Юбілей "Нейра Дзюбеля"
"Нейра Дзюбель" магутна і яскрава адсвяткавалі свой юбілей у клубе "Рэактар". Было ўсё: голыя "сіські", тысячная зала, якая спявае ўсе песні напамяць, натоўп прыгожых дзяўчат, сапраўдны рок-н-рольны драйв – што яшчэ жадаць у дваццацігадовым узросце?!
Дваццаць гадоў – гэта сур'ёзны ўзрост. У дваццаць пачынаеш нарэшце разумець, ШТО, ЯК, а галоўнае НАВОШТА ты нешта рабіў усе гэтыя гады. Да дваццаці рассейваецца шэраг выпадковых прыяцеляў, і вакол застаюцца толькі самыя верныя правераныя сябры. У дваццаць ты ўпэўнены ў сабе як ніколі, таму гучыш і выглядаеш найлепш. У дваццаць яшчэ нібыта не стаміўся, нават наадварот: энергіі і планаў так шмат, што паспець бы ўсё. Да дваццаці з'яўляюцца нарэшце нейкія грошы, каб дазволіць сабе нешта даражэйшае і якаснае. Дваццаць – гэта сур'ёзны ўзрост, калі ўжо шматлікае зроблена, шматлікае дасягнута, і так прыемна думаць пра тое, колькі яшчэ новага нязведанага будзе наперадзе.
"Нейра Дзюбелю" дваццаць! Уяўляеце? А колькі ж тады нам? Здаецца, гурт быў заўсёды. І вось высвятляецца, што аж цэлых дваццаць гадоў! Не складана вылічыць сярэдні ўзрост прыхільнікаў творчасці мінскіх панкаў: бераце чалавек пяцьсот узростам 35-40 гадоў (самыя дакладныя прыхільнікі яшчэ з часоў першых канцэртаў "Дзюбеляў"), да іх дадаяце яшчэ чалавек пяцьсот маладых, эксцэнтрычнай знешнасці юнакоў і дзяўчынак узростам 16-25 гадоў, зачыняеце іх усіх у клубе "Рэактар" і атрымліваеце магутную імпрэзу юбілею гурта.
Дваццаць гадоў – гэта сур'ёзны ўзрост, калі разумееш, што, як і галоўнае навошта ты рабіў. У выпадку з "Нейра Дзюбелем" у наяўнасці ўсё, што ўласціва дваццацігадоваму ўзросту. Вакол самыя верныя і правераныя сябры, якія вераць у вашу агульную справу. Поўная зала "Рэактара" – чарговае таму пацвярджэнне.
Гурт гучаў і выглядаў настолькі ўпэўнена і цэласна, як можа выглядаць дваццацігадовы чалавек, што развітаўся нарэшце з перыядам падлеткавай непаўнавартаснасці і нявызначанасці.
Да дваццацігадовага ўзросту ў гурта знайшліся грошы (або вялікі дзякуй сур'ёзным фундатарам), але гук і святло на юбілейным канцэрце былі настолькі добрыя, што нельга было жадаць лепшага. Вельмі рэдкая для Беларусі падзея: выдатнае святло і гук на панк-канцэрце!
Ужо шматлікае дасягнута: музыкі весяліліся і адкрыта балдзелі пад роў залы, якая спявае на памяць усе песні, напісаныя за ўвесь час. Каханне прыхільнікаў, сапраўдны рок-н-рольны драйв, натоўпы выдатных дзяўчат, якія ірвуцца на сцэну… Чаго яшчэ жадаць у такім узросце?!
Столькі ўжо дасягнута, і гэтак жа шмат яшчэ наперадзе: гурт і не думае сыходзіць са сцэны… нягледзячы на дваццацігадовы ўзрост.
На сцэну то і справа ўзбіраліся натхнёныя паненкі. Іх паломніцтва было падтрымана гуртом і хутка на сцэне стоўпіліся амаль два дзясяткі выдатных дам, разгарачаных танцамі і блізкасцю да куміраў. Зала, у сваю чаргу, запатрабавала відавочнае "сіські!" Сіські не прымусілі доўга чакаць, праўда, да засмучэння некаторых, у выкананні толькі музыкаў гурта.
