The Toobes — пра састарэлых зорак, свае бюстгалтары і спевы з пыласосам

Верагодна, паколькі новыя мінскія станцыі метро ў дзень інтэрв'ю яшчэ не адкрыліся, The Toobes часткова спазніліся да пачатку. Праўда, потым сабраліся і добрасумленна адказалі на ўсе вашы пытанні. Было заўважна, што хлопцы імкнуцца гаварыць сур'ёзна і не крыўляючыся, але, на шчасце, гэта не зусім атрымалася. Пытанні на мове, дарэчы, музыканты выдатна разумелі без перакладчыка і прызналіся па сакрэце, што яшчэ са школы ў іх з беларускай ўсё оk.

У выніку мы маем гадзіну вясёлай балбатні з сур'ёзнымі думкамі ў двух частках (другую чакайце на нашым сайце ў хуткім часе).

Слава: Ні для каго не сакрэт, што вы значна круцейшыя за любую іншую беларускую каманду, якая грае падобную музыку. Чаго, на ваш погляд, ім не хапае? І наогул, чаго не хапае беларускай рок-музыцы, каб выйсці на больш высокі, якасны ўзровень?

Стас Ламакін: Любові не хапае. Любві ў гурце. Мы адзін аднаго вельмі добра ведаем і любім. Мы як адна сям'я.

Косця Пыжоў: Я ведаю, што цяпер Стас скажа (смяецца). Скажы, што табе больш за ўсё падабаецца ў нашым гурце?

Стас Мурашка: Больш за ўсё мне падабаецца ў нашым гурце тое, што тут няма ніякай педэрастыі.

Стас Ламакін: Гэта праўда. І мы вельмі любім тое, што мы робім.

Косця Пыжоў: Карацей, мы — каманда, Стас. Часам глядзіш, як удзельнікі нейкіх беларускіх гуртоў граюць у 50 калектывах адначасова — моташна робіцца. Ніколі не будзе нічога талковага з гэтага.

Стас Ламакін: Рука аб руку мы 5 гадоў. Гэта вельмі важна. Мне здаецца, калі б мы не былі блізкімі сябрамі — нічога б не выйшла.

Еўрарадыё: Вы ніколі не сварыцеся?

Стас Ламакін: Увесь час!

Стас Мурашка: Вельмі часта!

Стас Ламакін: Як у любой сям'і.

Кірыл Панасюк: Ці можна паказваць ўрок слэпа павольна?:) (Для Стаса)

Стас Мурашка: Можна (смяецца) ... Складанае пытанне. Лепш паглядзець відэа-ўрокі. Я ведаю, ёсць такія. Angela ... Не, не трэба "Анджэла" ...

Санёк (У майцы): Чаму спынілася здымкі Angela bass lessons.?? я так і не навучуся граць на басу?)))

Стас Мурашка: Яна страціла сваю актуальнасць. Мы будзем здымаць пра тое, як накачаць “біцухі” сабе.

Стас Ламакін: Пры дапамозе мёду (смяюцца).

Кірыл Панасюк: Які быў першы прадмет, для імітавання ігры на гітары? і ці быў ён наогул?) (Косця)

Косця Пыжоў: Швабра, напэўна. Граў перад люстэркам.

Стас Мурашка: Усе раней гулялі пультам ад тэлевізара.

Косця Пыжоў: Не, у мяне не было пульта ад тэліка. У мяне быў тэлік без пульта.

Стас Ламакін: А я спяваў з пыласосам.

Косця Пыжоў: Маладзец! (Рагочуць)

Даша: Хлопцы, калі ўжо мерч будзе ўключаць трусы з лагатыпам?

Стас Ламакін: Трусы ўжо прадаваліся з лагатыпам. Яны разышліся велізарным і адзіным тыражом. Мы цяпер мяняем дызайн — у хуткім часе выпусцім, абавязкова.

Косця Пыжоў: Магчыма, бюстгалтары будуць таксама.

Кірыл: Да смерці будзеце запальваць? Ці пад старасць — за крэсла з тэлевізарам?)

Стас Ламакін: Мы прыдумалі, што мы будзем рабіць пад старасць гадоў — адкрыем “Фабрыку зорак”. Будзем прадзюсаваць маладых... Калі мы гралі з монстрамі старэнькімі — вырашылі, што не будзем выходзіць на сцэну ў такім стане — гэта агідна!

Стас Мурашка: Мы даем сабе яшчэ гадоў 15. Не больш.

Стас Ламакін: Ну так, або 20.

Косця Пыжоў: 20-25, можа.

Стас Ламакін: У залежнасці ад таго, як хто будзе выглядаць і рухацца.

