Самаму малому ўдзельніку дыктоўкі тры гады, самаму сталаму - 82
Людміла Дзіцэвіч, якая дыктавала дыктоўку ў ТБМ, зрабіла адну памылку –
не паставіла кропачкі над “ё”. Алесь
Пушкін пісаў дыктоўку ў вёсцы Бобр з вялікай сям’ёй і гасцямі ў Вялікдзень.
А Аляксандр Фядута расцэньвае
дыктоўку як першую канструктыўную і добра арганізаваную прапанову апазіцыі. У Таварыстве
беларускай мовы дыктоўку пісалі па шэсць груп у адзін дзень. Каму не хапала
крэсла – прыносілі, стала – падкладалі часопісы. Самаму маленькаму ўдзельніку
дыктоўкі Валодзьку тры гады і восем месяцаў, а самаму сталаму чалавеку – 82
гады. Людміла Дзіцэвіч, намесніца старшыні ТБМ, настаўніца, дыктавала тэкст
прадмовы да “Дудкі беларускай” усім гэтым групам. Яна распавядае, што, гледзячы
па працах, нашыя людзі цудоўна ведаюць беларускую мову.
Людміла Дзіцэвіч: “Людзі былі ўсе перамешаныя і вельмі-вельмі натхнёныя. І гэта было вельмі прыгожа. І мяне вельмі ўразіла іхняя вось гэтая шчырасць. Вельмі спадабаліся пісьменнікі, якія прыходзілі цэлымі сем’ямі. Я ў грамадскай справе даўно ўжо працую – практычна ўсё жыццё, але вось, напрыклад, жонак, дзяцей і ўнукаў нашых пісьменнікаў я амаль ніколі не бачыла. Генадзь Бураўкін прыйшоў з жоначкай Юліяй, Сяргей Законнікаў з жоначкай і двума ўнукамі. Паглядзела, як яны пісалі: сапраўды, які ўзровень пісьменнасці! А сядзеў адзін чалавек, яму больш за 80 гадоў. Ён дрэнна чуў і перапытваў тых, хто побач сядзіць, мы яму паддыктоўвалі. Але я глянула на яго тэкст – там амаль няма памылак, цудоўна! Людзі толькі кажуць: мы не ведаем мову, таму і не гаворым і не пішам. А яны ведаюць!”
Усім, хто здаў дыктоўку на праверку, у Таварыстве беларускай мовы паставілі “выдатна”. Бо памылка ў гэтай “не проста дыктоўцы” – справа інтымная, кажа Людміла Дзіцэвіч.
Людміла Дзіцэвіч: “Мы праверылі тут жа, пасля дыктоўкі, і ўсім паставілі “выдатна”, напісалі “дзякуй за ўдзел” і ўсе падпісаліся. Бо галоўнае было засведчыць, што мы пішам. Памылкі будуць выпраўляць людзі самі, тэкст будзе надрукаваны. У агульнанацыянальнай дыктоўцы памылка – справа, напэўна, інтымная. І хай кожны сам яе глядзіць”.
Спадарыня Людміла распавяла Еўрарадыё пра памылку, якую зрабіла сама. Яна кажа, што не чакала ад сябе такога, бо ўсім яе выпраўляе. Але да памылак яна ставіцца па-філасофску.
Людміла Дзіцэвіч: “Я дзве кропачкі не паставіла над “ё” ў самым канцы – “каб не ўмёрлі!” І я спачатку здзівілася, а потым усцешылася. І я хацела б сказаць усім: не бойцеся памылак. Рабіце іх, і выпраўляйце, і смейцеся з гэтага. Бо калі чалавек робіць памылку, гэта не ёсць памылка. Гэта ён так чуў! Гэта ён так хоча!”
Аналітык Аляксандр Фядута таксама падзяліўся з Еўрарадыё пазітыўнымі ўражаннямі ад дыктоўкі. Ён усім раіць пісаць яе ў наступным годзе.
