Вайцюшкевіч: Пакладу дзецям сто дыскаў — вось вам маё пасланне, дзеткі
Зміцер Вайцюшкевіч распавёў пра стварэнне дыску “Ваячак”, будучы турэмны альбом, уласнае жыццё ў творчасці, стасункі з маладой рок-сцэнай ды сядзібу "Вайцюшкі"
Зміцер Вайцюшкевіч прыехаў у рэдакцыю “Еўрарадыё” аб 11-й гадзіне, калі большасць музыкаў ды творчых асобаў яшчэ толькі прачынаецца, ці ўвогуле спіць. Расхрыстаны ў валёнках ён адразу распавёў, як зраніцы чысціў снег каля дома, а напярэдадні вечарам едзіў на свой хутар і парыўся ў новай, толькі пабудаванай лазні. Узяўшы кубак гарбаты, Зміцер паспрабаваў быць сур’ёзным, але, відавочна, добры настрой музыкі ўвесь час схіляў яго да падколак і жарцікаў.
Гук першай часткі размовы:
Гук другой часткі размовы:
Гук трэцяй часткі размовы:
Гук чацвёртай часткі размовы:
Хацелася б, каб палякі пашукалі Ўсход на Беларусі
Еўрарадыё: Дыск “Ваячак” атрымаўся дастаткова непадобным на мінулыя альбомы, нават на прэзентацыі гэта было заўважна, бо жанчыны старэйшага пакалення сыходзілі незадаволенымі…
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, жанчын увогуле складана задаволіць, а з гадамі — тым больш (усміхаецца). Але для пачатку хацелася б павітацца з вамі, шаноўныя слухачы! Чаму быў абраны Ваячак? Ну, да гэтай працы я нічога пра польскую паэзію не ведаў апроч імёнаў, што ў ва ўсіх на слыху: Адам Міцкевіч, або Віслава Шымборска, праўда, Шымборскай я нічога не чытаў… Мы проста выконвалі сваю задачу, як “Усход-Захад аркестра”, канцэпцыя была простая — знайсці каго-небудзь з Захаду.
Ну, а што для нас Захад? Не немцы, не Лондан, з немцамі ўвогуле ваюем… Самы блізкі Захад для нас — Польшча! Няхай кажуць, што нібыта Польшча не птушка, не замежжа, але замежжа з дастаткова высокім узроўням культуры, не горшым за той жа нямецкі… Дэталі можна абмяркоўваць, але для нас Захад — Польшча.
І вось, калі я вызначыўся з Захадам, я пачаў шукаць “незаюзанага” паэта. Мне параілі Рафала Ваячка. Ужо пасля я зразумеў што зноў сутыкнуўся з самазабойцам. Улічваючы ранейшы альбом на вершы Маякоўскага, вельмі дзіўны клуб самазабойцаў у мяне атрымліваецца (усміхаецца). Тым не менш, я набыў кнігу з яго паэзіяй і я пачаў чытаць вершы, круціць іх.
Па аналогіі з рускамоўным альбомам на Маякоўскага, задача была — заспяваць і Ваячка па-польску. Мне падавалася, гэта будзе нескладана, але яго паэзія не самая светлая і чыстая. У ёй шмат часам незразумелага для беларускага вуха, напрыклад пра смерць, пра паехаць у Рыгу і г.д.. Напэўна, нехта з беларускіх аўтараў таксама пра гэта піша, але з гэтым мне трэба было неяк ужыцца. Дзякуй, потым з’явіліся вершы пра жаночае цела, якія мяне выкінулі на паверхню, каб глытнуць крыху свежага паветра...
Дадам, што ад пачатку мне ўсё гэта падавалася дастаткова сумным, але з цягам часу, праз гады усё супакоілася і з’явіўся вельмі цікавы правобраз усіх паэтаў.
Еўрарадыё: Ну, і ў выніку, ці атрымаўся дыск такім, як хацелася першапачаткова, ды чаму так доўга вялася праца?
Зміцер Вайцюшкевіч: Мне здаецца, атрымаўся! А скараціць працэс паляпшэння немагчыма, тут трэба паспець у час выдаць. Мне падаецца, гэты дыск я выдаў у час. Мне хацелася сабраць не тое, каб праект, але нейкі пасыл, ідэю з дванаццаці гісторый. Таму за гэтыя шэсць гадоў, пакуль вялася праца, нам часта не хапала якога-небудзь звяна: запісана было крыва, настрой быў не той, было шмат гэтага смуру. Я слухаў, кідаў у шуфляду, зноў пачынаў.
