Варшава здалася "Ляпісам" без бою...Бо на бой ніхто не выйшаў!

Першае, як мы ўжо казалі, Еўрарадыё пабачыла хмурых “Ляпісаў”, якія прыехалі на цягніку Мінск-Варшава. Было пытанне: чаму музыкі ехалі цягніком, а не мікрабусам?

Павел Булатнікаў: “Мы не хацелі захраснуць на мяжы (з-за затораў — Еўрарадыё). Усё ж мы думалі, што 1 красавіка будзем у Беларусі граць. Каб ведалі, што канцэрта не будзе, прыехалі б на машынах, каб завіснуць у Варшаве на некалькі дзён”.

З вакзала — ў гатэль, з гатэля — на саўндчэк, пасля — сам канцэрт. Выступленне “Ляпісаў” было прызначана на 21:00, але ўжо за некалькі гадзін да гэтага музыкі знаёміліся з клубам “Стадола”, седзячы (і лежачы) ў прасторнай грымёрцы.

Немагчыма было прадказаць, колькі людзей прыйдзе на канцэрт. Папярэдні продаж — 350 квіткоў, а для “Стадолы” — адной з самых вялікіх клубных пляцовак Варшавы — гэта толькі траціна. Тым не менш, прадзюсер Яўген Калмыкоў не хваляваўся. Ён яшчэ да канцэрта пралічыў, што “на ўваходзе” дакупяць 20% квіткоў, а атмасфера будзе ўсё роўна лепшая, чым на венгерскім Сігет-фэсце, бо гэта клуб, а ў клубах заўсёды лягчэй раскачаць людзей.

Са свайго боку Міхалок з будыйскім спакоем вяшчаў у мікрафон Еўрарадыё, што Варшаву яны ўжо скарылі:
Міхалок: "Палякі радуюцца і выкрыкваюць віскі шчасця! Варшава ўзятая без бою!” 

“Бо на бой ніхто не выйшаў”, — дадаў Булатнікаў, але Міхалок настойваў: “Мы яшчэ не выходзячы на канцэрт усіх скарылі!”

Калі пачаўся разагрэў — польскі аматарскі ска-панк-гурт з журналістаў “Poparzeni kawą trzy” (“Апараныя кавай тры”) — нехта прынёс у грымёрку добрую навіну: “Я чую ў зале польскую мову!”

Усё ж прыходу палякаў на канцэрт чакалі. Але Марцін Полэць, польскі музычны крытык, сказаў, што арганізатары амаль нічога для прыцягнення менавіта палякаў не зрабілі:

Марцін Полэць: “Рэклама была скіраваная з большага на суполкі людзей, звязаныя з беларускімі арганізацыямі. Не было добрай рэкламы на польскім тэлебачанні, ці ў інтэрнэце, таму я сумняваюся, што тут шмат палякаў”.

Калі польскі разагрэў скончыўся, усе падцягнуліся з бараў на танцпол і людзей стала каля 500. Насамрэч, былі і палякі, і беларусы, і амерыканцы, і проста зямляне.

Міхалок са сцэны ўсіх прывітаў: “Трэба валодаць добрым густам, каб выбраць з тысячы еўрапейскіх мерапрыемстваў адно — самае галоўнае — канцэрт гутра “Ляпис Трубецкой”.

Міхалок больш чым звычайна размаўляў са сцэны з людзьмі, і не толькі вершамі, але і прозай, з фірмовым сцёбам, расказваючы пра ўнутраную свабоду, за якую трэба змагацца, пра польска-беларускае яднанне, пра тое, што быў здзіўлены сустрэць ветлівых ахоўнікаў (ахова акуратна дапамагала стэйдждайверам прызямляцца).

Беларуская публіка смяялася да слёз, а польская, якая слаба разумела пра што там гавораць, усё ж больш заводзілася ад музыкі і “Капіталу” (аказалася, гэта самая вядомая песня “Ляпісаў” у Польшчы).

Адна дзяўчына, якая навучацца на беларускай філалогіі, увогуле паскардзілася:
“Мяне крыху расчаравала, што беларускі гурт не заспяваў ніводнай песні і не сказаў ніводнага сказу па-беларуску. Толькі ад другога вакаліста напрыканцы пачула “дзякуй”.

