The Stampletons: Было б прасцей, калі б не было інтэрнэту і мабільнікаў

Гурт на сцэне 5 гадоў. За гэты час The Stampletons выпусцілі два альбомы, першы з якіх, "The Stampletons", быў высока ацэнены замежнымі музычнымі экспертамі і, па праўдзе, не вельмі высока беларускімі. Цяпер The Stampletons рыхтуюць сінгл і працуюць над кліпамі. Як гэта часта здараецца з маладымі камандамі, у пошуках сябе і свайго стылю ім давялося ўносіць змены ў склад гурта, прыглядацца і прыслухоўвацца да розных музыкаў. Ці вырашылася гэтае пытанне, і хто ж прайшоў "кастынг"?
 

Заўсёды, калі выходзіць новы запіс, рвеш на сабе валасы

Еўрарадыё: Вы некалькі разоў мянялі музыкаў, ці вызначыліся са складам гурта?
 

Саша: Я прыйшоў у гурт менш за год таму.
 

Алекс: А ў 2011 годзе ў нас змяніўся бас-гітарыст. Гэта наступныя перамены. На гэтым пакуль усё.
 

Еўрарадыё: Ці проста знайсці музыкаў, згодных граць такую музыку? Ці правяраеце вы іх папярэдне на прафпрыдатнасць?
 

Алекс: Наогул, даволі складана. Мы нават давалі аб'явы на форумах і ў сацсетках.

Саша Файзулін 

Саша: Я ўвогуле раней граў на гітары, але раптам захацелася змяніць інструмент — пастукаць на барабанах. Я пачаў пытацца, у якім гурце патрабуецца бубнач, і знаёмы мне падказаў гурт The Stampletons. Мяне ўзялі не адразу — доўга і ўпарта праслухоўвалі. Было некалькі жадаючых, але, як сказалі хлопцы, я быў лепшым. Мне пашанцавала.

У мяне вельмі шмат знаёмых, якія доўга гралі на якім-небудзь інструменце, але неяк не складалася. І раптам яны мяняюць інструмент, і іх музычная кар'ера рэзка ляціць ўверх. Таму я вырашыў паспрабаваць. Думаю, са мной пачынае адбывацца тое ж самае.
 

Еўрарадыё: Як з'явілася жаданне граць біт-музыку?
 

Алекс: Калі казаць пра раннія запісы — то так, гэта біт. Напэўна, таму, што гэтая музыка досыць простая. Мне, як кампазітару, трэба было набіць руку спачатку на нечым такім. Ну, і, вядома ж, адыграла ролю любоў да такой музыкі. Я з дзяцінства слухаў The Beatles, і менавіта іх раннія запісы мне заўсёды вельмі падабаліся. Хоць і познія таксама! Але мы ўжо не граем гэтую музыку.
 

"The Saddest Comedy" або ў камедыйнай форме пра сумныя рэчы

Еўрарадыё: Чаму вырашылі памяняць накірунак у новым альбоме? Што паўплывала на вас?
 

Алекс: Пасталелі! Няма мяжы дасканаласці! І заўсёды, калі выходзіць новы запіс, рвеш на сабе валасы і думаеш, што можна было зрабіць лепш. Наконт новага альбома, думаю, што галоўная яго рыса — гэта шчырасць і сумленнасць, чаго не было ў ранніх запісах. Можна сказаць, што гэта проста зроблена ад душы.
 

Еўрарадыё: То бок вашы раннія запісы — гэта не музыка, якая ішла ад сэрца?
 

Алекс: Так, я проста садзіўся і пісаў песні, таму, што трэба было напісаць. А тыя песні, якія ўвайшлі ў другой альбом, можна сказаць, прыйшлі самі, гэта чыстае натхненне.
 

Еўрарадыё: Сутыкнуліся з першымі разбітымі ілюзіямі? "The Saddest Comedy" вы прысвяцілі расчараванню...
 

Алекс: Ну, так, у нейкай ступені. Я думаю, у кожнай песні ёсць падвойнае дно. З першага погляду і першага праслухоўвання яны могуць здавацца досыць вясёлымі, але калі ўважліва ўдумацца ў тэкст, то разумееш, што яны зусім пра іншае.
 

Саша:...і прыходзіць расчараванне!
 

Еўрарадыё: Атрымліваецца, што расчараванне — гэта не тое, што здарылася з вамі падчас напісання песень, а тое, што напаткае вашага слухача падчас іх праслухоўвання?
 

Алекс: Так, безумоўна!
 

