Аляксандр Кулінковіч: Мужчынскі, гетэрасексуальны калектыў — заклад поспеху

Лідар Neuro Dubel Аляксандр Кулінковіч прыйшоў у студыю Еўрарадыё разам з былым гітарыстам гурта Максам Паравым. Музыкі ўзгадалі самыя яскравыя моманты з 25-гадовай гісторыі гурта, прызналіся, за што ім сорамна перад публікай, якія памылкі хацелі б выправіць, ды распавялі пра новы акустычны склад, магчымасці выхаду новага альбома і адразу трох “бэстаў”.

Еўрарадыё: Даволі нечакана ўбачыць у студыі Максіма Паравога, які сышоў з гурта ўжо больш за 10 гадоў таму…

Максім Паравы: Але ў гэты час перыядычна ўліваўся ў калектыў на розных канцэртах у Мінску, Пецярбургу, Маскве.

Еўрарадыё: А не шкадуеш, што калісьці пакінуў гурт?

Максім Паравы: Казаць, што не шкадую, нельга. Натуральна, ёсць пэўны душэўны боль. Але з іншага боку, трэба расці, развівацца, і я неяк абраў свой шлях. Тым не менш, я падтрымліваю стасункі з хлопцамі, выходжу з імі на сцэну пры любой магчымасці.

Аляксандр Кулінковіч: Так! Як і ў кожным калектыве, у нас ёсць музыкі, якія калісьці гралі і сышлі, але Макс — адзіны музыка, які на нашым сайце дагэтуль упісаны ў склад гурта гітарыстам.

Еўрарадыё: То бок казаць, што пасля канцэрта ў складзе Neuro Dubel з’явіцца трэці гітарыст, не даводзіцца?

Аляксандр Кулінковіч: Не, усё застанецца па-ранейшаму! Макс да нас вернецца выключна на час гэтага свята.

Еўрарадыё: Вы адзін з нешматлікіх гуртоў старой гвардыі, які дагэтуль існуе, дае няхай не шматтысячныя, але даволі частыя канцэрты. Нават суперпапулярныя N.R.M. ды “Ляпісы” разваліліся! Дык у чым жа ваш сакрэт?

Аляксандр Кулінковіч: Не ведаю. Але апошнім часам пачаў ганарыцца і думаць, што прычына ўва мне. Я чалавек, які даволі часта ідзе на кампрамісы, але з іншага боку, вельмі ўпарты. Разваліць гурт было безліч магчымасцяў, хоць бы і ў той перыяд, калі змяняўся склад. Але я ўвесь час упіраўся, упіраўся ў першаю чаргу таму, што бачыў вочы сяброў, знаёмых, прыхільнікаў… Без какецтва ды нейкага пафасу магу сказаць, што нас трымаюць людзі, якія нас любяць. Вельмі не хочацца падводзіць гэтых людзей.

У нас часта былі такія думкі, маўляў, адыграем гэты канцэрт і разбяжымся, ці возьмем тайм-аўт на пэўны тэрмін. Але потым узгадвалі, што мы ж яшчэ і там абяцалі выступіць, і там… таму першы час была боязь не выканаць сваё абяцанне, а потым ужо проста: “Не дачакаецеся!”.

Максім Паравы: Са свайго боку хачу дадаць, што ўсё гэта менавіта заслугі Сашынай харызмы, якая трымае гурт з самага пачатку і да сённяшняга дня. Як чалавек, які граў у Neuro Dubel каля 10 гадоў, я ведаю, што ўдзельнікі калектыву значаць вельмі шмат, але іх замена магчымая. Немагчымая замена толькі Сашы Кулінковіча.

Еўрарадыё: Ну, рознае бывае! Можа, Саша раптам ударыцца ў спорт і пойдзе вакалістам у Brutto.

Аляксандр Кулінковіч: Думаю, Сяргей Міхалок не захоча мяне ўзяць другім вакалістам.

За 25 гадоў мы зарабілі любоў і павагу! Менавіта абедзве гэтыя рэчы!

Еўрарадыё: Вам споўнілася 25, а ці можна сказаць, што вы задаволеныя сваёй музычнай кар’ерай? Грошай жа яна так і не прыносіць!