Дваццаць гадоў – гэта сур'ёзны ўзрост. У дваццаць пачынаеш нарэшце разумець, ШТО, ЯК, а галоўнае НАВОШТА ты нешта рабіў усе гэтыя гады. Да дваццаці рассейваецца шэраг выпадковых прыяцеляў, і вакол застаюцца толькі самыя верныя правераныя сябры. У дваццаць ты ўпэўнены ў сабе як ніколі, таму гучыш і выглядаеш найлепш. У дваццаць яшчэ нібыта не стаміўся, нават наадварот: энергіі і планаў так шмат, што паспець бы ўсё. Да дваццаці з'яўляюцца нарэшце нейкія грошы, каб дазволіць сабе нешта даражэйшае і якаснае. Дваццаць – гэта сур'ёзны ўзрост, калі ўжо шматлікае зроблена, шматлікае дасягнута, і так прыемна думаць пра тое, колькі яшчэ новага нязведанага будзе наперадзе.
"Нейра Дзюбелю" дваццаць! Уяўляеце? А колькі ж тады нам? Здаецца, гурт быў заўсёды. І вось высвятляецца, што аж цэлых дваццаць гадоў! Не складана вылічыць сярэдні ўзрост прыхільнікаў творчасці мінскіх панкаў: бераце чалавек пяцьсот узростам 35-40 гадоў (самыя дакладныя прыхільнікі яшчэ з часоў першых канцэртаў "Дзюбеляў"), да іх дадаяце яшчэ чалавек пяцьсот маладых, эксцэнтрычнай знешнасці юнакоў і дзяўчынак узростам 16-25 гадоў, зачыняеце іх усіх у клубе "Рэактар" і атрымліваеце магутную імпрэзу юбілею гурта.
Дваццаць гадоў – гэта сур'ёзны ўзрост, калі разумееш, што, як і галоўнае навошта ты рабіў. У выпадку з "Нейра Дзюбелем" у наяўнасці ўсё, што ўласціва дваццацігадоваму ўзросту. Вакол самыя верныя і правераныя сябры, якія вераць у вашу агульную справу. Поўная зала "Рэактара" – чарговае таму пацвярджэнне.
Гурт гучаў і выглядаў настолькі ўпэўнена і цэласна, як можа выглядаць дваццацігадовы чалавек, што развітаўся нарэшце з перыядам падлеткавай непаўнавартаснасці і нявызначанасці.
Да дваццацігадовага ўзросту ў гурта знайшліся грошы (або вялікі дзякуй сур'ёзным фундатарам), але гук і святло на юбілейным канцэрце былі настолькі добрыя, што нельга было жадаць лепшага. Вельмі рэдкая для Беларусі падзея: выдатнае святло і гук на панк-канцэрце!
Ужо шматлікае дасягнута: музыкі весяліліся і адкрыта балдзелі пад роў залы, якая спявае на памяць усе песні, напісаныя за ўвесь час. Каханне прыхільнікаў, сапраўдны рок-н-рольны драйв, натоўпы выдатных дзяўчат, якія ірвуцца на сцэну… Чаго яшчэ жадаць у такім узросце?!
Столькі ўжо дасягнута, і гэтак жа шмат яшчэ наперадзе: гурт і не думае сыходзіць са сцэны… нягледзячы на дваццацігадовы ўзрост.
На сцэну то і справа ўзбіраліся натхнёныя паненкі. Іх паломніцтва было падтрымана гуртом і хутка на сцэне стоўпіліся амаль два дзясяткі выдатных дам, разгарачаных танцамі і блізкасцю да куміраў. Зала, у сваю чаргу, запатрабавала відавочнае "сіські!" Сіські не прымусілі доўга чакаць, праўда, да засмучэння некаторых, у выкананні толькі музыкаў гурта.
