Пабрацім пра Верамейчыка: “Валявы і абсалютна надзейны чалавек"

22/11/2024 - 14:25

Васіль Верамейчык / калаж Улада Рубанава, Еўрарадыё

Былы добраахвотнік батальёна “Волат” служыў у ВСУ разам з Васілём (Пацуком) Верамейчыкам.

Днямі В’етнам выдаў Верамейчыка ў Беларусь, дзе яму пагражае велізарны турэмны тэрмін і нават смяротнае пакаранне. На ўмовах ананімнасці яго былы пабрацім распавёў пра знаёмства з Пацуком (пазыўны Верамейчыка).

“Выступаў супраць “махноўшчыны”, за нармальны вайсковы лад”

— Пазнаёміліся мы, калі ён прыехаў на распалагу [месца размяшчэння добраахвотнікаў — Еўрарадыё]. Ён як афіцэр (Верамейчык служыў у беларускім войску) мог дзейнічаць прафесійна. Ён умеў арганізоўваць працэсы, даваць парады — у адрозненне ад тых, хто тады толькі ўпершыню даведаўся, што такое армія.

Гэта чалавек валявы, упэўнены ў сабе, з прынцыповым пачуццём справядлівасці. Абсалютна надзейны, я ніколі не сумняваўся ў ім.

Ён ніколі не адмаўляўся ад выканання цяжкіх задач, бо лічыў, што калі ўжо ваюем, дык трэба ваяваць па-сапраўднаму. Выступаў за дысцыпліну, каб у падраздзяленні не было “махноўшчыны”, каб фарміраваўся нармальны вайсковы лад.

Калі пачалася поўнамаштабная вайна, Верамейчык жыў ва Украіне. Наш суразмоўнік кажа, што яго былы пабрацім сярод іншых пачуццяў адчуў яшчэ і крыўду на тое, што напад на краіну адбыўся праз тэрыторыю Беларусі. Таму і далучыўся да палка Каліноўскага.

“Ён не думаў, што цікавіць рэжым” — размова з жонкай Васіля Верамейчыка

“Калі чалавек разрывае кантракт з УСУ, ён страчвае статус супергероя”

Сузаснавальнік Асацыяцыі беларускіх добраахвотнікаў Андрэй Кушняроў раіць былым ваярам заставацца між сабой на сувязі. І паведамляць былым пабрацімам пра свае каардынаты — і свой стан.

— Калі чалавек разрывае кантракт з УСУ, ён страчвае статус супергероя. І тады ён мусіць зноў стаць бацькам, сынам, інжынерам, праграмістам.

Калі ва Украіне былога вайскоўца ўсё яшчэ ўспрымаюць героем, то за межамі Украіны гэта не працуе. У беларускім грамадстве — не працуе. Нават у апазіцыйным беларускім асяроддзі мы сутыкаемся з пытаннямі: а чаго ты туды паехаў? А навошта нам увогуле гэтая вайна?

Так, так кажуць, і кажуць ужо даўно. Першыя такія пытанні мы пачалі чуць пасля няўдалага наступу на Рабоціна [травень 2024 года — Еўрарадыё]. Адным словам, калі прайшла эйфарыя і беларускае апазіцыйнае грамадства зразумела, што ніякі полк Каліноўскага чароўным чынам Беларусь не вызваліць.

І пасля гэтага пачаліся крыўды — маўляў, а навошта вы ўвогуле туды паехалі, калі гэта не прыносіць прамой карысці? Ва Украіне ты з такімі пытаннямі не сутыкаешся, але як толькі выязджаеш… Я сам тройчы за час поўнамаштабнай вайны выязджаў з Украіны, і тады ўсё гэта чуў.

"Як ты?" Добраахвотнік паказвае свае перапіскі з бацькамі

Суразмоўнік Еўрарадыё раіць былым добраахвотнікам не чакаць асаблівага стаўлення да сябе з боку грамадства — маўляў, тады вяртанне да мірнага жыцця пройдзе лягчэй.

Падобнае стаўленне грамадства трыццаць гадоў таму давялося перажыць і воінам-афганцам, адзначае Кушняроў, праводзячы паралель з тымі, хто вяртаецца зараз з Украіны.

— Мы бачылі шмат людзей, якія співаліся, таму што ведалі пра сябе што яны — ветэраны, але грамадства гэтая частка іх жыцця не цікавіла.

Дый не трэба ветэранам нейкага звышстаўлення з боку грамадства. Патрэбнае проста разуменне. Разуменне, што чалавек прыехаў з іншага свету, што ў яго ішае ўяўленне пра важнае і няважнае. Ды папросту: чалавек на вайне прывыкае, што бюракратычныя праблемы за яго вырашае камандаванне.

Каб уявіць, наколькі цяжкая адаптацыя вайскоўца да мірнага жыцця, уявіце адваротную сітуацыю, раіць Кушняроў. Уявіце, што гэта вы прыехалі на вайну — і вам трэба, каб вам дапамаглі адаптавацца.

— Трэба, каб чалавека навучылі страляць, навучылі хавацца ад абстрэлаў. Адваротная адаптацыя настолькі ж складаная. І вайскоўцу на грамадзянцы трэба дапамагчы выжыць.

Гэта не азначае, што трэба ўсё за яго рабіць. Але трэба падказаць, а дзесьці і падбадзёрыць. У цывільным жыцці таксама бывае страшна, таму што ў цывільным жыцці ты адзін. Побач няма пабрацімаў, з якімі ў вас адна задача на ўсіх. Ты выконваеш усе задачы сам.

І словы “Ты не адзін, давай дапамагу! Давай параю!” могуць выручыць.

Іншая важная гісторыя — сем’і добраахвотнікаў. Сем’і таксама атрымліваюць псіхалагічную траўму. Уявіце: вы 10-15 дзён не атрымліваеце вестак ад любімага чалавека. Гэтым людзям таксама патрэбная дапамога, і грамадству варта звярнуць увагу на гэтыя сем’і. І для вайскоўцаў вельмі важна, калі нехта клапоціцца пра іх сем’і.