"Не трэба Еўропы": Мінздароўя патлумачыла, чаму ў хірургі часцей бяруць хлопцаў

— А што, праводзілася нейкае навуковае даследаванне на высокім узроўні, хто лепшы, а хто горшы, што вы прымаеце такое рашэнне?

— А хто нам забараняе прыняць такое рашэнне? У заканадаўстве напісана, што Міністэрства аховы здароўя рэалізуе кадравую палітыку і далейшую рэалізацыю ўсіх кадравых рашэнняў. Нідзе не прапісана, што мы не маем права размеркаваць месцы ў субардынатуру так, як лічым патрэбным.

— Ну дык, можа, наогул жанчын не прымаць у медуніверсітэт? Навошта жанчыны ў медыцыне?

— У нас 87 спецыяльнасцяў у лекаванні. 87! І месцы... пункту прымянення для жанчын там таксама ёсць.

— Я ўсё, вядома, разумею. Але калі ўвесь свет кажа пра роўнасць…

— Не трэба мне пра гендарную роўнасць, калі ласка! Увесь свет, прабачце, ідзе іншым шляхам — талерантнасці.

— Дык што, гэта хіба кепска?

— Гэта кепска! Бо мужчына мусіць быць мужчынам, а жанчына — жанчынай. А не сям'я — адзін бацька, адзін... Вы мне пра свет кажаце! Не трэба мне свет прыводзіць у прыклад. Мы ажыццяўляем сваю кадравую палітыку.

— Але гэта ж несумленна. Вы такім чынам абражаеце жанчын.

— Сумленна. Мы не абражаем жанчын, ні ў якім разе.  

— Абражаеце. Вы самі жанчына і кажаце, што жанчына можа ў нечым быць слабейшая, можа не спраўляцца.

— Я не сказала, што жанчына слабейшая. Я сказала, што для жанчын шмат выдатных медыцынскіх спецыяльнасцяў.

— Дык, можа, пакінем усім роўны выбар, а там далей будзем глядзець?

— Не. Рашэнне прынятае.

— Добра. А можна неяк аспрэчыць гэты загад? Кудысьці звярнуцца?

— Заканадаўча вы не аспрэчыце. Вы можаце звярнуцца пісьмова, і мы вам адкажам, што рашэнне прымае Міністэрства аховы здароўя, у яго ёсць на гэта паўнамоцтвы.

— А вам самой не было б крыўдна, калі б вы былі добрым спецыялістам і вас не пусцілі б у нейкую прафесію?

— Выбар ёсць заўсёды. Прайшоўшы субардынатуру, адпрацаваўшы размеркаванне (калі вучыліся на бюджэце), потым — ардынатуру, можна прайсці перападрыхтоўку. Гэты шлях не закрыты, і ёсць мноства іншых шляхоў.

— То-бок жанчыне трэба прайсці дадатковы шлях, а мужчыну можна адразу?

— Так, ацаніць свае сілы. Вы ведаеце, мы і так трошкі лаяльныя. Калі браць РФ і ўсе астатнія краіны, там наогул выпускаюцца ўсе дактарамі агульнай практыкі. Там няма падзелу на хірургію, анестэзіялогію і акушэрства-гінекалогію. Усё толькі праз клінічную ардынатуру. А выпускаюцца ўсе дактарамі агульнай практыкі. Мы пэўны зачын пакінулі.

— Дык, можа, не на Расію будзем арыентавацца, а на Еўропу?

— Мы не будзем арыентавацца на Еўропу. Мы арыентуемся на краіны СНД, а не на Еўропу. Абсалютна не арыентуемся на Еўропу. Мы арыентуемся на СНД.

“Быць дзяўчынкай у нас у грамадстве, у прынцыпе, неяк ненармальна”

Сітуацыю Еўрарадыё каментуе каардынатарка фонду медыцынскай салідарнасці Беларусі Лідзія Тарасенка:

Лагічнага тлумачэння гэтаму няма. Проста ў галовах людзей нармалізуецца дыскрымінацыя.

Добры прыклад з законам пра хатні гвалт. Раз яго няма ў краіне, значыць, можна лічыць, што збіваць членаў сваёй сям'і — нармальная практыка. Дзяліць прафесіі на "мужчынскія" і "жаночыя", казаць, што хірургія і анестэзіялогія не для жанчын, — гэта норма для Міністэрства аховы здароўя.

Пераканаць такіх людзей вельмі складана, бо яны існуюць у гэтым пачварным рэжыме выжывання, дзе адзіная каштоўнасць — гэта ўлада і сіла.

Работнікі Міністэрства аховы здароўя настолькі перакананыя, што дыскрымінацыя — гэта нармальна, што яны ўжо нават не саромеюцца напісаць пра гэта загад. Пры гэтым яны відавочна не думаюць, што будуць выглядаць абсалютна дурнымі і першабытнымі. Сёння дастаткова паглядзець вакол, каб зразумець, што няма нічога кепскага ў тым, каб жанчыны кіравалі машынамі, удзельнічалі ў выбарах, былі добрымі хірургамі або касманаўтамі.  

Але гэта нельга растлумачыць чыноўнікам Мінздароўя ці людзям, якія кажуць, што Канстытуцыя ў нас не пішацца пад "жэншчыну".

— І ўсё ж была раней дыскрымінацыя па палавой прыкмеце ў медыцыне ці нешта адбылося канкрэтна цяпер?

— На жаль, наша грамадства заўсёды было даволі патрыярхальным. Напэўна, у параўнанні з тым, што было 100-200 гадоў таму, нейкі прагрэс ёсць, але ў кантэксце таго, што прапануе развіццё цывілізацыі сёння, мы бачым, што ў нашым грамадстве патрыярхальнае мысленне даволі распаўсюджанае. Самы яскравы прыклад, як я ўжо сказала, — адсутнасць закона пра хатні гвалт, калі біццё дзяцей для кагосьці застаецца нармальным.

Дыскрымінацыя па поле ў медыцыне была заўсёды. Не тое што ў медыцыне, але нават на ўзроўні сям'і, калі, напрыклад, кажуць: "Ты плачаш як дзяўчынка". То-бок быць дзяўчынкай у нас у грамадстве, у прынцыпе, неяк ненармальна.

У медыцыну заўсёды ішло менш хлопцаў і да іх заўсёды ставіліся паблажлівей. Каб атрымаць добрую адзнаку, студэнту трэба было прыкладаць менш сіл, чым студэнтцы. Я не кажу, што так было абсалютна з усімі. Проста раней некаторыя выкладчыкі, мабыць, усё ж разумелі, што гэта неяк няправільна і нават сорамна.