Памідораў пра альбом, спрэчкі вакол песень і магчымыя абурэнні слухачоў

111118 Inter 1.mp3

Гурт Pomidor/OFF запісаў другі студыйны альбом пад назвай “П/П/П” ці “Патас/Попс/Прапаганда”. Дыск пісаўся з 2005-га года, а даробліваўся і зводзіўся ў 2011-м на мінскай студыі “ОСМОС”. Лідар гурта Аляксандр Памідораў распавёў, чаму так доўга пісаўся новы альбом, як прыдумляліся і запісваліся песні, а таксама пра сваё стаўленне да сучаснай беларускай рок сцэны і нежаданне спыняць уласную студыйную працу.

Еўрарадыё: Пасля выхаду твайго папярэдняга дыска прайшло 9 год – “Свята пакрадзенае” было выдадзена летам 2002-га. Чаму ж так доўга пісаў наступны альбом?

Аляксандар Памідораў: Ну, гэта пытанне, можа быць, уласнай ляноты, адсутнасці сродкаў… У прынцыпе, я і не планаваў выдаваць наступны альбом праз год пасля першага. Было некалькі спробаў узяцца за нармальны запіс у чацвёртым ці пятым годзе. Але потым пайшлі ўсялякія жыццёвыя рэчы, фінансавыя, працоўныя рэчы. Ну, гэта ж не адзіны выпадак у сусветнай ды беларускай гісторыі з такімі паўзамі. Напрыклад, у гурта “Аукцыон” аднойчы паўза паміж альбомамі складала 12 год, і нічога..!

Еўрарадыё: За гэты час ўсё ж напэўна нешта пераасэнсоўвалася. Дык, што змянілася за гэтыя 9 год?

Аляксандр Памідораў: Той дыск (“Свята пакрадзенае”) пераважна складаўся з маіх песень, якія падчас рэпетыцый ці сумеснага грання часткова перайначыліся, а часткова засталіся так жа, як яны граліся акустычна. А тут, на новым альбоме, матэрыял цалкам ствараўся гуртом. “Свята пакрадзенае” называецца сольным альбомам Аляксандра Памідорава. Толькі калі альбом знаходзіўся ў друку, прыйшла ідэя абазвацца Pomidor/OFF і так выступаць. За гэты час змяніўся і склад і іншым стаў гук. Калі той альбом з большага хардавы, то гэты – альтэрнатыўны красовер… Не магу я вызначыцца са стылем. Ну, хоць бы і таму, што мне хацелася граць адну музыку, хлопцам хацелася граць нешта іншае, час ад часу мы ўваходзілі ў нейкі клінч, выпрацоўвалі нейкія шляхі, як нам выкруціцца з той ці іншай сітуацыі. Ёсць нават смешныя прыклады стварэння песень, калі наўмысна ўсё рабілася так, каб атрымалася лайно, а ў выніку выйшла нешта такое, што нас пачало захапляць.

Еўрарадыё: Напрыклад?

Аляксандр Памідораў: Гэта песня пад назвай “Адзін”. У нас на рэпетыцыі быў нейкі невялічкі канфлікцік, і я наўмысна найграў на гітары нейкую цалкам папсовую структуру. А хлопцы на гэта сказалі: “Мммм! Нармальна! Зараз абробім!” І ў выніку атрымаўся такі поп-рок баевічок. А далей ужо заставалася толькі рэдагаванне тэксту, бо да гэтай песні тэкстаў было варыянты тры. А выконваецца яна з 2005-га года. Зрэшты на гэтым альбоме ёсць песні, якія выконваліся яшчэ нават у 2002 годзе. Агулам у тулаве альбома 13 песень. Большая частка гралася на канцэртах. Тры ў тым ці іншым выглядзе былі выдадзеныя. Такіх, каб зусім ніхто не чуў, альбо дзве, альбо чатыры. Проста я ж іх па канцэртах у акустыцы граю…

111118 Inter 2.mp3
Еўрарадыё: Ты распавядаў пра тэксты, пра тое, што былі нейкія складанасці з іх напісаннем. А як увогуле песні пісаліся-запісваліся?