Косця Пыжоў: Ну так. Са сцэны трэба сыходзіць рана ці позна.

Еўрарадыё: Немагчымасць рухацца на сцэне яшчэ не азначае, што ты не можаш выступаць, ці граць...

Стас Ламакін: Ты не можаш аддавацца публіцы паўнавартасна!

Косця Пыжоў: Важна ўсё — як ты рухаешся, як ты сябе падаеш, як ты выглядаеш і як ты граеш.

Вадзім: Які гурт паўплываў на кожнага з вас? Ці, можа, музыка?

Косця Пыжоў: Музычная школа, група 111Б (смяюцца). Ды мы не любім пра іншыя гурты гаварыць!

Стас Мурашка: Мы слухаем ўсю музыку! Любая нота ўплывае на нас — шум ветру, спевы птушак, мора, дзіцячыя ровары...

Стас Ламакін: Ружовыя ...

Санёк (У майцы): Пасля фатаграфіі з ружовым парыком, Косцю перасталі называць Ронам?)

Косця Пыжоў: Яшчэ часцей сталі называць Ронам! Ружовы Рон ...

Воля: Як у The Toobes з'явілася першая ўласная песня?

Косця Пыжоў: На рэпетыцыі.

Стас Ламакін: Падчас джэму.

Еўрарадыё: А што гэта была за песня?

Стас Мурашка: "Fox lady" мы зрабілі.

Косця Пыжоў: Не, гэта было "Nothing to say", чувакі. Я нават памятаю, як ішоў з дому на рэпетыцыю, і ў мяне ў галаве круцілася вось гэта ўсё. А потым на рэпетыцыі мы ўсё абмеркавалі, і атрымалася цэлая песня!

Стас Ламакін: І тэкст такі добры атрымаўся!

Оля: Ваш канцэрт у Мінску пройдзе 10.11.12 (10 лістапада 2012 года) Гэта выпадковасць ці піяр-ход?)

Косця Пыжоў: Прыкольна! А я нават не думаў пра гэта! Гэта піяр-ход, так! Дзякуй, Оля! (Смяюцца)

Helly: Косця, каго з Стасаў ты больш любіш?

Косця Пыжоў: Ды не! Так нельга сказаць! Што значыць, каго я больш люблю?

Стас Мурашка: Сябе кажы, сябе! (Ціха падказвае)

Косця Пыжоў: З двух Стасаў я больш сябе люблю! (Смяецца)

Helly: Як сабраць калекцыю маек The Toobes?

Стас Мурашка: Нават у нас няма поўнай калекцыі маек.

Косця Пыжоў: Я ведаю, што Стас ужо першай майкай падлогу мые са швабрай.

Стас Мурашка: Маёй Стас мые майкай...

Косця Пыжоў: А, тваёй? (Смяюцца)

Яна: У якіх стасунках вы з іншымі беларускімі гуртамі: канкурэнцыя ці сяброўства? З кім сябруеце, ці бавіце гадзіну час?

Косця Пыжоў: Я нядаўна фільм глядзеў, дзе была фраза “У акулы няма сяброў! У акулы няма сяброў” — нейкі трэнінг для лідараў...

Стас Ламакін: Мы сябруем з гуртом Fantastiques на працягу многіх гадоў.

Стас Мурашка: У асноўным, з імі і тусуемся. У нас ёсць студыя, і мы ўвесь час у ёй жывем разам.

Стас Ламакін: Гэта нашы лепшыя сябры.

Яна: У сваіх інтэрв'ю Yellow Brick Road кажуць, што яны з вамі сябруюць. А вы заўсёды адмаўляецеся адказваць на гэтае пытанне. Ці змяніліся вашы адносіны?

Косця Пыжоў: Я не памятаю, каб у нас хоць раз пыталіся, сябруем мы з імі ці не. Пытанне ў Yellow Brick Road, а не ў нас.

Еўрарадыё: Дык вы сябруеце ці не?

Стас Ламакін: Не, сябруем. Я Яна Максімовіча ведаю...

Косця Пыжоў: Для мяне слова дружба мае некалькі іншае значэнне. Так, мы да іх нармальна ставімся. Гэта проста этыка прафесійная. Але сказаць, што мы з імі сябруем, я не магу.

Еўрарадыё: А ці не хочаце з імі сыграць дуэтам?

Косця Пыжоў: (смяюцца) Гэтае пытанне ўвесь час чамусьці задаюць.

Стас Ламакін: Я б хацеў з “Фантастыксамі” сыграць у 500-ы раз. Стас таксама, я ведаю.

Стас Мурашка: Я б хацеў “Фантастыксаў” паслухаць дзе-небудзь на стадыёне. Але не хацеў бы з імі граць.