Аляксандр Фядута: “Мяне ўразіла тое, што ўпершыню беларуская апазіцыя прапанавала грамадству, па-першае, нешта канструктыўнае, а па-другое, нешта добра арганізаванае. Гэтая дыктоўка сапраўды патрабавала ад кожнага ўдзельніка пэўнага ўзроўню свядомасці і разумення, навошта гэта трэба. Па-першае, зразумела, дыктоўка – гэта тое месца, дзе можна праверыць, ці ведаеш ты мову. Па-другое, гэта крок у бок асэнсавання таго, што мы сапраўды з’яўляемся беларусамі. Прыемна было, што ўдзельнічалі і старыя, і малыя. І людзі з вышэйшай адукацыяй, і студэнты, і людзі, якія проста шануюць мову і, мажліва, проста не мелі магчымасці ў свой час атрымаць на ёй адукацыю. І вельмі добра было ўсё арганізавана. І я ўсім зараз раю: у наступным годзе не хвалюйцеся, што нехта пакрыўдзіць вас ці будзе з вас смяяцца – гэтага не будзе. Будзе толькі задавальненне ад таго, што вы разам з усімі напісалі гэты тэкст”.
У Алеся Пушкіна, мастака, дыктоўку пісалі ўсе сваякі і госці, якія прыехалі да яго на Вялікдзень. Маленькая Марылька заснула пад прыгожыя словы “Дудкі беларускай”, школьнік, якому надакучылі дыктоўкі, таксама пагадзіўся пісаць.
Алесь Пушкін: “Учора быў каталіцкі Вялікдзень. Да нас прыехала цешча, Янін (маёй жоначкі) брат, дзеткі, прыехаў Карэн Акопаў, прыехала жанчына са Швецыі… Дзевяць чалавек нас было. І глядзіце: брат – прадпрымальнік, 35 год, жонка – бухгалтар, іх дзіця – пяцікласнік, бабуля – ёй 77 гадоў, Карэну 35 гадоў, мне 42, Марыльцы годзік, Міколку чатыры… Госці прыехалі - для іх гэта было нечаканасцю. Ілля, пляменнік, ён на вакацыях, і адразу: ай, не, я на вакацыях, мне надакучылі дыктоўкі, я трохі адпачну! Я кажу: вы што, сябры… Звычайна ў нас як усё? Прыехалі, дзяцей паглядзелі, памаліліся і селі за стол, хутчэй… Потым гуляем па лесе і глядзім карціны. А сёння агульнанацыянальная дыктоўка. У Празе, у Вільні яе будуць пісаць, ва ўсіх гарадах беларускіх. Давайце і мы! Што паміж пушчаў балот беларускай зямлі ёсць такое мястэчка Бобр, дзе ўпершыню ў хаце пішуць дыктоўку. І яны пагадзіліся. І нават бабуля 77-гадовая дапісала да паловы. Яна, жонка, чытала з Марылькай на руках, Марылька заснула пад гэты тэкст…”
Людміла Дзіцэвіч: “Людзі былі ўсе перамешаныя і вельмі-вельмі натхнёныя. І гэта было вельмі прыгожа. І мяне вельмі ўразіла іхняя вось гэтая шчырасць. Вельмі спадабаліся пісьменнікі, якія прыходзілі цэлымі сем’ямі. Я ў грамадскай справе даўно ўжо працую – практычна ўсё жыццё, але вось, напрыклад, жонак, дзяцей і ўнукаў нашых пісьменнікаў я амаль ніколі не бачыла. Генадзь Бураўкін прыйшоў з жоначкай Юліяй, Сяргей Законнікаў з жоначкай і двума ўнукамі. Паглядзела, як яны пісалі: сапраўды, які ўзровень пісьменнасці! А сядзеў адзін чалавек, яму больш за 80 гадоў. Ён дрэнна чуў і перапытваў тых, хто побач сядзіць, мы яму паддыктоўвалі. Але я глянула на яго тэкст – там амаль няма памылак, цудоўна! Людзі толькі кажуць: мы не ведаем мову, таму і не гаворым і не пішам. А яны ведаюць!”
Усім, хто здаў дыктоўку на праверку, у Таварыстве беларускай мовы паставілі “выдатна”. Бо памылка ў гэтай “не проста дыктоўцы” – справа інтымная, кажа Людміла Дзіцэвіч.