Насамрэч, гэта зусім не так (вось што значыць дрэнна ведаць мовы!). На беларускай мове былі “Belarus Freedom”, “Зорачкі”, “Рамонкі” і верш Купалы “Хто ты гэткі?“, які Міхалок, праўда, здолеў прачытаць толькі з трэцяга разу, бо забываўся словы. Таксама "Ляпісы" праспявалі “Курвы таньчаць баль” на мове, падобнай да польскай.

Прагнозы Калмыкова, дарэчы, збыліся: атмасфера на канцэрце была зараджаная і нейкая нават асаблівая. Танчылі амаль усе, а па заканчэнні крычалі хвіліны 4, патрабуючы музыкаў на біс.

Пасля канцэрту Еўрарадыё спытала ў палякаў пра ўражанні:
Яцэк: “Ляпісы” аказаліся першым беларускім гуртом, які крануў мой эстэтычны густ! На мой погляд, “Ляпісы” ўвогуле знаходзяцца на значна вышэйшым узроўні, чым польскія гурты. Палякі, напэўна, глухія як пні, раз не могуць такую музыку напісаць”.

Дзяўчына: “Да “Ленінграду” крыху не дацягваюць, але мне вельмі спадабалася!”

 
Куба: “Як мне магло спадабацца без разумення тэкстаў? Ды навошта гэты тэкст? Вы паглядзіце на вакаліста, ён мае ў сабе столькі харызмы! І музыка ў іх класная”.

Самы галоўны паляк вечару, арганізатар Кшысек Галкоўскі, канцэртам таксама застаўся задаволены і ўжо выношвае новыя прапановы для “Ляпісаў”.

Кшысек Галкоўскі: “Я спадзяюся, што гэты канцэрт быў не апошнім, а толькі першым. У планах ёсць некалькі добрых прапаноў для гурта. Напрыклад, сыграць на Варшаўскім студэнцкім свяце Juwenalia і на рок-фэсце Jarocin. Таксама ёсць ідэя сабраць разам гурты “Ляпис Трубецкой”, “Культ” і “Піджама Порна” і зрабіць ім тур па Польшчы і Прыбалтыцы”.

Насамрэч, для беларускіх прыхільнікаў “Ляпісаў” гэта важная інфармацыя. Ну, вяртаюцца музыкі ў Мінск, і што далей? Дзе шукаць канцэртаў? 

Еўрарадыё папрасіла Міхалка звярнуцца да сваіх фанаў:
Міхалок: “Свет бязмежны. І зараз мы плануем серыю канцэртаў у Расіі, Залатое Кальцо будзе ахоплена, таму калі нехта хоча наведаць рэальныя цэнтры праваслаўя, пазнаёміцца са званамі, накупляць матрошак — смела за намі, рабяты! У нас жа “чыкет” у кішэні ва ўсе куткі свету”.

 
Дарэчы, “за Ляпісамі” ужо з’ездзілі як мінімум двое хлопцаў з Ліды. Выйграўшы конкурс на Еўрарадыё, яны ўпершыню ў жыцці трапілі за мяжу і ні разу не пашкадавалі:
Пераможцы Еўрарадыё Сяргей і Аляксей Ільіны: “Беларусь больш нагадвае Савецкі Саюз, а тут усё па-еўрапейску. Яшчэ і канцэрт. Мы столькі атрымалі эмоцыяў, што няма словаў, каб гэта ўсё апісаць”.

 
Амаль увесь другі дзень гастроляў, пасля канцэрту, музыкі правялі ў гатэлі, сустракаючыся з сябрамі з музычнага асяроддзя (якіх у Варшаве аказалася нечакана вельмі шмат). Ужо на вакзале Міхалок звярнуўся да сяброў, якія прыйшлі праводзіць гурт:

“Вы тут заставайцеся, у эпіцэнтры полымя еўрапейскага, а мы паедзем у свае райскія кушчы. Але наша зерне ўзрасце, рабяты. Нават на гэтай неспрыяльнай гранітнай глебе”.

Фота: Алекс Пералыгін, Лена Сідоза