Еўрарадыё: Як атрымліваецца, што вы "граеце" з музычнымі стылямі, якія на некалькі дзесяцігоддзяў старэйшыя за вас саміх, і атрымліваеце выдатны вынік? Для новага альбома распрацоўвалі канцэпцыю і план?
 

Алекс: З'явілася песня "The Saddest Comedy", і я падумаў, што гэта някепская назва для альбома. Адсюль пайшла ўся канцэпцыя. Такі кантраст — у камедыйнай форме пра такія рэчы.
 

Еўрарадыё: У чым вы самі бачыце галоўную розніцу паміж першым і другім альбомам?
 

Алекс: Саша, вось ты як думаеш?
 

Саша: Можна сказаць, што я першы альбом нават і не слухаў...
 

Еўрарадыё: Вы запрасілі ў гурт чалавека, які нават не слухаў вашу музыку!
 

(Смяюцца)
 

Саша: Справа ў тым, што альбом ляжыць у мяне дома ў выглядзе вінілавай пласцінкі, а прайгравальнік ў мяне зламаўся, таму я не магу яго паслухаць.
 

Хлопцы, добра валіце!

Еўрарадыё: Як, дарэчы, нарадзілася думка выпусціць альбом на вініле?
 

Алекс: Нашы запісы трапілі на нямецкі інды-лэйбл "Time For Action" дзякуючы маскоўскаму гурту The Riots, дзе яны раней выпускаліся. З намі звязаліся прадстаўнікі кампаніі і прапанавалі выпусціць пласцінку. Мы пагадзіліся і выпусцілі. Вось і ўся гісторыя.
 

Еўрарадыё: Гэтак жа проста растлумачыць і гісторыю з англічанінам Фрэнам Эшкрафтам, які займаўся майстарынгам і часткова звядзеннем вашага другога альбома?
 

Алекс: Так! Мы былі зарэгістраваныя ў сацыяльнай сетцы, якая называецца The GaragePunk Hideout. Гэта нешта накшталт MySpace, толькі для "гаражных", фрык-біт, сёрф-гуртоў і г.д. —ўсяго, што звязана з не зусім мэйнстрымавай музыкай 60-х гг. Там свая, даволі абмежаваная тусоўка, і, каб трапіць туды, трэба неяк абгрунтаваць сваё далучэнне да супольнасці.
 

Чувакі выпускалі зборнікі. Гурты пасылалі свае запісы, іх праслухоўвалі, адбіралі. Такіх зборнікаў "The Best Of GaragePunk Hideout" выйшла некалькі, і на адным з іх з'явілася наша песня. Майстарынгам гэтых зборнікаў акурат займаўся Фрэн Эшкрафт. Ён сам з намі звязаўся, напісаў, маўляў, вось, хлопцы, добра валіце! Так завязалася знаёмства. Гэта было ў пачатку 2011 года. Ён удзельнічаў ў звядзенні і майстарынгу нашага другога альбома.

Еўрарадыё: Для запісу трэцяга альбома ўжо атрымліваеце нейкія прапановы?
 

Алекс: Не, мы проста засталіся ў прыяцельскіх адносінах.
 

Еўрарадыё: Як займаецеся прасоўваннем гурта?
 

Алекс: Пакуль у нас няма рэсурсаў для маштабнага прасоўвання. У нас няма падтрымкі лэйбла, менеджменту і г.д. Тое, што мы выпусціліся на еўрапейскім лэйбле — гэта адзінкавы праект. Па некаторых прычынах, ніякіх сувязяў з гэтым лэйблам у нас больш няма. Мы шукаем, вядома, нейкія магчымасці, але ў дадзены момант яны даволі цьмяныя.
Любому гурту патрэбная падтрымка звонку. Ўсё рабіць самім вельмі цяжка, гэта адбірае вельмі шмат сіл — гурт павінен займацца творчасцю, а менеджар — усім астатнім. Пакуль у нас няма столькі грошай, каб плаціць яшчэ і яму.
 

Еўрарадыё : Няўжо сярод вашых сяброў і знаёмых няма людзей, гатовых дапамагчы вам "за ідэю", а не за грошы?
 

Саша: Мне здаецца, пасля гэтага інтэрв'ю адразу знойдзецца менеджар! Ідэйны!

Такую музыку ў Беларусі не грае ніхто

Еўрарадыё: Ці часта граеце канцэрты?
 