Аляксандр Кулінковіч: Ну, так! Але ў мяне няма шкадаванняў, што я дагэтуль працягваю гэтым займацца. Я лічу самым вялікім нашым музычным дасягненнем за 25 гадоў тое, што мы зарабілі любоў і павагу публікі. Менавіта абедзве гэтыя рэчы. Нам было б нецікава заваяваць толькі любоў! Ёсць жа калектывы, якія заваявалі толькі любоў, але павагі не маюць. Напрыклад, “О, Боже, какой мужчина” — песня, якую любяць мільёны, але наўрад ці нехта паважае выканаўцу і, думаю, не кожны нават ведае, хто спявае гэтую песню.

А мы заваявалі любоў і павагу. Я гэта бачу па тварах людзей, якія падыходзяць да нас пасля канцэртаў і кажуць дзякуй. А дзякуй за тое, што робіш, — гэта вельмі крута. Улічваючы, што мы не спяваем нейкіх сацыяльна значных песень, песень-пратэстаў і г.д., то дзякуй нам кажуць за тое, што было дрэнна на душы, паслухаў, стала лепш; ці наадварот было занадта весела, паслухаў і стала па-сапраўднаму добра; ці раней з мяне лайно сцякала, а цяпер яно пачало ў мяне ўбірацца; ці раней яно ўбіралася, а цяпер пачало сцякаць… Гэта вельмі важна! Таму ўсім, хто пачынае займацца музыкай, раю арыентавацца менавіта на гэтыя два словы: любоў і павага.

Максім Паравы: Днямі мы размаўлялі з нашым вялікім піцерскім сябрам Сяргеем Балотнікавым (вялікі музыка яшчэ з савецкіх часоў) менавіта пра папулярнасць. І ён сказаў, што ў Neuro Dubel вельмі прыемная папулярнасць. Сяргей меў стасункі і з Полам Макартні, і з іншымі сусветнымі музыкамі, з некаторымі працаваў разам у нейкіх праектах, але яны яго не памятаюць. Яны не памятаюць нікога, бо ў іх канцэрты, гастролі, жыццё ідзе ў цягніках, яны маюць стасункі толькі са сваімі тэхнікамі і нармальнага жыцця ў іх няма. А я лічу, што гурт Neuro Dubel і музыку робіць, і жыццё нармальнае мае. Шмат гісторый, успамінаў музычных і нейкія жыццёвыя дасягненні ёсць.

Еўрарадыё: Дык што, вы не сумуеце па цягніках, гастролях, гасцініцах? Не бачыце ў гэтым пэўнага рамантызму?

Аляксандр Кулінковіч: Рамантыка ёсць, адзінае, што па гасцініцах мы не сумуем і не ўзгадваем пра іх з настальгіяй. Мы заўсёды стараемся вяртацца дамоў пасля канцэрта. Няхай раніцай, у непрытомным стане, але зваліцца ва ўласны ложак. Мы ў калектыве ўсе такія дамашнія. Я як кот прывязаны да свайго дома. Мы больш усё ж нават не беларускі, а мінскі гурт, але даволі часта робім партызанскія набегі на іншыя гарады.

Еўрарадыё: А групіз ў Neuro Dubel калі-небудзь былі?

Аляксандр Кулінковіч: Не, ніколі не было! Напэўна, Бог мілаваў.

Максім Паравы: Так, Бог мілаваў!

Еўрарадыё: А чаму ж мілаваў!?

Аляксандр Кулінковіч: Ну, я ўвогуле лічу, што жанчына на гастролях нічога добрага не прыносіць. Мужчынскі, гетэрасэксуальны калектыў — заклад поспеху (смяюцца).

Мы калектыў, які заўсёды вельмі моцна для людзей і з людзьмі.

Еўрарадыё: Вам самім які Neuro Dubel больш падабаецца?

Аляксандр Кулінковіч: Напэўна, той, які быў гадоў пяць таму. Тады была яшчэ такая залатая сярэдзіна. Цяпер мы ўжо вельмі прырастаем да крэсла. Мы з яго здзёргваемся, але яно ўжо нас прыцягвае. А тады быў перыяд, калі мы ўсё ж хадзілі хадуном, пры тым, што цяжкі склад, такі, які я хацеў, ужо сфармаваўся.

Максім Паравы: Карацей, раней шукалі, а цяпер ужо знайшлі.