Яна: Ці не збіраецеся наогул з'ехаць з Беларусі і працаваць на заходнюю аўдыторыю?

Косця Пыжоў: Не абавязкова кудысьці пераязджаць. З’язджаць —- сеў на самалёт і паляцеў, адыграў канцэрт.

Стас Мурашка: Мы дастаткова мабільныя.

Косця Пыжоў: Мы людзі свету, так.

Стас Ламакін: Не важна, дзе ты жывеш. Важна — чым ты жывеш. Наша мэта — падарожнічаць. Як мага больш.

Яна: Ці не мяркуеце вы, што рок-н-рол страціў актуальнасць? А ваша музыка выглядае штучным прывітаннем з мінулага?

Стас Мурашка: Ніякая музыка ніколі не памірае.

Стас Ламакін: Што б ні рабіў, да прыкладу, Мік Джагер, гэта ўсё-роўна па-сучаснаму. Гэта не можа быць прывітаннем з 60-х ці 70-х. Гэта сучасная музыка, таму што яна нарадзілася цяпер. Ты ж не можаш нарадзіць саракагадовага дзядзечку, напрыклад. Усё, што ні робіцца цяпер, гэта сучаснае.

Косця Пыжоў: Карацей, нафталінам мы сабе ніколі не дазволім быць.

Helly: Прывітанне, Стас, Стас, Косця!! Пытанняў няма, проста дзякуй вам за вашу музыку і неверагодны драйв! Чакаю канцэрта ў суботу, запаліце там)

Стас Мурашка: Дзякуй! Дыск давайце аддадзім!

Helly: Навошта вам зорка на алеі TNT?

Косця Пыжоў: Ненавошта. Проста дзякуй клубу — гэта іх ідэя, задума. Мы не абавязаныя адмаўляцца ад яе.

Стас Ламакін: Было б непрыгожа, калі б мы адмовіліся. Зорка пакуль адна. Цяжка абраць другога (смяюцца).

Еўрарадыё: Многія, дарэчы, абураліся, што гэта за такая алея, і чаму "Тубсы" туды патрапілі. А не заслужаныя каманды...

Косця Пыжоў: Я нават ведаю, хто так казаў.

Стас Мурашка: Ды ўсё казалі.

Косця Пыжоў: Ды не ў тым справа! Проста ніхто не ўзяў і не зрабіў нічога падобнага! Нават хоць бы ў такім выглядзе.

Стас Мурашка: Ну, а якія там у нас ёсць прэміі? Ні “Тефі”, ні “Грэмі”.

Косця Пыжоў: Так, у такім выпадку ўсё беларускія ўзнагароды можна абазваць гульнёй у шоў-бізнэс.

Еўрарадыё: Але вы чамусьці разбілі рок-карону...

Стас Ламакін: Гульня ў шоў-бізнэс! (Рагочуць)

Стас Мурашка: Гульня ў рок-зорак.

Каменне: Вам ўсе зайздросцяць. Хлопцы, як вы да гэтага ставіцеся? І калі ўсё гэта нарэшце скончыцца?

Стас Ламакін: Не ведаю, хто нам зайздросціць. Калі вы гэта робіце — то проста перастаньце. Гэта адна з самых небяспечных прафесій у свеце.

Косця Пыжоў: Разам з кранаўшчыкамі...

Стас Мурашка: Самая небяспечная — мы абмяркоўвалі гэта і зразумелі, што ты не ведаеш, дзе ты апынешся праз хвіліну і ў якім стане.

Стас Ламакін: Я б ворагу не параіў такую прафесію. Гэта пякельная праца і вялікая адказнасць. Ёсць такая фраза — мне падабаецца: хочаш нешта зрабіць — станавіся побач і рабі лепш! Дарогі адкрытыя. Нам пашанцавала, што мы сустрэліся. Але гэта ўсё — плён працы.

Стас Мурашка: Проста тое, чым мы займаемся — не кожны можа вытрымаць! Столькі зрываў ў нас пастаянна з-за гэтага!

Стас Ламакін: Так, у мяне раз на месяц стабільна ўзнікае жаданне сысці ў офіс. Апрануць кашулю, адказваць на тэлефанаванні і прапаноўваць тэлевізары.

Фані: Як вам Польшча? Дзе атаварваецеся? Лідл, Бядронка?)

Косця Пыжоў: атаварвацца ў Медыя-маркеце. Звычайна плазму кожны раз купляем, з сабой цягнем — 42 цалі. Стаім за ватами ...

Стас Мурашка: Трэба ж на неяк жыць... (рагочуць).

Працяг будзе.