Навагодні цуд. Беларуса, якога ледзь не прагналі дадому, прытуляць у Польшчы

03/01/2025 - 14:04

Беларускі журналіст Андрэй Ліпскі / Еўрарадыё

— Пашпарт знайшоўся, рашэнне пра наданне статусу бежанца прыйшло на пошту пад самы Новы год, — дзеліцца з чытачамі Еўрарадыё добрымі навінамі беларускі журналіст светлагорскага медыяхолдынгу "Ранак" Андрэй Ліпскі.

Сутыкнуўшыся з палітычнымі рэпрэсіямі ў Беларусі, Андрэй быў вымушаны бегчы. Ён прыляцеў у Германію, дзе ў яго жыве дачка ад першага шлюбу, здаўся паліцэйскаму і папрасіў палітычнага прытулку.
Чакаючы рашэння, журналіст доўга бадзяўся па лагерах для бежанцаў, адкуль яго дэпартавалі ў Польшчу, не вярнуўшы пашпарт. Андрэй некалькі разоў беспаспяхова спрабаваў легалізавацца на новым месцы. Пасля таго як памежнікі паведамілі, што ён абавязаны добраахвотна вярнуцца ў Беларусь, мужчына напісаў апеляцыю, а Еўрарадыё расказала яго гісторыю.

Цуд пад Новы год

— Ці то праз шуміху ў СМІ, ці то праз тое, што дапамагала дачка, якая жыве ў Германіі і пісала-тэлефанавала па гэтых маіх былых лагерах, пайшоў нейкі рух, — расказвае Андрэй Ліпскі. — У канцы лістапада ці пачатку снежня мне прыйшоў ліст з польскага Міністэрства замежных спраў пра тое, што мой пашпарт з 19 лістапада перададзены ва ўпраўленне па справах замежнікаў.

То-бок пашпарт знайшоўся.

17 снежня я атрымаў SMS пра тое, што рашэнне па маёй справе пра міжнародную абарону прынятае — "чакайце дэцызіі [афіцыйнага рашэння] па пошце". І 31 снежня, пад самы Новы Год, я забраў на пошце канверт — надзіва тоненькі. Гэта тлумачыцца тым, што для атрымання статусу бежанца не патрабуецца доўгіх тлумачэнняў і спадарожных дакументаў. То-бок мне даюць статус бежанца. Спадзяюся, на гэтым мае прыгоды з дакументамі скончацца.

Адзінае, што пакуль застаецца незразумелым для Андрэя, — гэта гісторыя з рашэннем пра тое, што журналіст абавязаны добраахвотна вярнуцца ў Беларусь (дзе яго чакаў бы "воўчы білет" і суд па крымінальнай справе).

— Днямі кур'ер прынёс мне ліст, дзе напісана, што галоўны камендант памежнай службы перанёс разгляд маёй справы на 16 студзеня ў сувязі з неабходнасцю перакласці на польскую мову прыкладзеныя мною доказы — пратаколы затрыманняў і іншае, якія я дасылаў ім разам з апеляцыяй.

Так што, з аднаго боку, пакуль ёсць рашэнне пра наданне мне статусу бежанца, з іншага — не завершаны адміністрацыйны працэс памежнікаў. Буду спадзявацца, што рашэнне па статусе паўплывае на гэтую справу станоўча.

Пакуль я, як і раней, жыву ў Лодзі, займаюся дакументамі і чакаю выкліку на адбіткі пальцаў у Варшаве, каб потым атрымаць жэнеўскі пашпарт.

У мяне на руках толькі папера, у якой напісана пра статус бежанца і ўсялякія рэкамендацыі па далейшай легалізацыі.

Новогоднее чудо. Белоруса, которого чуть не прогнали домой, приютят в Польше

Пасля эпапеі са згубленым пашпартам, тулянняў па нямецкіх лагерах і дэпартацыі ў Польшчу, рашэнне пра наданне статусу бежанца стала для Андрэя сапраўдным навагоднім цудам / асабісты архіў

Польшча прыняла нядрэнна

Пасля гісторыі з дэпартацыяй, зніклым пашпартам і пагрозай вяртання ў Беларусь Андрэй працягвае з асцярогай глядзець на людзей у форме, хоць разумее, што паліцыянты нічога кепскага яму не зрабілі.

Адказваючы на пытанне, як жывецца ў Польшчы, Андрэй кажа, што краіна прыняла яго нядрэнна.

— Народ добразычлівы, ніякага негатыву з боку палякаў я не адчуваю, — усміхаецца суразмоўца. — Што да камунікацыі, то выразаў "dzień dobry" [добры дзень] i "przepraszam" [прабачце] пакуль хапае для зносін у крамах.

У Лодзі я арандую пакой у двухпакаёўцы. Вядома, па нашых беларускіх мерках кошт арэнды сталічны, але выбіраць асабліва няма з чаго. У цэлым, я задаволены тым, што на волі, тым, што стан здароўя ў норме. А далей будзем жыць, усе дарогі для нас адкрытыя, я так думаю.