Зноў такі, мы запісалі ўсё па-польску, але падавалася, што гэта нейкая не твая песня… Тое ж з англійскай мовай. Калі ты спяваеш па-англійску і ведаеш выдатна гэтую мову, то ўсё роўна адчуваецца, што яна чужая. І мне падавалася, што нібыта не пра сябе спяваю. У выніку, мы перапісалі ўсё па-беларуску, і я вельмі гэтым задаволены. Яшчэ я задаволены тым, што не атрымаў вялікай папулярнасці ў Расіі пасля выхаду рускамоўнага альбома на вершы Маякоўскага, хоць і планаваў. А адпаведна, спяваючы па-польску не атрымаў бы яе і пасля дыску “Ваячак”. З паэзіяй увогуле вельмі цяжка быць славутым. Ёсць пэўны адсотак людзей, які можа гэта слухаць, успрымаць ды даць нейкую характарыстыку. Для мяне гэты дыск — такая спроба праз паэзію больш дасканала зразумець характар суседзяў.
Еўрарадыё: Калі я правільна разумею, то скараць польскую сцэну гэтым альбомам вы не збіраецеся?
Зміцер Вайцюшкевіч: Хацелася б, канешне, але не тое, каб скарыць, хутчэй, паказаць. Адна з задачаў гэтых усходне-заходніх праектаў, каб хлопец з Кастрамы ці Пскова, шукаючы сваё месца ў паэзіі ці музыцы, таксама падумаў пра канцэпцыю ўсход-захад, толькі ўжо з расійскага боку. А што такое захад для Масквы? Беларусь, Літва ды Латвія… Але Беларусь яму ж будзе падавацца больш зразумелай. Праўда, калі ён возьме таго ж Хадановіча, Жыбуля ці Барадуліна, каго-небудзь, то ён таксама закапаецца на шэсць гадоў. Таксама хацелася б, каб палякі пашукалі Ўсход на Беларусі, бо сам культурны працэс вельмі цікавы. Ён нашмат цікавейшы, чым розныя палітычныя гульні. З культурай можна сабе дазволіць такую раскошу, як ствараць абсалютна непатрэбныя з пункту гледжання інвестара праекты.
Еўрарадыё: Ну, а выйдзе альбом у Польшчы?
Зміцер Вайцюшкевіч: Не ведаю наконт выдання. Гэта малы самвыдатаўскі праект. Я цяпер займаюся афармленнем аўтарскіх правоў у Польшчы. Гэта вельмі важна, каб мець права выступаць у Польшчы. Хацелася б, каб палякі даведаліся, што ёсць такі праект, што не толькі яны пра нас думаюць, але і мы пра іх… Таму я чакаю афармлення ўсіх гэтых справаў. Ёсць жа дачка Ваячка, якая яшчэ і пракурор (смяецца), так што з ёй лепш не жартаваць. Натуральна, мы б хацелі ад чыстага сэрца падарыць гэтую музыку ўсім, але…
Цяпер акурат усе гэтыя святы ідуць, а паэзія Ваячка не адпавядае святочнаму настрою. Спадзяюся, што за месяц я гэта ўсё паспею аформіць, і на пачатку студзеня мы пачнём польскую сітуацыю варушыць. Будзем планаваць нейкую канцэртную трасу, тым больш, што ў Беларусі пакуль нам лавіць няма чаго.
Еўрарадыё: На прэзентацыі альбома ў Мінску была зладжаная візуалізацыя. Адкуль гэтая ідэя, навошта, як прайшло знутры?
Зміцер Вайцюшкевіч: Цікава! Мне асабіста цікавая не толькі музычная справа. Я і пра Маякоўскага таксама марыў, што які-небудзь вар’ят, маскоўскі ці піцерскі, ці яшчэ які-небудзь рэжысёр падыдзе і скажа: “Чувак, я гэта бачу так: будзь ідыётам!” Ці што-небудзь іншае. Кожнаму чалавеку, які стаіць на сцэне, хочацца быць яшчэ і акцёрам. Памятаю, рэжысёру “Свабоднага тэатра” Віктару Шчэрбаню я сказаў, што хачу быць акцёрам у яго тэатры і прапанаваў што-небудзь зрабіць для мяне. І Шчэрбань кажа: “Так, Вайцюшкевіч, я цябе бачу абсалютна голым, а замест фігавага лістка — дранік!” (смяецца) Спачатку я гумару не зразумеў, але… Я ведаю, што гэта цяжкая прафесія, ёсць свае законы, свая праўда, свае пэўныя ўзроўні, тут не хопіць звычайнага досведу стаяння на сцэне. Таму для мяне гэтая візуалізацыя была цікавая. Хтосьці казаў, што яна была непатрэбная, камусьці наадварот спадабалася. У беларускай рэчаіснасці любая спроба нестандартнага паказу і выглядае лепш, ну, і, безумоўна, больш заўважная.
