Сяргей Крывец: Сустрэцца з БАТЭ ў Лізе чэмпіёнаў вельмі не хацелася б!

23-гадовы паўабаронца зборнай Беларусі па футболе Сяргей Крывец у складзе “Леха” стаў чэмпіёнам Польшчы. Еўрарадыё датэлефанавалася ў Познань, каб павіншаваць яго з перамогай і распытаць пра апошнія падзеі з жыцця

Еўрарадыё: Вы паўгода ў Польшчы. Якая самая запамінальная падзея з тых, што адбыліся за гэты час?

Сяргей Крывец: “Шмат усяго было, але святкаванне перамогі “Леха” ўсё перакрывае. І сама нашая перамога. Тое свята, якое мы — футбалісты — зрабілі для горада, для заўзятараў”.

Еўрарадыё: Заўзятары вас сустракалі ў Познані?

Сяргей Крывец: “Тут такое было! Не пабаюся гэтага слова — грандыёзна. Мы ўсёй камандай ездзілі па цэнтры горада на адкрытым аўтобусе, а ўся Познань выйшла на вуліцы. На галоўнай плошчы сабралася людзей... Не ведаю, колькі дакладна, але маю звесткі, што каля 100 тысяч.

Вельмі ўражлівае відовішча: процьма людзей, усе вясёлыя, радуюцца перамозе “Леха” і спяваюць песні!”

Еўрарадыё: Можа, фанаты вам ужо што-небудзь паспелі падарыць з нагоды перамогі?

Сяргей Крывец: (Смяецца) “Што вы, усё наадварот! Яны вельмі хацелі, каб мы ім што-небудзь падарылі на памяць! Майку ці яшчэ які-небудзь сувенір”.

Еўрарадыё: Дык ці не парвалі вас на шматкі?!

Сяргей Крывец: “Не, усё добра! Толькі памятаю, што адразу пасля фінальнага свістка, яшчэ на стадыёне, заўзятары выбеглі на поле і сцягнулі з мяне футболку”.

Еўрарадыё: Гол, які вы забілі на 92-й хвіліне ў матчы перадапошняга тура, фактычна вырашыў вынік чэмпіянату... Што вы думалі, калі забілі?

Сяргей Крывец: “Памятаю, што добра разумеў, які гэта быў важны мяч. І ўсе ўвогуле, і футбалісты добра разумелі кошт той перамогі. Ну і ўзрадаваўся натуральна, што пашанцавала, што забіў такі патрэбны гол. Думаю, што гэта была адна з галоўных падзеяў майго жыцця. І я запомню яе вельмі надоўга”.

Еўрарадыё: Думаю, што футбалісты і заўзятары “Руху” (польская каманда, якой у перадапошнім матчы забіў вырашальны гол Сяргей Крывец ― ЕРБ) таксама надоўга запомняць гэты гол! А які з 3 мячоў, якія вы паспелі забіць у сёлетнім польскім чэмпіянаце, вам падаецца самым прыгожым?

Сяргей Крывец: “Вось гэты і падаецца. Кожны гол па-свойму прыемны, але самы запаміналіны — гэты. Тут яго называюць “залатым”.

Еўрарадыё: Ходзяць чуткі, што ваш сакаманднік Роберт Левандоўскі ў наступным сезоне будзе гуляць за дортмундскую “Барусію”. А пра вас жартуюць, што пераходзіце ў брэсцкае “Дынама” на правах арэнды...

Сяргей Крывец: “Нееее!”

Еўрарадыё: Ну, а калі сур’ёзна — ёсць прапановы ад іншых клубаў?

Сяргей Крывец: “Я нікуды з Познані не збіраюся. Усяго толькі паўгода ў гэтым горадзе... Адчуваю, што яшчэ не цалкам раскрыўся тут, магу тут развівацца — дык навошта ехаць у іншую каманду?”

Еўрарадыё: То бок, не шкадуеце, што кантракт з “Лехам” будзе доўжыцца яшчэ 3 сезоны?

Сяргей Крывец: “Ад пачатку не шкадаваў, і цяпер не шкадую. Я добра бачыў, куды пераходзіў. Так што цяпер усе думкі пра тое, як бы больш паспяхова ў “Лізе чэмпіёнаў” выступіць, трапіць у групавы этап хаця б. Ну і ў наступным годзе ў чэмпіянаце краіны замацаваць поспех”.

Еўрарадыё: Ёсць невялікая, але верагоднасць, што ў Лізе чэмпіёнаў вы сустрэнецеся са сваім мінулым клубам — барысаўскім БАТЭ...

