настрой уздымаецца, хуткасць таксама робіцца большай. Toy Dolls падабаюцца. Што яшчэ, Антон?
А.С.: Уцёсаў.
В.Г.: Уцёсаў – гэта само сабой! Гэта класіка. Не, насамрэч падабаецца!
Г.В.: Каб я паверыў, трэба якую-небудзь песню Уцёсава ўзгадаць.
В.Г.: Канешне! “Ах что такое движется там по реке, белым дымом играет и блещет металом на солнце”. Вось гэта выдатная песня. Я многа яго песняў ведаю, але ўсе спяваць не буду, бо ў вас стужка хутчэй скончыцца.
Г.В.: Не стужка, а эфірны час.
Дзякуй вам за размову, жадаю поспехаў, спадзяюся, не апошні раз мы з вамі размаўляем, а таму жадаю яшчэ і сталага стварэння інфармацыйных нагодаў. Ну, а слухачам нагадаю, што гасцямі Еўрарадыё сёння былі Віктар Гурын і Антон Сасноўскі – вакаліст і мэнэджэр гурта “Йо-Йо”. Размаўляў з імі Галляш Валынец. Да хуткай сустрэчы!
Фота з афіцыйнага сайта гурта "Йо-Йо"
Пра дзіцячыя песні і адраджэнне гурта.
Галляш Валынец: Раскажыце пра стварэнне гурта?
Віктар Гурын: Карацей, даўно гэта было! Некаторыя хлопцы жадаюць стаць касманаўтамі, а некаторыя – музыкамі. А аднаму граць не ёсць добра. Трэба было збіраць калектыў, вось мы і сабраліся. Не… гэта не адказ, трэба па-іншаму. Усё пачалося са школьнага ВІА, называўся ён “Разбитый вагон”.
Г.В.: То бок вам шанцуе з назвамі… Альбо діцячая цацка, альбо разбіты вагон?
В.Г.: І музыка, у прынцыпе, дзіцячая. Любую песню бярэш і ставіш пад мульцікі – і ўсё нармальна, дзецьмі ўспрымаецца. У мяне, дарэчы, шмат знаёмых, у якіх дзеці з задавальненнем слухаюць.
Г.В.: Памятаю, што калісьці “Йо-Йо” былі на вышыні папулярнасці, канцэрты пастаянныя і г.д. А потым рапотоўна зніклі, чаму?
В.Г.: Ну, зваліліся з гэтай вышыні, не вытрымалі выпрабаванне славай. На той момант у калектыве не было прафесійных музыкаў. Людзям трэба было зарабляць грошы, і ў гэта ўсё ўпіралася. Для мяне грошы былі справай другой. А музыка і грошы неяк не спалучаліся. Ну, нельга было тады на той музыцы зарабляць грошы. Ды і зараз…
Антон Сасноўскі: Можна. І гэтай музыкай можна.
В.Г.: Ён лепш ведае, ён чалавек, які ў гэтым разбіраецца.
Г.В.: Але ты ўсё роўна жадаў уз’яднаць гурт і паклікаў прафесійных музыкаў…
В.Г.: Ну не магу я без гэтага. Трэба мне сябе рэалізаваць. Адныя ідуць твары біць, іншыя, як Антон, канцэрты ладзіць, а я граю, а аднаму граць не ёсць добра.
Г.В.: А праблемаў з прафесійнымі музыкамі не было? Яны ж звычайна працуюць толькі там, дзе ёсць перспектыва.
В.Г.: Усё пачынаецца з аднаго прафесійнага музыкі ў калектыве, а потым ён прыводзіць іншых.
Г.В.: І хто гэта быў у вас?
В.Г.: Трубач Паша Бальшым. Зараз ён у Нямеччыне. Калі ён з’явіўся ў калектыве, я зразумеў, што з прафесіяналамі ўсё ж цікавей граць. І ў іх зусім іншае да гэтага стаўленне.
Пра падабенства да “Леприконсов”
Г.В.: Я памятаю, што ў тым старым “Йо-Йо” не было духавікоў. Зараз яны ёсць, і, на мой погляд, менавіта з-за гэтага ваш калектыў вельмі часта параўноўваюць з “Леприконсами”. А з чым на ваш погляд гэта звязана?
