“Нам сказалі, што возьмуць у гімназію, калі мы гатовыя ўкладаць у гімназію”

Мінчанка Алена мае трох дзетак, двое з іх ходзяць у школу ва Уруччы. Штомесяц яна здае па 50 000 рублёў “на патрэбы класа” на чацьверакласніка. Што хаваецца пад гэтымі патрэбамі, жанчына не ведае, хоць падкрэслівае, што “паборы” у яе школе — “чалавечыя”.

“Я калі вучылася, у нас такога не было, бацькі ні капейкі не аддавалі на школу. А тут паборы і даволі не маленькія. У чацвёртым класе мы аддаём 50 тысяч штомесяц, а ў першым — па 200 тысяч рублёў. Але на колькі гэта, незразумела, на год ці паўгода. Незразумела, і куды гэтыя грошы пойдуць. Кажуць, нажніцы будуць купляць, дні нараджэння дзецям, вокладкі", — кажа Алена.

Але прызнаецца, што не супраць здаваць грошы на падарункі настаўніку, дні нараджэння у класе, на ваду. Маці не разумее, чаму яна павінна складвацца на рамонт у класе?

"Бацькі рамонт у школе рабіць не павінны. Школа дзяржаўная, за яе адказвае дзяржава. Адукацыя у нас жа бясплатная?" — пытаецца Алёна. Жанчына лічыць выдаткі на школу на чацвёртакласніка: 450 000 рублёў за год, плюс, штомесячнае харчаванне — атрымліваецца круглая сума. Алене яе трэба павялічваць у два разы, бо двое дзяцей-школьнікаў.

Зусім па-іншаму настроеная мама з Гродна Марына. Яе дачка ў выпускной групе дзіцячага сада. Бацькі збіраюць па дзве базавыя велічыні ў пачатку і канцы года на спецрахунак. А таксама на пачатку года бацькі кожнага дзіцяці атрымліваюць спіс для пакупак. У спіс уключаныя ўсе расходнікі на групу. Напрыклад, Марыне трэба купіць банку мыйнага сродку для посуду. 20 слоікаў мыйных сродкаў на год?!

У Марыны ні разу не было сумненняў, куды ідуць яе грошы.

"Вось, у гэтым годзе мы купілі крэслы дзецям. Адно крэсла каштуе 200 тысяч рублёў. Нехта купіў дошку. Ну і што, што дошка застанецца іншым дзецям, што зробіш?" — Марына кажа, што некаторыя бацькі не здаюць грошы. Але сама яна так рабіць дакладна не будзе, бо дзіця могуць зневажаць. Пакуль што мама маральна рыхтуецца да пабораў у школе. Кажа, у гімназіі бацькі ў парадку рэчаў скідваюцца на прынтары, сканеры, праектары.

"Нам, дапусцім, сказалі, што возьмуць у гімназію, калі мы гатовыя ўкладаць у гімназію. Але гэта і неабходна. Калі ў дзіцяці дома тэхніка лепшая, чым у школе, гэта ненармальна! Калі настаўнік не можа купіць за сваю зарплату кніжку за 500 тысяч, а бацькі могуць, то чаму б і не? Мне здаецца, калі хочаш, каб тваё дзіця добра вучылася, каб яго навучылі чытаць, трэба ўкладаць!" — будучыя школьныя выдаткі акрамя сняданкаў-абедаў Марына ўспрымае як дадзенае. Трэба — значыць, будзе.

А вось у выхавацеля дзіцячага садка Ірэны двое дзяцей ходзяць у школу. Штомесяц яна сама здае грошы на школу і штомесяц раздае заданні бацькам яе выхаванцаў на паборы ў дзіцячым садку. Такі занятак прыносіць мала радасці, але нічога не зробіш:

"Выхавацель будзе сам купляць за свае сродкі грошы на мыйныя, на паперу? У нас заробак — 3,5 мільёна. Калі не бацькі, дык нам нічога ніхто не дасць".

Дарэчы, як ў ліпені выказаўся намеснік прэм’ер-міністра Анатоль Тозік, на ўтрыманне аднаго дзіцяці ў садку ідзе 1,5-1,6 мільёнаў. Траціну аддаюць бацькі з сваёй кішэні.