Аляксандр Памідораў: Напрыклад, у 2005-м годзе ў Беластоку мы запісалі пяць песень, але ў двух з іх бракавала тэкстаў. У адной нават быў тэкст запісаны. Але так здарылася, што наш бубнач Зміцер Харытановіч з’ехаў працаваць на Блізкі Усход, дзе правёў шмат часу. А пісалася ўсё менавіта з Харытановічам. Нават, калі ён прыязджаў на часовую пабыўку, мы выкарыстоўвалі гэты момант. Дзве песні ў нас запісаныя проста на спрэчку. Мы сабраліся ў адной з кавярняў, выпілі за сустрэчу, бо не бачыліся ўжо гады два, і падумалі, а чаму б нам не запісаць што-небудзь зусім новае. Мы паспрачаліся, што пасля таго, як разышліся ў тры гадзіны ночы, здолеем сабрацца а дванаццатай на рэпетыцыю. Здолелі! Усе сабраліся, прыдумалі песню і праз два дні яе ўжо запісвалі на студыі “ОСМОС”.

Еўрарадыё: То бок, атрымліваецца, што на новым дыску ёсць запісы, якія рабіліся некалькі год таму, і больш не перазапісваліся?

Аляксандр Памідораў: Запісы ўсе зробленыя з 2005 па 2011 год. Апошнія песні, адна з іх, дарэчы, апошняя і ў тулаве альбома, былі запісаныя ў чэрвені 2011 года. Так атрымалася, што мы згубілі трэкінг адной з песень і вырашылі цалкам яе перапісаць. Гэта песня “Кола”, дарэчы тая, якую мы запісвалі на спрэчку. Мы яе цалкам перапісалі, так, як яна і гучала. Даволі шкада старога трэкінгу, бо там песня была запісаная на адмыслова старых інструментах, вельмі старых. З ужываннем старых прылад для інструментаў. Гучанне ў яе было такое… барадаты хард-рок 70-х, аж супер было. Але аднавілі, мне падаецца, таксама някепска. Плюс, таксама сярод апошніх запісалі цалкам новую песню, якая называецца “Радыё”. У яе ёсць іншая назва, бо яна напісаная ўначы з 19-га на 20-га снежня 2010 года – “20.12.2010”.

Еўрарадыё: А ёсць улюбёныя песні на дыску?

Аляксандр Памідораў: Я не магу сказаць, што там лепш за астатняе. Напрыклад, там ёсць песні, на якія я не вельмі звяртаў увагу. А падчас працы выпаўзлі нейкія цікавыя рэчы, проста гіпнатычныя нейкія рэчы. Песня пачала ўспрымацца зусім па-новаму. Напрыклад, гэта тычыцца другой песні, якая завецца “Прагны”. Яна адна з самых старых, бо напісаная яшчэ ў 2002-м годзе.

111118 Inter 3.mp3
Еўрарадыё: А пра што песні на альбоме, ці маюць яны нейкую агульную канцэпцыю, сувязь?

Аляксандр Памідораў: Я спрабаваў іх расставіць, каб яны слухаліся як-небудзь звязана. Хоць можа ўзнікнуць адчуванне, што ўсё гэта адна даўгая песня на адны і тыя ж ноты. Але гэта прадыктавана тым, што ў мяне даволі абмежаваны дыяпазон, таму усё прыкладна ў адной танальнасці. Плюс да ўсяго, ёсць нейкія ўлюбёныя акорды і ў мяне і ў Канановіча (Сяргей Канановіч – бас-гітарыст Pomidor/OFF – заўв. Еўрарадыё), бо мы разам пішам. Па канцэпцыі атрымалася, што гэта такое вывучэнне чалавечай натуры, а яна бяздонная. Ну, і плюс усё тое, што адбываецца вакол чалавечай натуры з пункту гледжання адной асобы.

Еўрарадыё: То бок усё такое сур’ёзнае…

Аляксандр Памідораў: Ну, не вельмі. Ёсць і даволі здзеклівыя рэчы. Калі хто-небудзь пажадае ўважліва тэксты паслухаць, то можа нават і абурыцца. Калісьці, з пяць гадоў таму, адна песня выходзіла на адным з дыскаў. На мяне паспрабавалі абурыцца нашы калегі з аднаго з парталаў. Яны чамусьці пыталіся ў мяне: “Слухайце, гэта вы што пра нас напісалі, там у вас ёсць радок?”. Тое, што ў назве і ў тэксце выкарыстоўваецца нейкае слова, гэта не значыць, што я ўжываю вашу назву. Гэта проста слова! Але не буду прыводзіць прыкладаў. Калі слухаць, то будзе зразумела, пра якую песню ідзе гаворка. Яшчэ было смешна, калі даведаўся, што адна песня стала гімнам у пэўнай часткі моладзі. Аднойчы я застаўся ў Мінску на свята горада і быў здзіўлены. Я пераскокваў адзін з праспектаў у цэнтры, каб схавацца і выехаць за горад, бо там чакала машына. У гэты ж час натоўп сцякаўся ў цэнтр. І купка моладзі, па знешнім выглядзе дакладна з аўтазавадской галіны метрапалітэна, з канцавых станцыяў, рушыла ў бок крамы. Іх было чалавек 20 ці 30 і яны хорам распявалі песню “Шабаны” (смяецца – заўв. Еўрарадыё). 