Аляксандр Кулінковіч: Так! Мне больш падабалася, калі былі яшчэ ў пошуку. Ну, і памаладзей усё ж былі. А апошнія гады пачалася нейкая лухта, пра якую нават непрыемна казаць, але даводзіцца. Пачынаюцца нейкія хваробы. Бывае, што адмяняюцца рэпетыцыі, адмяняліся канцэрты з-за таго што я захварэў, у Андрэя Сцепанюка былі праблемы са здароўем… Але нічога не змянілася, мы не сталі больш сумнымі, не сталі менш рухацца на сцэне. Проста, паводле маіх уласных уражанняў, лепшы перыяд быў гадоў пяць таму.

Напэўна, старэю. Але заўсёды ж хочацца быць крыху маладзейшым. Даццацігадовым я сабе зусім не падабаюся, бо быў нейкі вельмі дурны, таму спынюся на тым, які быў пяць гадоў таму.

Максім Паравы: А мне больш падабаюцца апошнія гады майго знаходжання ў складзе (2000-2003 гады). Гэта бы харошы перыяд. Хаця… 1998, 1999…

Аляксандр Кулінковіч: Ды ў кожным было нешта цікавае, нейкія моманты! Мы ж калектыў, які заўсёды вельмі моцна для людзей і з людзьмі. Ёсць калектывы, якія могуць гастраляваць, граць перад дзясяткамі тысяч прыхільнікаў, але яны ўсё роўна знаходзяцца самі ў сабе. Яны прыдумалі музыку, граюць яе, і ўсё. А мы вельмі моцна залежым ад грамадства, ад людзей, ад усяго таго, дзе жывем.

Узгадваючы “Дзюбель” 99 года ці іншага, абавязкова прывязваецца і тое, што адбывалася ў грамадстве. То бок “Дзюбель” сярэдзіны 90-х быў, можа, і нейкі разгільдзяйскі, але былі канцэрты, то там, то сям, пастаянна ў парку Горкага былі канцэрты… І час ужо ўспрымаецца не толькі як час Neuro Dubel, а проста, як наш агульны час.

Еўрарадыё: Калі б была магчымасць што-небудзь змяніць, то што б змянілі?

Аляксандр Кулінковіч: На пачатку 2000-х была даволі моцная зацікаўленасць пэўных людзей з Расіі. Былі прапановы канцэртныя, прапановы прадзюсарства, ад якіх я мякка, але даволі настойліва адмовіўся. З-за нейкіх прынцыпаў, ляноты… быў занадта дурны вецер у галаве. Але цяпер я б больш уважліва паслухаў іх прапановы.

Еўрарадыё: Якім ты сябе бачыш у 65 гадоў, у 80?

Аляксандр Кулінковіч: Спадзяюся, што такім самым. Напэўна, ужо не смагу так бегаць, скакаць па сцэне, але граць буду, хутчэй за ўсё, такую ж музыку. Я люблю гэтую музыку вельмі даўно, і наўрад ці яе разлюблю. Мне будзе цяжэй, чым джазмэну, бо джаз можна граць і ў 20, і ў 80 гадоў. А панк-музыка ўсё ж такі чыста фізічна больш цяжкая. Таму так жа актыўна рухацца па сцэне будзе цяжка, але, спадзяюся, што я вытрымаю.

Бывае, узгадваеш некаторыя моманты і думаеш: “Не трэба было тады так напівацца!”

Еўрарадыё: А ці ёсць такія рэчы, за якія вельмі сорамна ўсё жыццё, ці наадварот якімі моцна ганарыцеся?

Аляксандр Кулінковіч: Бывае, узгадваеш некаторыя моманты і думаеш: “Божа!” І ўсе яны звязаныя з алкаголем. Таму адзін выраз узнікае: “Не трэба было тады так напівацца!”. Але, каб было сорамна, бо мы там сраку на сцэне паказвалі, ці яшчэ што-небудзь рабілі, не! Проста не трэба было тады так напівацца. Былі канцэрты, за якія мне сорамна.

Максім Паравы: І не толькі табе!