В.Г.: Ён, канешне, не прызнаецца, але пачалі спачатку граць мы, а потым Ілья Міцько паслухаў нас і калектыў Ausweiss і зрабіў гурт “Леприконсы”. Ён мне сам пра гэта казаў, даю шчырае піянерскае. А музыка ў нас зусім розная, можа, толькі нейкая пазітыўнасць падобная, і духавая пачка ёсць і ў іх, і ў нас, не больш за гэта.
Г.В.: А не крыўдна, што іх ужо добра ведаюць і ў нас, і ў Расіі, і ва Украіне, а вас не?
В.Г.: Шчыра кажучы, мне накласці. Мне такая слава не патрэбная. Я лічу, з-за таго, што нас параўноўваюць, нам толькі горш. Не буду казаць далей, каб не пакрыўдзіць Іллю Міцько.
Г.В.: Ты сказаў, што табе такая слава не патрэбная, а якая гэта “такя”?
В.Г.: Слава бывае рознай! Я магу растлумачыць, але па-за эфірам.
Г.В.: Ну добра, тады пытанне пра тэксты. Калі кажуць пра словы песняў “Лепрыконсов”, то заўсёды ўжываюць выраз “шабаноўскі гумар”, а як у вас з гэтым?
В.Г.: Так! Дарэчы, у нас трамбаніст адтуль. Вось у чым праблема. У нас трамбаніст з Шабаноў, а ў “Леприконсов” гумар “шабаноўскі”. А яшчэ ў нас зараз грае былы трубач “Леприконсов”. Вось у чым сакрэт, а я сабе галаву ламаю.
Г.В.: А як ты пішаш тэксты з гумарам? Ты доўга сядзіш прыдумляеш сітуацыі, каб гэта было смешна, ці проста ўбачыў смешную бабулю – і пра гэта напісаў?
В.Г.: Смешнай бабулі я не бачыў! Ты не падкажаш, дзе смешныя бабулі? Не, нічога спецыяльна я не раблю. З’яўляецца тэма – пішу. А! Абавязкова трэба, каб была тэма і добры настрой. І, дарэчы, заўсёды цвярозы.
Г.В.: Дзіўна, бо звычайна пішуць, калі сумуюць, а пажадана – і п’яным яшчэ быць.
В.Г.: Не ведаю, гэта якія-небудзь Ramstein пішуць п’яныя і з сумотай.
Г.В.: Усё ж працягнем размову пра напісанне песень. Як гэта адбываецца, што цябе натхняе?
А.С.: З Інтэрнэту!
В.Г.: Так, усё ўжо даўно напісана, застаецца толькі здзіраць. У мяне пішацца так: спачатку мелодыя, калі гэтая мелодыя мяне задавальняе, то на яе пішацца тэкст. Я ведаю, што ў большасці гэта робіцца наадварот, але ў мяне так. Мне так прасцей, да таго ж першапачаткова мы выконваем музыку, а ўжо потым мы паэты.
Г.В.: Вось ты напісаў першы радок, а потым падбіраеш рыфму?
В.Г.: Не, я потым хаджу цэлы дзень, ганяю гэтую мелодыю ў галаве, і ў мяне нейкія вобразы вымалёўваюцца, з’яўляецца сюжэт. Карацей, рэжысура – гэта такая складаная справа. А потым пішацца нейкі сцэнар, пад які, Антон, можна нават зняць кліп. Калі ты знойдзеш грошы, канешне!
Пра кліп для дзяцей
Г.В.: Дарэчы, а плануеце кліп здымаць?
В.Г.: А вось наконт кліпа – плануецца, але нешта зацягваецца. Дарэчы, я сам хацеў спытаць: скажы, Антон?
А.С.: Плануецца!
В.Г.: Усё?
А.С.: Насамрэч плануецца, і ён зараз на стадыі зараджэння. Мы вырашылі зрабіць пластылінавы кліп, да таго ж з абмежаваным бюджэтам. Што з гэтага атрымаецца – ужо цікава.
В.Г.: Бачыце? Зноў для дзяцей. Як пацверджанне маім словам.
А.С.: Так, гэта каб яшчэ раз прадэманстраваць, што мы хлопцы простыя, там і героі будуць простыя. Але гэты працэс вылеплівання складаны, таму зараз лепяць герояў да кліпа. Потым пачнецца раскадроўка, будзем здымаць яго па частках. У нас рэжысёр дэбютуе з гэтай працай, але мы спадзяемся, што кліп атрымаецца якасны, вясёлы і ўсім спадабаецца.