Сяргей Крывец: “Вядома, не хацеў бы я сустракацца з БАТЭ. Я лічу БАТЭ роднай камандай. Там шмат сяброў гуляе. Ні ў якім разе не хочацца ў Лізе чэмпіёнаў супраць БАТЭ гуляць”.

Еўрарадыё: Параўнайце, калі ласка, два футбольныя чэмпіянаты: беларускі і польскі.

Сяргей Крывец: “Галоўнае — у нашых краінах цалкам рознае стаўленне да футбола і да чэмпіянату. Тут футбол — гэта нумар адзін для ўсіх. Ім цікавяцца ўсе: жанчыны, дзеці, бабулі, дзядулі... Футбол паўсюль — на тэлебачанні, у газетах. І я думаю, што менавіта праз гэтую цікаўнасць да футбола тут узровень чэмпіянату вышэйшы. Бо, калі шчыра, у Беларусі да такога захаплення футболам далёка”.

Еўрарадыё: Паўгода таму ў інтэрв’ю мы пыталіся ў вас, ці не баіцеся вы моўнага бар’ера. Як цяпер з польскай мовай?

Сяргей Крывец: “Нармальна размаўляю па-польску. Не ідэальна валодаю, але для таго, каб у любой сітуацыі паразумецца, хапае. І спадзяюся яшчэ падцягваць польскую за бліжэйшы час”.

Еўрарадыё: А ў студзені на трэніроўках па-польску спрабавалі размаўляць, ці ўсё ж па-англійску?

Сяргей Крывец: “Не, ад пачатку ўсе размовы былі на польскай. І ўвесь час імкнуўся па-польску размаўляць. Бо разумеў, што трэба размаўляць, каб вывучыць. Цяпер усё разумею, але сказаць яшчэ, да жалю, не ўсё магу. Часам ведаў не хапае, каб усе свае думкі выказаць”.

Еўрарадыё: А вось якое польскае слова кажаце, калі на полі што-небудзь не атрымліваецца?

Сяргей Крывец: “Калі эмоцыі зашкальваюць да таго, што даводзіцца лаяцца — лаюся, здаецца, усё ж па-руску. Ды і неяк я на гэтае не звяртаў увагі. Трэба будзе прааналізаваць наступным разам!”

Еўрарадыё: Ці адчуваеце сабе папулярным чалавекам?

Сяргей Крывец: “Так. Па горадзе, калі гуляеш, людзі пазнаюць. Падыходзяць, аўтографы просяць, фатаграфуюцца. А нехта проста ідзе побач і ўсміхаецца. Жадаюць поспехаў, дзякуюць. Але што мне падабаецца — не адчуваеш ніякай назойлівасці. Усё ў межах прыстойнага”.

Еўрарадыё: Ці часта даяце аўтографы?

Сяргей Крывец: “Во пакуль у кавярні сядзеў з вамі размаўляў — тры аўтографы даў. Так што даволі часта. Але залежыць ад месца. І, паўтаруся, такога, каб праходу не давалі, тут няма”.

Еўрарадыё: У свой час Арцёму Мілеўскаму прапанавалі ўкраінскае грамадзянства. І ён пагадзіўся. Да вас яшчэ на гэтую тэму палякі не падыходзілі?

Сяргей Крывец: “Думаю, што гэта для іх не мае сэнсу. Прынамсі, пакуль. І я заяўлены за зборную Беларусі. Натуральна, ад Беларусі я не адмоўлюся. Бо я люблю Беларусь. І буду гуляць толькі за зборную Беларусі”.

Еўрарадыё: Мы выпадкова даведаліся, што да вас у Познань прыехала маці. Хто яшчэ з Беларусі падтрымлівае вас у Польшчы?

Сяргей Крывец: “Маці — гэта галоўнае. Яна ўжо месяц тут, са мною. А на апошні матч таксама прыязджаў тата, першы трэнер і мой менеджэр. Так што падтрымка была сапраўды адчувальная”.

Еўрарадыё датэлефанавалася і да маці Сяргея Крыўца. Найперш мы запыталіся, ці сапраўды футбаліст адчувае важкасць матчынай падтрымкі.

Маці Сяргея Крыўца: “Вядома! Як я прыехала ў Познань — ён і забіваць пачаў, і пасы даваць”.

Еўрарадыё: Як гэта вы вырашылі так надоўга выправіцца ў Польшчу?

Маці Сяргея Крыўца: Зразумела, што яго вельмі важна падтрымаць. Бо жыве ён тут адзін... А тым больш — іншая краіна, іншы менталітэт”.

Еўрарадыё: Як ён уладкаваўся ў Познані? Умовы добрыя?

Маці Сяргея Крыўца: “Трохпакаёвая кватэра, усё добра. Як ва ўсіх футбалістаў тут”.


Фота: www.kkslech.com, www.lechpoznan.pl