Аляксандр Кулінковіч: Так, але гэта не сусветны сорам. Проста не варта было так напівацца. А гонар? Шмат чым можна ганарыцца, але самы вялікі гонар — альбом “Охотник и сайгак” ды абсалютна шчыра заслужаная намі “Рок-Карона”, якую нам уручыў Уладзімір Георгіевіч Мулявін. Кожны раз, калі я гляджу на гэтую Рок-карону, мяне заўсёды распірае гонар. Што менавіта гэты чалавек уручыў нам менавіта гэтую заслужаную карону, і што стаяў з намі на адной сцэне і фактычна спяваў з намі “Вологду”.

Максім Паравы: На самім мерапрыемстве мы планавалі выконваць іншую песню. Але я кажу: “Саша, глядзі, стаяць Мулявін і Кашапараў, якія могуць спець “Вологду”! Давай яе выканаем!”. Тут жа замянілі, паклікалі іх, і яны з намі заспявалі.

Еўрарадыё: А яны адразу пагадзіліся, ці давялося ўгаворваць?

Аляксандр Кулінковіч: Адразу! Я так разумею, што ім і сама пераробка “Вологды” спадабалася і альбом. У нас грымёрка была праз грымёрку ад “Песняроў”. Я з імі знаёмы яшчэ не быў. І, калі я праходзіў па калідоры, трымаючыся левага боку, справа ў крэсле сядзеў Уладзімір Георгіевіч. Ён устаў, падышоў і паціснуў мне руку. А тады ж яшчэ на каранацыях была інтрыга, ніхто да апошняга не ведаў пераможцаў. І вось гэтае пацісканне рукі, тое, што мы стаялі з імі на адной сцэне, і тое, што, калі ён адкрываў канверт перад уручэннем, ён сказаў: “О! У нас супала!”. Таксама было прыемна. То бок і арганізатары “Рок-Каранацыі”, і ўласна сам Мулявін лічылі, што Neuro Dubel гурт года. Гэта самы прыемны момант ва ўсім жыцці! Думаю, што і ўва ўсіх удзельнікаў гурта.

Максім Паравы: Так! Яшчэ часта ўзгадваю піцерскі рок-фестываль…

Прыз глядацкіх сімпатый атрымлівае… Neuro Dubel! А мы такія: “Бля, зноў!!!”

Аляксандр Кулінковіч: У нас быў перыяд, калі мы заўсёды атрымлівалі прыз глядацкіх сімпатый, але ніколі галоўныя прызы. На ўсіх фестывалях ды конкурсах! І мы думалі: ё-маё, ну калі мы атрымліваем прыз глядацкіх сімпатый, калі нас так любяць людзі, то чаму ж мы не атрымліваем усё астатняе!? І вось быў фестываль “Балтыйскі бераг”. Гэта быў фэст ленінградскага рок-клуба, але праходзіў ён не ў Піцеры, а ў горадзе-спадарожніку Сасновы Бор. Ён быў двухдзённы, першы дзень — оўпэн-эйр, а другі — такі закрыты паказ. Там так атрымалася, мэрыя горада дала абсталяванне, памяшканне і ўсё астатняе, што неабходна для фестывалю, а ў замен усе ўдзельнікі мусілі выступіць на святкаванні дня нараджэння горада на адкрытай пляцоўцы.

І вось у першы дзень мы выступаем на свяце горада на адкрытай пляцоўцы, дзе былі ўсе, і горад у нас натуральна закахаўся. Мы ішлі па горадзе: “Хто ідзе? — Neuro Dubel. — О-о-о! Neuro Dubel!”. І ў наступны момант за намі ўжо натоўп цягнецца. А на наступны дзень ужо на закрытай пляцоўцы выступілі калектывы і пачынаюць абвяшчаць пераможцаў фэсту: “Прыз глядацкіх сімпатый атрымлівае… гурт Neuro Dubel!” А мы нават не абрадаваліся! Мы такія: “Бля, зноў!!!” Забралі свой прыз і сышлі! Нават не чакалі, хто будзе пераможцам.

Максім Паравы: А потым прылятаюць да нас, завуць, кажуць: “Хлопцы, ваша Гран Пры! Ідзіце!”.

Аляксандр Кулінковіч: Мы былі шчаслівыя! Тады мы толькі набіралі, тады яшчэ не было альбома “Охотник и сайгак”. Толькі ў наступным годзе мы напісалі гэты альбом, з якім ужо ў Беларусі стрэлілі.