Еўрарадыё: Чаму такая назва – “П/П/П”?

Аляксандар Памідораў: Ну, гэта вось як раз пра “наколькі ўсё сур’ёзна”. “Патас, попс, прапаганда” – усё гэта ёсць на альбоме. Я адмыслова так назваў, бо, на жаль, гэта тры рэчы, якія ціснуць на нашы няшчасныя мазгі апошнія некалькі гадоў. Ва ўсіх адгалінаваннях жыцця. І гучыць яно прыемна “Патас, попс, прапаганда”. Нармальна!

Еўрарадыё: А калі выйдзе дыск?

Аляксандр Памідораў: Гэта залежыць ад таго, як хутка спрацуе выдавецтва, бо дыск ужо аддадзены выдаўцу. Цяпер удасканальваецца вокладка. Я спадзяюся, што напрыканцы лістапада ці на пачатку снежня ён ужо будзе. Не адразу, але альбом выкладу і ў інтэрнэце. Мне проста трэба зарэгістравацца, атрымаць пэўныя рэквізіты, каб, хто пажадае, мог за яго заплаціць, а хто не жадае, каб і не плаціў.

Еўрарадыё: І што наконт прэзентацыі?

Аляксандр Памідораў: Вось не ведаю. З аднаго боку, хацелася б адыграць нармальны, якасны, жывы, электрычны канцэрт. Але я нармальна сабе ўсведамляю, што не шмат людзей пойдзе на маё імя, слухаць канцэрт. Ну, зрэшты, у мяне такое ўражанне. Можа быць, я не маю рацыі. Мне падавалася, што лепш зрабіць прэзентацыю дзе-небудзь у якой кавярні выключна для журналістаў і запрошаных асобаў. У мяне ёсць даўняя мара проста сабраць людзей. Зладзіць невялічкую прэс-канферэнцыю альбо адказы на пытанні ў свабодным рэжыме. Паставіць альбом альбо нават не ставіць, а проста раздаць нейкую яго колькасць. Можа, аўтограф сесію… Ну, і, безумоўна, як гэта прынята, частаваць людзей пельменямі ды гарэлачкай.

Еўрарадыё: А як жа прыхільнікі? Яны ж, напэўна, пакрыўдзяцца, што не трапяць ні на такую прэзентацыю, ні канцэрта не ўбачаць.

Аляксандар Памідораў: Ну, ужо ёсць нейкія прапановы наконт канцэрта. Я зараз вагаюся, разглядаю… магчыма, гэта будзе проста акустычная прэзентацыя, а можа і вылезем на якую-небудзь там пляцоўку. Але сам я дакладна арганізоўваць гэтага не буду. Для гэтага няма сродкаў, ну і, як бачыш, вялікай цікавасці ў мяне на гэта няма. Хоць я б з задавальненнем пайграў.

Еўрарадыё: У планах ёсць адразу пачынаць працу над новым альбомам, ці будзеш зноў чакаць гадоў дзевяць?

Аляксандр Памідораў: Гэта велічэзная асалода, працаваць у студыі. Таму, калі ўсё было скончана, з’явілася такое: “І што? І ўсё? Канец?”. І ходзіш вакол гэтай студыі, а рабіць жа там ужо няма чаго. Ну, зойдзеш, кавы пап’еш са знаёмымі… Ёсць чым заняцца, ёсць некалькі песень, якія хоць бы і ў дэма запісаць. Ёсць ідэі, чым займацца далей. Ёсць планы на запіс акустычнага дыску. Амаль падрыхтаваная складанка рарытэтаў з нявыдадзеныя рэчаў альбо з тых, што былі выдадзеныя даволі даўно і прысутнічаюць на супольных праектах, ці раскіданыя па розных дуэтах. Не магу абяцаць, што новы альбом гурта Pomidor/OFF будзе ў 2012-м годзе, каб паспець да канца свету (смяецца – заўв. Еўрарадыё). Але, калі ўлічваць лічбу 13, то можа быць ён з’явіцца ў 2013 годзе.