Робіш шансон, турэмную лірыку, дык варта пасядзець хоць 15 сутак
Еўрарадыё: Ведаем, што плануецца альбом шансона, ці турэмны альбом, што ж гэта будзе?
Зміцер Вайцюшкевіч: Паглядзім! Па-першае, з гэтым шансонам усё даўно ўжо было ясна, яшчэ ў 2003-м ці 2004-м годзе. Быў вельмі моцны такі мой выхад на беларускую сцэну, у тым ліку, і на жаночую аўдыторыю, і нейкая з газет напісала пра мяне “Бог шансона”. Ну, а калі так, то трэба ж (усміхаецца).
Цяпер шмат хто з сацыёлагаў кажа, што аўдыторыі ўсталяваліся, больш няма прыросту паплечнікаў. Было 20-30% у адных, 20-30% у іншых, а астатнія слухаюць татальны інтэртэйнмэнт. Ім лідскія ці гродзенскія радыёстанцыі нешта спяваюць, і па-барабане што там за музыка, словы, якія там ідэі, таму...
А ты ж бачыш, мяне цягне да розных суіцыдальных тэматык, памяшаны на эротыцы, што адчувае кабета… Мне здаецца, што творца ці там мастак павінны звяртаць на гэта ўвагу. Калі не атрымліваецца рабіць якасны інтэртэйнмэнт у стылі Дзяніса Дудзінскага ці Лёні Шырына, то, магчыма, што так можна прарвацца хоць бы і да ўласнай душы, каб жыць з ёй у спакоі.
Страхі ж ёсць у ва ўсіх! І ў сам ведаеш каго таксама ёсць страх не сесці! Я пайду да канца, кажа ён заўсёды, гэтыя страхі воляй-няволяй праскокваюць і ў яго. Мне адна дзяўчына сказала нядаўна: “Ты робіш шансон, турэмную лірыку, дык табе варта было б пасядзець, хоць бы і 15 сутак”. Я бы, натуральна, гэтага не хацеў, але ў беларускай сітуацыі хочаш-няхочаш, а можаш гэта атрымаць. Нават, болей, можна проста быць беларускім артыстам, трапіць не ў той час не ў тое месца і цях-пах, як кажуць палякі.
Таму гэтая праца — спроба праз мастацкія сродкі, плюс — паэзія Някляева, Барадуліна не тое, каб вывернуць, але выйсці на іншую аўдыторыю. Бо ты сядаеш у таксоўку, а там “Радыё-Рокс” з гэтым расійскім шансонам, а беларусы што... Мне здаецца, не варта баяцца перахапіць ініцыятыву, у любым выпадку, я гэта зраблю на сваім, спадзяюся, высокім узроўні.
Зноў жа, згублю частку аўдыторыі, якая прызвычаілася да простых рытмаў, простых сэмплаў і г.д., але знайду нешта сваё. Некаторым беларусам гэта ўсё страшэнна не падабаецца, яны крычаць: “Вайцюшкевіч, што ты прыцягваеш расейшчыну, адаптуеш яе…” Я “Мурку” некалькі разоў спяваў на канцэртах. Некаторым падабаецца, а некаторым — не. Падабаецца звычайна вось гэтым 40%, якім па барабане левыя, правыя, якая гэта краіна, галоўнае, каб можна было сесці ў цягнік, набыць што-небудзь у Вільні ці Варшаве, пасля адтапырыцца ў Маскве… карацей, толькі фан і інтэртэймант. Таму для мяне гэта спроба не згубіўшы сябе, зрабіць новы праект.
Еўрарадыё: І калі яго чакаць?
Зміцер Вайцюшкевіч: Вясной! Ужо дакладна ведаю, што ён будзе, ужо нават ёсць фінансавая падтрымка. Галоўнае цяпер — вырашыць творчыя пытанні. Там чалавек у розных жыццёвых сітуацыях звязаных вось гэтай тэматыкай. Ёсць людзі, якія раскайваюцца, а ёсць людзі, якія ніколі ні пра што не шкадуюць. Там ёсць такі тэкст: “Ах варанок мой, варанок, чаму ты не праехаў міма?” Цяпер, натуральна, ужо трэба казаць аўтазак, але… І вось ён трапіў у няволю, а там ужо зусім іншае: “А на турэмным двары салавей не спявае, не цвятуць незабудкі на турэмным двары”, ну і гэтак далей.