Максім Паравы: Дарэчы, на рэпетыцыі акурат перад выездам у Піцер мы прыдумалі “Переехало комбайном”.

Аляксандр Кулінковіч: Тады мы вельмі сабой ганарыліся, гэта было першае прызнанне, яшчэ і ў іншай дзяржаве, да таго ж, на фестывалі ленінградскага рок-клуба, які быў не хухры-мухры.

Максім Паравы: ДДТ, Дзядзя Міша, Балотнікаў, Гаркуша…

Аляксандр Кулінковіч: Людзі, з якімі мы тады пазнаёміліся і дагэтуль яны застаюцца нашымі сябрамі. Вельмі цёплыя ўспаміны пра гэта, вельмі здорава!

Высветлілася, што ў нас у гурце ёсць адзін “ватнік-каларад”, і гэта добра, што ёсць людзі з іншым пунктам гледжання

Еўрарадыё: Не магу не спытацца пра пост-рэакцыю Аляксандра ў сацыяльных сетках наконт сітуацыі ва Украіне. Дакладней, за гэтым “накіпела” наткнуўся яшчэ на адну рэакцыю ад іншага ўдзельніка Neuro Dubel. Атрымліваецца, у гурце супрацьлеглыя погляды на ўкраінскія падзеі. Ці не перашкаджае гэта працаваць разам?

Аляксандр Кулінковіч: Дзякуй богу, не! Я вельмі баяўся гэтага, але не. Я быў перакананы, што ў кагосьці будзе іншая пазіцыя, бо нас усё ж шэсць чалавек. Тым больш, днямі была сітуацыя, калі вельмі блізкі мне чалавек сказаў, што больш не будзе са мной размаўляць менавіта з-за гэтага паста. Я быў проста раздушаны, я не думаў, што можа дайсці нават да такога. Тым больш, што гэта не нейкі малазнаёмы чалавек, а вельмі блізкі. Але ў калектыве, дзякуй богу, такога няма.

Днямі мы ехалі з Брэста, завялі гэтую размову і высветлілі, што ў нас у гурце ёсць адзін “ватнік-каларад” (усміхаецца). Мы ўпяцёх яго загнабілі, пасмяяліся, але ўсё па-добраму. Мы ўсё роўна сям’я, усё роўна мы разам, і ў кожнага свой пункт гледжання. Апошнім часам, дарэчы, я стараюся не даведвацца пра стаўленне да гэтых падзеяў у некаторых людзей. Проста прынцыпова пазбягаю размоваў на гэту тэму. Бо тэма балючая для ўсіх, і можа пачацца… Напрыклад, я не хачу ведаць стаўлення Макса Паравога, не хачу, і ўсё!

Максім Паравы: Але гэта не значыць, што яно ў мяне адрозніваецца ад Сашынага!

Аляксандр Кулінковіч: А раптам яно будзе не такое, як у мяне. Мы пачнём спрачацца… Не думаю, што мы пасварымся і адбудзецца нешта падобнае на сітуацыю, якую я ўзгадваў вышэй. Але няхай лепш мае думкі на гэты конт будуць пры мне, а думкі Макса пры ім. Розныя меркаванні не мусяць перашкаджаць людзям стаяць на адной сцэне і паважаць адзін аднаго. Натуральна, калі гэта не адкрыта фашысцкія ідэі. Ёсць такія людзі, з якімі б я проста не стаў размаўляць ды мець зносіны. Але не думаю, што такія людзі ёсць у маім атачэнні.

Меркаванне адкрытага быдла мне слухаць непрыемна і з быдлам мне непрыемна размаўляць. Але ў маім атачэнні такіх людзей проста няма. А людзі з супрацьлеглым пунктам гледжання на пэўныя рэчы, натуральна, ёсць. І ў прынцыпе, гэта добра, што яны ёсць.

Мы ўжо прайшлі кропку невяртання і не можам запісаць новы The Best

Еўрарадыё: З гэтым годам усё ясна, а ці чакаць новага альбома Neuro Dubel у наступным годзе?