111118 Inter 4.mp3
Еўрарадыё: За час твайго, так бы мовіць, маўчання вельмі шмат чаго змянілася на беларускай рок-сцэне. Як ты гэтыя змены можаш пракаментаваць?

Аляксандр Памідораў: Я апошнім часам пра гэта шмат думаю, бо сам запускаю на выданне сваю кружэлку. Я падлічваю гэты год – 2011-ы – а шмат выходзіць дыскаў, шмат нейкай рэалізацыі. Не тое, каб выбух, не тое, каб рэнесанс, а проста выходзіць шмат матэрыялу, які цікава і прыемна слухаць. Звязана гэта з тым, што, напрыклад, навучыліся граць. Больш даступнымі сталі нармальныя, якасныя музычныя інструменты. Людзі пайгралі па хатніх пластмасавых студыях і ўсё ж вяртаюцца да жывога гучання. Я назіраў за моладдзю, якая прыходзіла ў студыю. Яны проста на жыўца запісваюць і прычым нядрэнныя рэчы, якія потым даволі лёгка зводзіць. Можа, нават пяць год таму, тое, што яны зараз запісалі ў якасці дэма, тэхнічна можна было цалкам выдаваць, як альбом. Адзінае, што тэматыка песень… трошкі яна… Але гэта ўсё залежыць ад аўтара, ад таго што каго хвалюе. Сам факт таго, што ў крытычны час для краіны, за гэтую восень мы маем велічэзную колькасць альбомаў, гэта зноў пацвярджае паказальнік “чым горш – тым лепш!”. Нягледзячы на тое, што, дзікунства, але на двухмільённы горад толькі адзін клуб, дзе можна граць нармальныя канцэрты, мы вяртаемся да року! Як там не круці.

Еўрарадыё: Ну і да чаго гэта прывядзе ў выніку?

Аляксандр Памідораў: Ну, калі мы і далей будзем існаваць у такой багне, у якой дагэтуль існуем, то ўсё будзе цыклічна. Увесь час гэта будзе прыводзіць да таго, што людзі будуць выдаваць адзін альбом, другі альбом, потым з’язджаць на будоўлю капіталізму ў Расію, а хто-небудзь паедзе вучыцца ў Еўропу і застанецца… А праз гадоў шэсць, калі ў жыцці ўжо ўсё наладжана, яны ўзгадаюць: “Я там калісьці недзе пакінуў сваю старую гітарку, можа быць я пайграю што-небудзь!?” Яго, безумоўна, сустракаюць: “О! Кам бэк!”. І ён выконвае свае старыя песні, якія ўжо даўно згубілі актуальнасць. Слухаць яго збіраюцца такія ж сталыя, ужо з пузікамі людзі. Пасля ўсе шчасліва расходзяцца па дамах. Гэты чалавек таксама шчаслівы едзе ў сваю Нямеччыну ці Вашынгтоншчыну. Потым з’явяцца новыя маладыя і вострыя людзі, якія жывуць гэтым рок-н-ролам. Праз пэўны час яны разумеюць, што ўсё ж неяк трэба выжываць, і ўсё паўтараецца цыклічна!

111118 Inter 5.mp3
Еўрарадыё: Тое, што адбываецца зараз у краіне дапамагае пісаць песні ды выдаваць альбомы, ці наадварот замінае?

Аляксандр Памідораў: Маё такое меркаванне, што мы зараз зноў апынуліся ў памежнай сітуацыі. Я маю на ўвазе грамадства. Як калісьці ў 1991 годзе, як калісьці ў 1988 годзе, у 1994-м, 1996-м годзе… У нас нейкае катартычнае жыццё. Зараз мы зноў на моманце зменаў. У гэты час выкрываюцца розныя чалавечыя рысы з розных бакоў. Таму жыццё сёння даволі яскравае, нягледзячы на тое, што людзі нашы дагэтуль апранаюцца блякла, і ніхто не ўсміхаецца на вуліцах. То бок тэмаў зараз для творчасці шмат. А вось магчымасцяў для рэалізацыі – не вельмі. Але ў крытычныя моманты з’яўляюцца людзі, якія дапамагаюць, і дзякуй богу, што яны ёсць. Зноў жа, спрацоўвае прынцып “чым горш, тым лепш”.