Алекс: Як паклічуць — так і выступаем. У сярэднім, напэўна, раз на месяц. Што тычыцца оўпэн-эйраў, у гэтым годзе мы адыгралі на фестывалях "I need" і "Relax Weekend".
 

Еўрарадыё: Чым бы вы займаліся, калі б не музыка?
 

Алекс: Напэўна, зкалоліся б і спіліся (смяецца).
 

Еўрарадыё: Часта гэта адбываецца і з тымі, хто акурат музыкай займаецца...
 

Саша: Усё адбываецца ў перапынках. Спачатку займаешся музыкай, а потым, калі музыка ўжо не прыходзіць, напэўна, так і гінуць усе самыя вядомыя музыкі.
 

Алекс: А паколькі я сябе геніем не лічу, то думаю, што шанцаў памерці ў 27 гадоў у мяне не шмат.
 

Еўрарадыё: Раней вы падкрэслівалі, што не маеце канкурэнтаў у Беларусі. Ці так гэта цяпер?
 

Алекс: Такую музыку, якую граем мы, у Беларусі не грае ніхто. У гэтым сэнсе ў нас, вядома , няма канкурэнтаў. А ў тым сэнсе, што ўсе мы варымся ўсё ж такі ў адным катле, напэўна, ёсць нейкая канкурэнцыя.

Еўрарадыё: Ці адчуваеце сябе запатрабаванымі?
 

Алекс: Нават калі адказаць на гэтае пытанне сцвярджальна, усё адно заўсёды ёсць, куды расці.
 

Саша: Вядома, вельмі прыемна, калі цябе запрашаюць на канцэрты, асабліва — за мяжой.

Гэта не наш выпадак — прагінацца

Еўрарадыё: Як самі адчуваеце, у вас больш прыхільнікаў тут ці за мяжой?
 

Алекс: У Беларусі нас ведае дастатковая колькасць людзей. За мяжой — значна менш, але мне здаецца, да нас там ставяцца больш лаяльна, па-добраму. У Беларусі больш імкнуцца "загнабіць". Я не пра канкурэнцыю, а наогул пра рэакцыю людзей.
 

Еўрарадыё: То бок, вы ўжо пакуе чамаданы?
 

Алекс: Ды не!
 

Саша: Так! Да прыкладу, папярэдні бубнач гурта з'ехаў жыць у Швецыю.
 

Еўрарадыё: Як вам прыклад "Тубсаў", якія так і зрабілі — з'ехалі ў Польшчу?
 

Алекс: Малайцы, што сказаць. Ці не занадта актыўна, але я сачу за іх творчасцю.
 

Еўрарадыё: Тую музыку, якую ствараеце вы, можна рабіць не на англійскай?
 

Саша: Вядома, можна! Проста выкарыстоўваць рускія словы (смяюцца).
 

Алекс: Мне здаецца, што гэта было б вельмі недарэчна. Гэта цяжка растлумачыць, хутчэй, тлумачэнне знаходзіцца ў сферы пачуццяў. Гэтак жа, як і нельга растлумачыць, што такое пошласць. Гэта так адчуваецца, і ўсё тут.
 

Еўрарадыё: То бок да рускага тэксту ты не гатовыя?
 

Алекс: Гэта не наш выпадак — прагінацца.
 

Еўрарадыё: Ці ёсць у вас радыёратацыі?
 

Алекс: На асноўных мінскіх радыёстанцыях нас круцяць — чуў у крамах і ў маршрутках (смяюцца).
 

Саша: Вельмі многія знаёмыя, якім я даў паслухаць наш новы дыск, сказалі, што наша музыка вельмі падобная на The Beatles.
 

Алекс: Ёсць шмат гуртоў, акрамя The Beatles, пра якія ніхто і не падазрае. Таму крыўдна, калі сутыкаешся з такім невуцтвам — людзі ведаюць адзін гурт і больш нікога. Даводзіцца займацца лікбезам.
 

Нам было б прасцей без інтэрнэту і мабільных тэлефонаў

Еўрарадыё: У якім кірунку вы рухаецеся?

Алекс: Проста будзем працягваць рабіць тое, што робім, і атрымліваць задавальненне. Мы ўвесь час рухаемся наперад, і абсалютна не збіраемся граць адно і тое ж увесь час, як можна прасачыць па першым і другім альбоме. Трэці альбом будзе яшчэ нейкім іншым. Пакуль пра гэта казаць рана. У нас ёсць некалькі песень, якія трэба будзе запісаць для наступнага альбома, але большая частка будзе яшчэ напісаная.
 