Людміла Дзіцэвіч: “Мы праверылі тут жа, пасля дыктоўкі, і ўсім паставілі “выдатна”, напісалі “дзякуй за ўдзел” і ўсе падпісаліся. Бо галоўнае было засведчыць, што мы пішам. Памылкі будуць выпраўляць людзі самі, тэкст будзе надрукаваны. У агульнанацыянальнай дыктоўцы памылка – справа, напэўна, інтымная. І хай кожны сам яе глядзіць”.
Спадарыня Людміла распавяла Еўрарадыё пра памылку, якую зрабіла сама. Яна кажа, што не чакала ад сябе такога, бо ўсім яе выпраўляе. Але да памылак яна ставіцца па-філасофску.
Людміла Дзіцэвіч: “Я дзве кропачкі не паставіла над “ё” ў самым канцы – “каб не ўмёрлі!” І я спачатку здзівілася, а потым усцешылася. І я хацела б сказаць усім: не бойцеся памылак. Рабіце іх, і выпраўляйце, і смейцеся з гэтага. Бо калі чалавек робіць памылку, гэта не ёсць памылка. Гэта ён так чуў! Гэта ён так хоча!”
Аналітык Аляксандр Фядута таксама падзяліўся з Еўрарадыё пазітыўнымі ўражаннямі ад дыктоўкі. Ён усім раіць пісаць яе ў наступным годзе.
Аляксандр Фядута: “Мяне ўразіла тое, што ўпершыню беларуская апазіцыя прапанавала грамадству, па-першае, нешта канструктыўнае, а па-другое, нешта добра арганізаванае. Гэтая дыктоўка сапраўды патрабавала ад кожнага ўдзельніка пэўнага ўзроўню свядомасці і разумення, навошта гэта трэба. Па-першае, зразумела, дыктоўка – гэта тое месца, дзе можна праверыць, ці ведаеш ты мову. Па-другое, гэта крок у бок асэнсавання таго, што мы сапраўды з’яўляемся беларусамі. Прыемна было, што ўдзельнічалі і старыя, і малыя. І людзі з вышэйшай адукацыяй, і студэнты, і людзі, якія проста шануюць мову і, мажліва, проста не мелі магчымасці ў свой час атрымаць на ёй адукацыю. І вельмі добра было ўсё арганізавана. І я ўсім зараз раю: у наступным годзе не хвалюйцеся, што нехта пакрыўдзіць вас ці будзе з вас смяяцца – гэтага не будзе. Будзе толькі задавальненне ад таго, што вы разам з усімі напісалі гэты тэкст”.
У Алеся Пушкіна, мастака, дыктоўку пісалі ўсе сваякі і госці, якія прыехалі да яго на Вялікдзень. Маленькая Марылька заснула пад прыгожыя словы “Дудкі беларускай”, школьнік, якому надакучылі дыктоўкі, таксама пагадзіўся пісаць.
Алесь Пушкін: “Учора быў каталіцкі Вялікдзень. Да нас прыехала цешча, Янін (маёй жоначкі) брат, дзеткі, прыехаў Карэн Акопаў, прыехала жанчына са Швецыі… Дзевяць чалавек нас было. І глядзіце: брат – прадпрымальнік, 35 год, жонка – бухгалтар, іх дзіця – пяцікласнік, бабуля – ёй 77 гадоў, Карэну 35 гадоў, мне 42, Марыльцы годзік, Міколку чатыры… Госці прыехалі - для іх гэта было нечаканасцю. Ілля, пляменнік, ён на вакацыях, і адразу: ай, не, я на вакацыях, мне надакучылі дыктоўкі, я трохі адпачну! Я кажу: вы што, сябры… Звычайна ў нас як усё? Прыехалі, дзяцей паглядзелі, памаліліся і селі за стол, хутчэй… Потым гуляем па лесе і глядзім карціны. А сёння агульнанацыянальная дыктоўка. У Празе, у Вільні яе будуць пісаць, ва ўсіх гарадах беларускіх. Давайце і мы! Што паміж пушчаў балот беларускай зямлі ёсць такое мястэчка Бобр, дзе ўпершыню ў хаце пішуць дыктоўку. І яны пагадзіліся. І нават бабуля 77-гадовая дапісала да паловы. Яна, жонка, чытала з Марылькай на руках, Марылька заснула пад гэты тэкст…”
