Samsonau fails to win bronze medal at Rio Olympics
Belarusian Uladzimir Samsonau has not managed to win a bronze medal at the table tennis tournament at the Olympic Games in Rio. He has been defeated by Japanese sportsman Jun Mizutani – 1:4 (4:11, 9:11, 11:6, 12:14, 8:11).
The fourth place at Rio Olympics is the best result in Samsonau’s career (these are his sixth Olympic Games). He blames an injury he had received in the quarterfinals for not letting him play for all he is worth.
Belarus has not won any medals although six days of the Olympics have already passed.
Уладзімір Самсонаў нарадзіўся ў Мінску. Настольным тэнісам займаецца з 7 гадоў. Яго трэнерам у сталічным Цэнтры настольнага тэніса быў Аляксандр Пяткевіч. Самсонаў вельмі хутка прагрэсуе, у 11 гадоў у Афінах у складзе савецкай зборнай стаў чэмпіёнам Еўропы сярод кадэтаў. Праз год ён ужо чэмпіён Еўропы ў парным разрадзе і ў міксце. Да 1993 года ён збярэ 13 залатых еўрапейскіх узнагарод маладзёжнага настольнага тэнісу. У 1989-м Самсонаў ужо чэмпіён СССР сярод юніёраў.
Трэнер Самсонава: “Напачатку 80-х трэніроўкі праводзіліся ў агідных умовах!”
Дарослы тэніс для беларуса пачаўся ў 1994-м. Яго заўважыла нямецкая фірма TIBHAR, пасля заключэння персанальнага кантракту Уладзімір Самсонаў пераехаў у Нямеччыну. За сваю кар'еру ён выступаў за розныя клубы ("Барусію" з Дзюсельдорфа, "Раял Вілет" з Шарлеруа, Club Cajagranada Tenis de Mesa з Гранады, "Факел Газпрома" з Арэнбурга), выйграваў з імі нацыянальныя чэмпіянаты і клубны чэмпіянат Еўропы, Лігу еўрапейскіх чэмпіёнаў. У сярэдзіне 1990-х Уладзімір пачаў свае выступленні і ў зборнай Беларусі. У 1996-м у Браціславе на чэмпіянаце Еўропы Самсонаў узяў золата ў міксце, а ў 1998-м у Эйндховене — у асабістым і ў парным разрадах. У 1999-м ён стаў заслужаным майстром спорту Рэспублікі Беларусь. У 2003 годзе спартсмен прывёў беларускую зборную да каманднага золата чэмпіянату Еўропы.
У 2000-я Самсонаў працягвае радаваць заўзятараў. На сённяшні дзень ён — шасціразовы чэмпіён Еўропы ў розных разрадах, трохразовы чэмпіён Кубка свету, сяміразовы пераможца еўрапейскай Лігі чэмпіёнаў, чатырохразовы пераможца "Еўра-Топ12", срэбраны прызёр на Еўрапейскіх гульнях 2015 года ў Баку, пераможца ў адзіночным разрадзе на Qatar Open 2015. Да таго ж ён мае дзясяткі выйгрышаў у турнірах Про-Тура ITTF.
Самсонава называюць "джэнтльменам настольнага тэніса" — у 2005 годзе Міжнародны алімпійскі камітэт уганараваў яго прызам "Fair play". Здарылася гэта пасля таго, як у матчы "Еўра-Топ-12" з расіянінам Аляксеем Смірновым суддзі палічылі, што мяч пасля ўдара саперніка беларуса не закрануў стол. Аднак Самсонаў палічыў, што закрануў і звярнуўся да суддзяў, каб яны залічылі гэты мяч. Праўда, тыя свайго рашэння не змянілі. Самсонаў, які меркаваў, што яны памыліліся, аддаў апошнія ачкі саперніку.
У 2000 годзе Уладзімір Самсонаў жэніцца на сербцы Наталі Нам. Вяселле пары было сціплым і прайшло ў Мінску. Па словах жонкі, яны з мужам "нематэрыяльныя людзі".
"Я нават не люблю ўслых прагаворваць, якая ў нас машына. Мне падаецца, свет стаміўся ад людзей, якія пастаянна паказваюць сваё багацце", — кажа Наталі ў інтэрв'ю выданню "Трыбуна". Яна прызнаецца, што Уладзімір на святы дорыць ёй... вершы, напісаныя ўласнаручна. І ўвогуле, мяркуе жонка, сваім талентам і дабрынёй Самсонаў заслужыў выхад у паўфінал на Алімпіядзе: "Мы ўсе — сябры і родныя плакалі ад шчасця".
Наталі сцвярджае, што за 16 гадоў пара ні разу не пасварылася: "Вова — супертата, супермуж і суперсябра. У нас суперсям'я. Мне падаецца, што ёсць толькі адзін такі чалавек у свеце. Пашанцавала, што гэта менавіта мой муж".
У пары два сыны — Віктар і Іван. Старэйшы Віктар сур'ёзна займаецца баскетболам. Ён ужо патрапіў у іспанскі клуб. Малодшаму Івану 10 гадоў. Сям'я жыве ў Гранадзе.
Да Рыа Самсонаў удзельнічаў у пяці Алімпіядах (ад 1996 года), але далей за чвэрцьфінал не праходзіў. У адным з інтэрв'ю ў канцы 2011-га Уладзімір Самсонаў гаварыў: "Практычна ўсе гульні на Алімпіядах я прайграў у вельмі ўпартай барацьбе, шанцаў выйграць было шмат. Нават не ведаеш, чаму гэта адбываецца. Нібыта ўсё ў тваіх руках, але ты прайграеш". Спадзяваўся, што атрымаецца на Алімпіядзе 2012-га ў Лондане, але тады не выйшла.
Спартсмен неяк казаў, што пасля заканчэння кар'еры ён хацеў бы знайсці працу, звязаную з настольным тэнісам. Пра трэнерскую ж працу ён выказваўся, як пра вельмі цяжкую: "Гэта пастаянны стрэс".