Ёсць песня вельмі прыгожая пра маму на верш Бураўкіна. Зноў жа, калі мы, дзякуючы гэтаму праекту, зробім дзіка папулярнай ці патрэбнай песню пра маму… бо па-беларуску ніхто не жадае спяваць пра маму, ці спявае, але яе ніхто не ведае. Калі ты папросіш сто чалавек, каб назвалі якую-небудзь песню пра маму, хутчэй за ўсё, ніхто нічога не ўзгадае. Цікава, што калі мастак малюе маму, то ён мастак, а калі спявак піша песню пра маму, то ён падлюка, ці жадае грошай хутка зарабіць. Я лічу, што пра маму трэба спяваць, а там — час пакажа… бо мама сёння ёсць, а заўтра раз — і няма.
Еўрарадыё: Раней з Вайцюшкевіча смяяліся, што пладавіты, па некалькі дыскаў за год, але цяпер такога ўжо не назіраецца, чаму?
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, дыск на год я выдаю! Шэсць гадоў я працаваў над “Ваячкам”, але ўвесь час выдаваў такія хітрыкі. Такія складаначкі, калі не ведаў што з матэрыялам рабіць, пяць песень дапісаў, прадаў, — вось табе і лазня (смяецца). Ці “Песні з доўгай шуфляды”... Доўгабуды ў мяне толькі два былі, яшчэ шведская паэзія, якую я ў мінулым годзе выдаў. У пазамінулым я выдаў дыск на вершы Ўладзіміра Караткевіча, лайф з канцэрта ў Доме ветэранаў. Бачыш, тады пра гэта казала беларускае радыё, яшчэ можна было. Таму кожны год па дыску ёсць, іх і так 15 ці 17. Тут яшчэ гледзячы, як лічыць… ёсць жа яшчэ польскі альбом з Czeremszyna… карацей, 15-17 плюс “Палац”, Kriwi, плюс супольныя музычныя праекты — нямала, але і не шмат. Рэй Чарльз зрабіў сто студыйных альбомаў, а з мяне ўсе тут здзекуюцца (усміхаецца).
Адкажу, як Аляксандр Саладуха, я лічу, што трэба ўсё матэрыялізаваць, усю сваю дзейнасць. А час пакажа, была яна якасная, ці не. Мне самому прасцей прааналізаваць дзякуючы дыску, пэўнаму афармленню, пэўнаму стану, бо гэта фіксацыя майго жыцця: там я быў у роспачы пасля расстання з любоўю, там у мяне дзеці нараджаліся, там мама памерла… Пакладу сваім дзецям гэтыя сто дыскаў, ці дваццаць… на колькі хопіць, маўляў, гэта вам пасланне, дзеткі! Хоць бы для гэтага! Маўчу ўжо пра нацыянальную бібліятэку, дзе будзе створанае адмысловае сховішча (смяецца).
Натуральна, хацелася б, каб далі спакойна граць канцэрты, а час усё на месцы расставіў бы!
Еўрарадыё: Гледзячы па тым, што было сказана па-за эфірам, вы цікавіцеся сучаснай беларускай рок-сцэнай…
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, нейкая цікавасць ёсць! Час ад часу я на нешта трапляю, але адмыслова не сачу! Бывае, падкрадаю ў Сяргея Будкіна, бо працую на радыё “Рацыя”, а ў яго, як у эксперта, там цэлая скрыня адслуханых дыскаў, і ён ужо не ведае, куды іх падзець. Ну, і калі ёсць магчымасць, то сачу ў інтэрнэце. За Палінай Рэспублікай я, напрыклад… ну, можна сказаць што мы далі ёй дарогу ў жыццё, бо я сядзеў у журы “Бардаўскай восені”… Я ведаю, што яна спявае і, можна сказаць, спрычыніўся да яе папулярызацыі.
Еўрарадыё: Звычайна беларусы, якія займаюцца музыкай даўно, кажуць, што моладзь цяпер стала нецікавай, нічога свайго, усе Захад капіруюць і г.д. У вас іншае стаўленне, так?