Аляксандр Кулінковіч: Хутчэй за ўсё, альбом будзе. Нейкія песні ўжо ёсць, нейкія яшчэ пішуцца, таму, хутчэй за ўсё, у наступным годзе мы возьмемся за альбом. Ясна, што прыхільнікі просяць новы альбом, але сёлета не было ніякага жадання сядаць у студыю. Іх і так ужо занадта шмат, нельга быць пладавітым, як трусы. Усё ж трэба пераварыць тое, што ўжо было. А было так шмат, што кожны вялікі канцэрт — трагедыя. Што ўзяць, чым ахвяраваць? І юбілейны канцэрт — не выключэнне. Мы з Максам ехалі на гэта інтэрв’ю, і Макс кажа: “А давай яшчэ гэту сыграем!”. Я кажу: “Макс, ну куды! 40 песень у плэй-лісце!”. Калі мы паспеем хоць гэта выканаць!? Да таго ж, і мы таксама не жалезныя, праца на сцэне — цяжкая праца. Фактычна, у нас будзе канцэрт у два аддзяленні, кожнае з якіх — нармальны сольны канцэрт.

Максім Паравы: Дык а што ты хочаш? Першы "бэст" мы выдалі ў 1995 годзе. 19 гадоў таму! І гэты "бэст" быў двайным!

Аляксандр Кулінковіч: Так што, цяпер для мяне самае галоўнае — 4 кастрычніка, канцэрт-святкаванне 25-годдзя гурта. У мяне такое адчуванне, што 5 кастрычніка проста не будзе. Адчуванне, што я прачнуся пятага і буду пытацца: "Дзе я, хто я?". Спадзяюся, што гэта будзе не дзе-небудзь у Навінках (усміхаецца).

Еўрарадыё: Раней казалася пра тое, што калі старыя песні атрымаюць новае гучанне, то магчымае выданне The Best…

Аляксандр Кулінковіч: Напэўна, гэты выраз нельга тут ужыць, але ён прыгожы: мы ўжо прайшлі кропку невяртання, і не можам запісаць новы The Best. У нас занадта шмат бэставых песень, на альбом яны не ўціснуцца. Хіба толькі, выдаваць два "бэсты" і абодва двайныя.

Максім Паравы: А яшчэ некалькі гадоў я вару тэму, якую перыядычна падкідаю Сашы. Зрабіць вялікі Unplugged Neuro Dubel. Зрабіць акустыку на скрыпках, фано, жалейках, валынках…

Аляксандр Кулінковіч: Мы пра гэта думалі. Магчыма, пасля канцэрта мы зоймемся гэтым. Я падумваў пра нейкі паралельны акустычны склад. У нас былі дамоўленасці з іншым гітарыстам, з нашым басістам Жэням на перкусію і Сашам Памідоравым. Мы чацвёра думалі пачаць з “Дзюбялёўскіх” песень, а далей паспрабаваць нешта сваё. Гэты праект ужо гучаў, у яго нават ёсць майка, называецца ён “Группа Велосипедистов”. Спадзяюся, што да новага года мы пачнём неяк гэтую справу рухаць.

Студыя “ОСМОС” прадстаўляе 25-годдзе Neuro Dubel.

Фота пасля рэпетыцыі канцэрта да 25-годдзя гурта

4 кастрычніка, клуб Re:Public. Пачатак: 19:00.

Аляксандр Кулінковіч: На першае аддзяленне мы запрасілі музыкаў, якія па той ці іншай прычыне ад нас сышлі. Напрыклад, Алег Громаў, Максім Паравы, які цяпер жыве ў Маскве, Макс Івашын — чалавек свету, бо паўсюль тусуецца. Значыць, будуць клавішы, а адпаведна, і песні, якія без іх не гучаць. Напрыклад, любімая народам песня “Бухаст”, якую мы не можам выканаць без Макса. Абяцалі зайсці Сашка Памідораў, Алег Хаменка…

Спадзяемся будзе весела і будзе сапраўднае свята. Плануецца вельмі шмат песень, каля 40. А таму прасіў бы ўсіх прыходзіць без спазнення, бо клуб закрываецца роўна ў час, то бок, мы мусім вызваліць памяшканне ў 22:30. Адпаведна, мы не будзем зацягваць з пачаткам, каб паспець выканаць усё запланаванае. Калі нехта будзе часаць у інтымных месцах і прыйдзе ў 20:30, то ён рызыкуе не пачуць добрую частку песень.

• Квіткі каштуюць 180 тыс. — танцпол, 250 тыс. — столік.
• Даведкі: +375(29)1103535