Lao Che: Калі б у Польшчы забаранілі музыкаў, людзі б выйшлі на вуліцы

Напярэдадні канцэрту ў Мінску польскага гурта Lao Che, які адбудзецца 21 лістапада ў клубе Re:Public пры падтрымцы беларускага калектыву :B:N:, Еўрарадыё паразмаўляла з музыкамі пра забароненых творцаў, Беларусь і шоу-біз.

Сустракаемся за пару гадзінаў да канцэрту ў варшаўскім клубе Stоdola. На шоу Lao Che усе 1800 квіткоў прададзеныя за пару дзён да мерапрыемства. Такая з’ява ў польскай сталіцы сустракаецца даволі нячаста. На сталах у грымёрцы ― ежа і пару бутэлек піва, цыгарэты. У райдары ― ніякіх спецыяльных патрабаванняў.

Паразмаўляць з Еўрарадыё выпраўляюць аднаго з лідараў гурта Марыюша Дэнста, які адказвае за анімацыю і сэмплы.

Еўрарадыё: З чым у цябе асацыюецца Беларусь?

Марыюш Дэнст: З гісторыяй Другой Сусветнай вайны. На тэрыторыі Беларусі было здзейснена, на жаль, шмат жахлівых аперацый СС, ад якіх цярпелі сельскія жыхары. Ваша краіна пакутавала ад жахлівых чыстак. А цяпер гэта нейкае цьмянае месца, пра якое я сапраўды мала ведаю. Ёсць пэўная інфармацыя, якую распавядаюць пра вашу краіну ў Польшчы, але непасрэдна, як бы ад вас, інфармацыі не маю. Такая чорная пляміна.

Еўрарадыё: Гэта першы візіт гурта ў Беларусь. Што збіраецеся паглядзець і наведаць у нашай краіне?

Марыюш Дэнст: Магчыма, нейкі гістарычны помнік. Напэўна, хтосьці распавядзе нам нейкія цікавыя рэчы. Але галоўнае ― жыццё людзей, як яны даюць сабе рады. Варта прайсціся па горадзе, паглядзець навокал, на жыхароў сталіцы, каб адчуць рытм горада, а можа, і ўсёй краіны, а таксама зайсці ў кавярню на піва “мясцовага разліву”.

Еўрарадыё: Ваш гурт выступаў на фестывалі маладой беларускай музыкі “Басовішча”. Чым вам запомніўся фэст?

Марыюш Дэнст: Атмасфера супер, выглядае ўсё як "стрыкт андэграўнд". Вядома, што ёсць трошкі хібаў, і ўсё не так, як на буйных оўпэн-эйрах, але гэта тут зусім і не патрэбна. Тут людзі больш давяраюць арганізатарам і даруюць дробныя недарэчнасці. Але галоўнае, што фэст ёсць... Слухаў і вашы гурты. Мушу прызнаць, што часам некаторыя калектывы граюць вельмі моцна, агрэсіўна. Магчыма, гэта такі бунт і такім чынам яны бароняць сябе. Калі мэта апраўдвае сродкі, то чаму не. Гэта цалкам беларускі фестываль, хоць і ладзіцца ў Польшчы.

Еўрарадыё: У Беларусі існуюць так званыя чорныя спісы музыкаў, якім проста не даюць магчымасці выступаць на Радзіме. А што б вы рабілі, калі б раптам вас забаранілі ў вашай краіне?

Марыюш Дэнст: Хутчэй за ўсё, у нас такая сітуацыя мала верагодная. Але цяжка сабе ўявіць, што б мы рабілі. Напэўна, людзі б выйшлі на вуліцы… І гаворка была б не толькі пра забарону гуртоў. Вы, на жаль, яшчэ павінны праз усё гэта прайсці.

Еўрарадыё: Ці цяжка музыканту прабіцца ў Польшчы на вяршыні шоу-бізу?

Марыюш Дэнст: Натуральна, можна зрабіць усё і самім. Мы запісалі наш другі альбом “Powstanie Warszawskie 2005” за ўласныя сродкі. Гэта каштавала 8000 злотых (каля 2000 еўра). Запісваліся мы пад Люблінам у аналагавай студыі ў аматара старой вінтажнай апаратуры. У яго былі старыя мікрафоны 50-х ― 60-х гадоў. Матэрыял пісалі на стужку. Пасля аддалі для вытворчасці невялікаму лейблу, і дзяліліся з ім толькі прыбыткам. І гэта ўсё. Альбом стаў феноменам на рынку, ён шмат пра што казаў. І ўсё самастойна распаўсюдзілася, і нават не трэба было гэта рэкламаваць. Ён быў настолькі паспяховым, што пра яго пісалі ўсе журналісты, таму і моцны дыстрыб'ютар крыху пазней знайшоўся… Бывае па-рознаму. Цяпер мы ўжо пры сёмай кружэлцы, і гэта іншая праца, чым калісьці. Але самім можна прабіцца. Да таго ж, галоўнае ― ідэя і тое, як ты яе рэалізуеш. Слава не павінна быць самамэтай.