Зміцер Вайцюшкевіч: Усё — лайно (смяецца)! Мне цяжка казаць, але, натуральна, ёсць таленавітыя, бо людзі ж набываюць квіткі на іх. А паглыбляцца ў крытыку я не хачу і, шчыра кажучы, я моцна і не паглыбляўся ў іх музыку ды творчасць. Гэта такая бяда ў беларускай музыкі, відаць, не толькі ў беларускай… Як я ў свой час крыўдзіўся на Уладзіміра Мулявіна, калі яшчэ ён быў жывы. Яго запыталі: якія беларускія гурты вы ведаеце? А ён назваў “Троіцу”, Neuro Dubel, бо як раз на “Каранацыі” разам выступалі… А я? А я!? А мы? А як жа Kriwi?
Усё што робіш, яно досыць інэртнае і незаўважнае. Пасля ўжо раз, і нейкая прэзентацыя здараецца, як таго ж “Ваячка”, і пачынаюць казаць: “О! А я такога і не бачыў раней!” Таму з беларускай музыкай, я лічу, не ўсё так кепска. Калі ў нас ёсць клубны рух, прычым, абсалютна рознафарматны, я ўжо маўчу пра дыджэйскую сцэну. Хоць я даўно ўжо не быў нідзе, бо жыву за горадам, як Аляксандр Саладуха ў загарадным доме (смяецца).
Я думаю, што большасць нашых музыкаў, так жа як і я, прайшлі вось гэтую, скажам, расійскую школу. А потым трапілі на “Басовішча” ці “Бардаўскую восень”, дзе падчапілі вірус, так бы мовіць, беларускасці і ўжо нікуды адыйсці ад яго не могуць. Пакуль што шмат у каго прысутнічае такое, маўляў, трэба быць папулярным дзе-заўгодна толькі не тут, не ў Беларусі. А з іншага боку, яны ж недзе там запатрабаваныя! Дык няхай працуюць, не ўсім жа быць шчырымі патрыётамі.
Мне здаецца, што нам не хапае нейкай крэатыўнасці. Напрыклад, няма цяпер супольных музычных праектаў кшталту “Я нарадзіўся тут”…
Еўрарадыё: Ага, шкада, дарэчы! Дык іх жа і ўвогуле няма, не тое, каб нейкага ўзроўню!
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, вось, не могуць сабрацца разам маладыя магілёўскія хлопцы з мінскімі, ці проста мінскія… Ёсць тыя, што сябруе, напрыклад, бярозаўскія музыкі, але… Таму мне здаецца, што не ўсё так кепска, ёсць жа пэўны рух, нават фестывальны рух, бо 10-15 гадоў таму ўвогуле нічога не было. Мы ездзілі ў Польшчу і глядзелі на гэта ўсё вялікімі вачыма і зайздросцілі.
Зноў жа, фолк у нас ці не значна лепшы, чым у суседзяў! Тое, што ёсць нейкія раскручаныя расійскія гурты, ці іншыя, а ў нас няма, зусім не значыць, што мы горшыя, у пэўных момантах мы дакладна лепшыя. Я думаю, мы глыбей капаем, і ў нас засталася традыцыя.
Еўрарадыё: Цяпер па ўсіх выніковых гадавых прэміях адзначаюць выключна моладзь. А не крыўдна, што больш не ўзгадваюць старэйшае пакаленне музыкаў?
Зміцер Вайцюшкевіч: Ёсць пэўныя плюсы ад “чорнага спісу”, бо ў незабароненых каманд, з’явілася дадатковая магчымасць і аўдыторыя. Бо раней мне падавалася, што гэтыя спісы накіраваныя супраць аўдыторыі, а цяпер я разумею, што ўсё ж супраць пэўных музыкаў. Бо гэтая, так бы мовіць, беларуская справа неяк жыве. Да чорнага спісу музычнага быў спіс літаратурны, які дагэтуль існуе, там Някляеў, Барадулін, Бураўкін, якія ўжо да гэтага падполля прызвычаіліся. Таму няхай моладзь карыстаецца, ну а старыя музыкі… ну, мы жывем, неяк зарабляем, я будую лазню (усміхаецца), дзеці растуць… Прасунемся мы самастойна. Натуральна, хацелася б, каб далі нам спакойна граць канцэрты, а там час усё на месцы расставіў бы..! Карацей, перажывем (усміхаецца)!
Думаю пра страшэнна высокія кошты, бо гэта ж сядзіба самога Вайцюшкевіча!
Еўрарадыё: Ужо ўсе ведаюць пра будоўлю лазні, а давайце крыху падрабязней пра ваш хутар, ці як яго называць!