Еўрарадыё : Ці будзе нейкае відэа ў падтрымку альбома?
 

Алекс: У нашых планах ёсць здымка новага кліпа. Але відэа будзе знятае не на нейкую з вядомых кампазіцый — хутчэй за ўсё, да канца года мы выпусцім сінгл.
 

Саша ( звяртаючыся да Алекса — заўв.рэд. ): Раскажы, як ты пішаш песні?

Алекс: Напэўна, я чэрпаю ідэі для песень з асабістых уражанняў і перажыванняў. Героі маіх песень, вядома, звязаныя са мной, маімі знаёмымі, сябрамі ці проста з выпадковымі людзьмі, якія маглі б мяне неяк ўразіць. Няма ніякіх рэцэптаў.

Алекс Stampleton

Еўрарадыё: Як паставіліся да ацэнкі вашых альбомаў крытыкамі?
 

Алекс: Некаторыя замежныя эксперты ўключылі наш першы альбом "The Stampletons" у персанальную 10-ку лепшых альбомаў года. Гэта было прыемна, вядома! А вось айчынныя эксперты былі больш скептычныя. Але я лічу, што крытыка — гэта вельмі добра, іх крытыка дапамагла нам нешта зразумець і змяніць. Заўсёды лепш недаацаніць, чым пераацаніць.
 

Еўрарадыё: Атрымліваецца, вас пераацэньваюць еўрапейскія крытыкі і еўрапейскія гледачы. Можа, не варта імкнуцца на Захад?
 

Алекс: Я думаю, пры любым раскладзе, у Беларусі нас будуць слухаць і крытыкаваць. Так што нічога страшнага!
 

Еўрарадыё: Проста ці складана жыць у 2013 годзе, а адпавядаць вобразу моладзі 60-х?
 

Саша: Мы нікога не пераймаем — мы такія, якія ёсць.
 

Алекс: Няма ніякага вобразу! Ды і што можа быць складанага? Вядома, інтэрнэт, мабільныя тэлефоны, касмічныя караблі барозняць прасторы сусвету, і гэта ўсё цісне на нашы аналагавыя галовы. Нам было б прасцей, каб гэтага не было.
 

Еўрарадыё: Ну, тады б не з'явіўся і брытанскі майстарынг!
 

Алекс: З'явіўся бы які-небудзь іншы!
 

У гурта, які не ідзе на кампрамісы, больш шанцаў ўпісаць сваё імя ў гісторыю

Еўрарадыё: У запісе другога альбома бралі ўдзел сесійныя музыкі. Ці не надумалі пашырыць асноўны склад?
 

Алекс: Нас чацвёра, і нам добра! На альбоме можна "прапісаць" сесійных музыкаў, а на жывым канцэрце гэта ўжо робіцца праблемай. Вось ад клавішніка мы б не адмовіліся! Мы спрабавалі знайсці прыдатнага музыканта, але прыпынілі пошукі — нейкі штыль сярод піяністаў.

Саша: Вельмі дзіўна! Я заўсёды думаў, што клавішнікаў павінна быць больш за ўсё, у музычных школах і вучэльнях фартэпіяна — асноўны інструмент!
 

Еўрарадыё: Як вы думаеце, хто слухае вашу музыку?

Алекс: Вядома, мы хочам, каб наша музыка спадабалася людзям, інакш мы б не сталі выступаць, ці выпускаць дыскі. Але, у першую чаргу, мы стараемся зрабіць так, каб запіс спадабаўся нам самім. Гэта значыць, мы не спрабуем падстроіцца пад густы натоўпу. І, думаю, ніколі не будзем гэтага рабіць.
 

Еўрарадыё: Такі максімалізм дапамагае вам у жыцці?
 

Алекс: У доўгатэрміновай перспектыве дапамагае, я лічу. Мне здаецца, што гурт, які грае музыку аднаго моманту, модную і папулярную менавіта цяпер, можа хутка дасягнуць папулярнасці, але так жа хутка і загаснуць. У гурта, які не ідзе на кампрамісы, больш шанцаў ўпісаць сваё імя ў гісторыю.
 

Еўрарадыё: Гэта ваша мэта?
 

Алекс: У першую чаргу, наша мэта — рэалізавацца творча. Не абавязкова дасягнуць нейкіх глабальных вышынь, галоўнае, проста застацца сумленным з сабой і сумленным ў творчасці. Тады ўсё будзе добра, я думаю. Вядомасць і папулярнасць — толькі пабочныя эфекты.

Фота: з сацсетак гурта