Г.В.: Расказвайце, якія героі?
В.Г.: Пластылінавыя, якія ж яшчэ.
А.С.: Няхай гэта застанецца сакрэтам.
В.Г.: Станоўчыя?
А.С.: Станоўчыя!
В.Г.: Значыць, для дзяцей.
А.С.: Пасылам кліпу будзе перш за ўсё прапанова сяброўства, бо здымаем мы на загалоўную песню “Давай Дружить”
В.Г.: Дарэчы, загалоўнай яна стала выпадкова. Я не лічу, што яна лепшая на альбоме.
Пра загалоўную песню і аднолькавы альбом з рознымі назвамі.
Г.В.: Дык нешта я не зразумеў, як з’явілася гэтая назва “Давай Дружить”
В.Г.: Шчыра кажучы, я быў супраць такой назвы. Вельмі гэта гучыць папсова, нават па-дзіцячаму.
Г.В.: А якой, на твой погляд, павінная быць назва? Якая песня загалоўная?
В.Г.: Мне, напрыклад, падабаецца “Абсолютный слух”, “Мелкое западло”. Але “Мелкое западло” альбом не назавеш, занадта падазрона гучыць. А вось “Невозможный” – выдатная назва для альбома, хоць, на мой погляд, ён атрымаўся дастаткова магчымым.
А.С.: Трэба дадаць, што “Невозможный” таксама не застаўся незаўважаным. У нас быў падвойны рэліз. Дыск выйшаў на тэрыторыі Беларусі пад назвай “Давай Дружить”, выдала яго кампанія West Records, а для краінаў СНД і Расійскай Федэрацыі, дыск выйшаў пад назвай “Невозможный”, яго выдавала маскоўская “Містэрыя”
Г.В.: А чаму розныя назвы, дыск-то адзін?
В.Г.: А каб ні вашым ні нашым.
А.С.: Каб набывалі больш. Не, ну насамрэч тут ёсць і кампраміс, каб і Віцю нарэшце назва спадабалася, ну і нейкі такі маркетынгавы ход. Прадаеш на канцэрце дыскі, а там “Давай Дружить” і бац! Яшчэ і “Невозможный” нейкі з’явіўся – новы альбом, трэба набыць.
В.Г.: І не адзін чалавек ужо накалоўся – набыў адзін альбом два разы.
Г.В.: Я, дарэчы, таксама купіўся, калі глядзеў на вашым сайце, але мяне здзівіла нават не тое, што гурт выдаў два альбомы ў 2007 годзе, а размова ўсюды ішла толькі пра дэбютны дыск, а тое, што вокладкі ў двух альбомаў аднолькавыя.
В.Г.: А што? Ппрыгожа аформлены, а вось яшчэ і ўнутры…
А.С.: Абмежаваныя бюджэты, не было чалавека на дызайн другой кружэлкі.
В.Г.: Затое паглядзіце што радуе. Выйшаў дыск у Расіі, адкрываюць яго, а там адразу каналізацыйны люк, на якім напісана “Мінск”, і ўсе адразу разумеюць, адкуль мы.
Г.В.: Ага, яшчэ і 63-ці год напісана…
А.С.: А гэта год заснавання гурта.
Пра канцэрт 1 красавіка і алка-ска.
Г.В.: Добра, давайце пра ваш сольны канцэрт, які будзе 1 красавіка. Чаго на ім чакаць?
В.Г.: Будзем выконваць увесь гэты альбом, будзе штучак 5 новых, бо больш не паспеем зрабіць.
А.С.: Яшчэ я дадам, што на канцэрце будуць два бас-гітарысты. Яны будуць граць у двух розных аддзяленнях. Адзін адыграе аддзяленне з новымі песнямі і часткай альбома, а другі адыграе зусім старыя песні, даўно забытыя…
В.Г.: Мы самі нават ледзь узгадалі іх. А дарэчы, калі Антон будзе не супраць то другое аддзяленне мы можам адыграць алка-ска.
Г.В.: Як у вас з алка-ска? Ці практыкуеце выпіўку на канцэртах?