Зміцер Вайцюшкевіч: Аграсядзіба “Вайцюшкі”! Я плачу падаткі, бо зарэгістраваны ў навагрудскім раёне, як чалавек, які аказвае экатурыстычныя паслугі насельніцтву. Пакуль я нічога не аказваў, бо будаваўся ўвесь час, канцэпцыю шукаў, не было часу, але інфраструктуру я ўжо выбудоўваю. Цяпер думаю пра страшэнна высокія кошты гэтых паслугаў, бо, па-першае, гэта ж у самога Вайцюшкевіча (смяецца), а па-другое, я б не хацеў там бачыць нявыхаваных людзей, якія б пакідалі паўсюль смецце ды слухалі гучна музыку па начах.
Еўрарадыё: А што за паслугі будуць?
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, бардэль ды лазня (смяецца)! Я планую, што гэта будзе нейкая схованка ад гарадскіх турботаў, праблемаў і г.д. Там ёсць мой дом, дзе я б хацеў бачыць толькі сваіх блізкіх, і ёсць яшчэ адзін сямейны домік з вялікім гаўбцом ды лазняй, так бы мовіць, у адным комплексе. У ім два пакоі, прыбіральня, душык, усё як трэба. Ніякіх суседзяў, бо ў лесе, на беразе Нёмана… Карацей, я б хацеў, каб гэта быў сямейны адпачынак, альбо кампанія з чатырох-пяці чалавек. Каб яны маглі спакойна прыехаць, паразмаўляць, паслухаць птушак. Ведаеш, як у дзяржаўных лазнях усе, прыкраваючы рот пра нейкія там тэмы размаўляюць, а ў мяне пакуль апаратура яшчэ не стаіць (усміхаецца), так што… гэта будуць анты-Шаблі, калі разумееш пра што я! То бок, ніякіх тысяч чалавек.
Еўрарадыё: А ў гэтыя паслугі будзе ўключаны канцэрт Вайцюшкевіча?
Зміцер Вайцюшкевіч: Так, я планую і дыскі там прадаваць і загадзя па дамове можна будзе і з выступам неяк дамаўляцца. Не ведаю пакуль, але нешта такое будзе.
Еўрарадыё: А ці вырошчваеце што-небудзь?
Зміцер Вайцюшкевіч: У нас 25 сотак, плюс 25 за плотам і там вельмі добрая зямля. Магчыма, мы пасадзім бульбачку экалагічна чыстую, што-небудзь яшчэ… а вакол там і грыбы ёсць і бярозавы сок, карацей, там высокая духоўнасць у адрозненне ад мінскай бездухоўнасці (смяецца).
Ведаеш, прафесія гэта добра, але мусіць быць і нешта такое, так бы мовіць, каляпрафесійнае (усміхаецца). Калі я прадам яшчэ дзясятак яечак, мех бульбы, а потым яшчэ і канцэрт за паўтары тысячы долараў адыграю, то…!
Еўрарадыё: Налівачку, можа, робіце?
Зміцер Вайцюшкевіч: Ну, для налівачкі, каб прадаваць, трэба ліцэнзія, але і яе можна зрабіць. Але іншая справа, што ўсімі гэтымі справамі, натуральна, не паспяваеш займацца. Але цікавімся. Мая жонка, напрыклад, робіць вельмі добрую вішнёўку, праўда, вішня ў нас не расце, даводзіцца набываць, але. У нас ёсць вельмі класная піўніца, якую трохі рэканструяваць і напісаць дзеля жарту якімі-небудзь неонавымі літарамі па-літоўску baras.
Еўрарадыё: А як часта там бываеце? Толькі летам, ці зімой таксама?
Зміцер Вайцюшкевіч: Я стараюся прыязджаць максімальна часта, бо там, па-першае, будаўнікі нешта корпаюцца ўвесь час, ім жа плаціць трэба. Па-другое, я адчуваю вялікую радасць там быць, бо гэта зямля маіх продкаў. Менавіта ў тым доме, што я набыў, мог бываць мой бацька. Былы гаспадар дома мяне запытаў ці не Іванавіч, ці бацьку не Янак звалі. Як высветлілася, мой бацька заляцаўся да яго пляменніцы, якая ў гэтым доме жыла, а значыць, ён мог там бываць. А для мяне гэта ўжо такая своеасаблівая радзіма, бо бацька памёр, калі мне было тры гады. Ну, і на Нёмане жыць для беларуса — гэта гонар, тым больш, наваградчына — сэрца Вялікага княства літоўскага.