В.Г.: Калі ты выпіў і граеш СКА, то яно ўсё роўна атрымаецца такім жа крывым. Праверана! Быў сумны досвед, але мы хуценька гэта ўсё…
Г.В.: То бок у гурце няма людзей, якіх можна назваць прыхільнікамі п’яных канцэртаў, ці ў вас ёсць нейкая забарона на ўжыванне?
А.С.: Ёсць. Ну, як... Да канцэрту ніхто сабе не дазваляе, а пасля – як хто пажадае.
В.Г.: Але не перабіраюць.
А.С.: Максімум 2-3 дні.
В.Г.: А забароны – не. Навошта гэта! Мы што, малыя дзеці, каб кожнага за вуха?
Пра жонак, “Йо-Йо” і Уцёсава.
Г.В.: Пачалі размаўляць пра алкаголь, узгадаў, што ў вас павінныя быць жонкі..
В.Г.: Няма ні ў каго. У мяне толькі.
Г.В.: Тым лепш! Я ведаю, што з’яўленне жанчын звычайна дрэнна ўплывае на калектывы. Бо патрэбныя грошы, а музыка іх не прыносіць, і гурты, такім чынам, распадаюцца. Што ў цябе?
В.Г.: У нас усё прасцей. Мае музыкі скончыць творчасць не могуць, бо яны прафесійныя музыкі. І акрамя грання на інструментах яны больш нічога не ўмеюць. Нават калі будуць дома забіваць цвік, то трапяць па пальцах. Я не думаю, што чалавека, які скончыў кансерваторыю, можна паслаць на завод рабіць крэслы. Таму жонкі тут могуць расслабіцца. А ў мяне ніколі з гэтым не было праблемаў. Магчыма, з-за таго, што рэпетыцыі і канцэрты ніколі не суправаджаліся выпіваннем спіртовых напояў.
Г.В.: Пытанне зусім банальнае, хацеў яшчэ на пачатку агучыць, але забыўся. Адкуль узялася назва “Йо-Йо”?
В.Г.: Быў у нас такі самы першы гітарыст Кірыл Хабібздула, ён і прыдумаў. Вось ён вельмі добра граў алка-ска. А зараз ён бы ўвогуле даваў жыцця – усіх бы засланіў, лепшым гуртом бы былі. Калісьці ён прыйшоў у мутным стане і сказаў: “А давайце назавем каманду “йо-йо!” – “Што?” – “Йо-йо!” Я нават такога слова тады не ведаў. Я яму: “Што гэта такое?” – “Цацачка такая на вяровачцы”. Усё проста. Так, і яшчэ я чуў, што ёсць такое адгалінаванне ў рок-н-роле, нешта я такое чуў і першапачаткова думаў, што “йо-йо” гэта і ёсць назва стылю. Але ён мне растлумачыў. Што рабіць, шэры чалавек!
Г.В.: А што ты слухаеш у жыцці? Таксама ска?. Ці нешта іншае?
В.Г.: Калісьці слухаў. Мне падабаецца стары добры Bad Religion. Стаўлю ў машыне і еду – настрой уздымаецца, хуткасць таксама робіцца большай. Toy Dolls падабаюцца. Што яшчэ, Антон?
А.С.: Уцёсаў.
В.Г.: Уцёсаў – гэта само сабой! Гэта класіка. Не, насамрэч падабаецца!
Г.В.: Каб я паверыў, трэба якую-небудзь песню Уцёсава ўзгадаць.
В.Г.: Канешне! “Ах что такое движется там по реке, белым дымом играет и блещет металом на солнце”. Вось гэта выдатная песня. Я многа яго песняў ведаю, але ўсе спяваць не буду, бо ў вас стужка хутчэй скончыцца.
Г.В.: Не стужка, а эфірны час.
Дзякуй вам за размову, жадаю поспехаў, спадзяюся, не апошні раз мы з вамі размаўляем, а таму жадаю яшчэ і сталага стварэння інфармацыйных нагодаў. Ну, а слухачам нагадаю, што гасцямі Еўрарадыё сёння былі Віктар Гурын і Антон Сасноўскі – вакаліст і мэнэджэр гурта “Йо-Йо”. Размаўляў з імі Галляш Валынец. Да хуткай сустрэчы!
Фота з афіцыйнага сайта гурта "Йо-Йо"
