Стыльскі: Некалі ледзь не скокнуў з шостага паверху. Можа, напішу пра гэта кнігу

Лідар брэсцкага панк-гурта “Дай Дарогу!” Юрый Стыльскі зачасціў у Мінск. Музыка сцвярджае, што займаецца падрыхтоўкай да вялікага сольніка 8 траўня ў мінскім клубе Re:Public і прыватнымі справамі. У студыю Еўрарадыё Стыльскі завітаў у элегантным паліто з мехавым каўнерам і распавёў пра новую праграму гурта, уласны пошук герояў і паходы ў спартовую залу.

“21-е стагоддзе ўсё ж! Памацнелі мы самі, ды і песні нашы таксама”

Еўрарадыё: Да вялікага травеньскага сольніка “Дай Дарогу!” рыхтуе новую праграму "СацПакет". З чаго будзе складацца ваш "СацПакет", чым парадуеце слухачоў?

Юрый Стыльскі: Туды ўвойдуць нашы самыя дзікія, вострасацыяльныя хіты з усіх альбомаў. Я вельмі па іх засумаваў, бо мы іх сто гадоў не гралі. А тым, хто даўно сочыць за нашымі трэкамі, нагадаем пра дзяцінства. Гэта будзе ўгарны канцэрт.

Еўрарадыё: Песні загучаць у тым жа выглядзе, як і калісьці? Ці вы іх "падфарбавалі"?

Юрый Стыльскі: На канцэрт мы бярэм яшчэ аднаго гітарыста. То бок, песні будуць тыя ж, але гучаць яны будуць па-іншаму: 21-е стагоддзе ўсё ж! Памацнелі мы самі, ды і песні нашы таксама.

Еўрарадыё: Для дармаедаў у вашым “СацПакеце” нешта знойдзецца?

Юрый Стыльскі: Дакладна! На апошнім альбоме мы спявалі пра здымную хату ды пенсійны суіцыд. Увогуле, тое, што адбываецца ў краіне, заўсёды адлюстроўвалася ў нашых песнях. У хуткім часе таксама чакайце чарговага хіта.

Еўрарадыё: Ты кажаш, што на двары ХХІ стагоддзе, і трэба адпавядаць яго тэндэнцыям. Што ты маеш на ўвазе?

Юрый Стыльскі: Раней у нас усё было “па-самаробцы”: мы запісваліся дома, спрабавалі ўсё гэта бюджэтна аформіць, а цяпер разумеем, што перайшлі на больш сур'ёзны ўзровень, і трэба яму адпавядаць. Таму запісваемся на студыях, зводзімся ў Кіеве, маем іншы падыход. Пры гэтым я ні на каго асабліва не раўняюся, куміраў не маю, слухаю не музыку ў плэеры, а радыё. Хаця эталон, як трэба гучаць, у мяне ёсць. Праўда, у апошні час ніхто мяне не натхніў.

“Завучаная праграма, адрабатызаваная да такой ступені, што часам бывае аж да млосці”

Еўрарадыё: А як ты ацэньваеш свой уласны ўзровень?

Юрый Стыльскі: Калі нехта глядзіць нашы старыя запісы і кажа, што ў нас кепскі гук, гэта не паказчык. Трэба быць на канцэрце, адчуць драйв, і потым рабіць высновы. У апошні час я не сустракаў гуртоў, якія б мяне ўразілі. Я быў нядаўна на "Ленінградзе" і Brutto, было цікава паглядзець на тых, хто цяпер "кіруе", зразумець тэндэнцыі, падгледзець цікавыя фішкі. Але, па вялікім рахунку, гэта проста завучаная праграма, адрабатызаваная да такой ступені, што часам бывае да млосці. Я гэта ўсё прасякаю, як музыка. А хочацца, каб гэтыя канцэрты былі жывымі, каб не было адчування, што музыкі працуюць не на сцэне, а на канвееры. Атрымліваецца такая "паўфанера". Магчыма, гэта так і мусіць быць, магчыма, гэта ўсё граматна. Але я не бачу ў гэтым ніякай каштоўнасці.

Еўрарадыё: То бок, ты намагаешся гэтага пазбягаць?

Юрый Стыльскі: Так. Я бачу будучыню менавіта за тым, што кожны выступ мусіць адрознівацца ад папярэдняга, каб не было аўтаматызацыі.

Еўрарадыё: Ці падтрымліваеш адносіны з былымі ўдзельнікамі “Дай Дарогу!”?

Юрый Стыльскі: Не. У іх свая “бытавуха”. Так, на вуліцы сустракаемся: прывітанне ― прывітанне. Праўда, з Ігарам Гусевым, былым бубначом, добрыя адносіны, мы сябруем.

Еўрарадыё: Вы зрабілі і новую акустычную праграму…

Юрый Стыльскі: Так, мы з ёй праехаліся па Беларусі, былі ў Слоніме 8 сакавіка. Я сядзеў у крэсле пасля аперацыі, быў амаль нерухомы, баяўся, што не выдам драйву ў такім стане. А адзін хлопец мне кажа: “Юра, я ўпершыню ў вас, і вы мяне “парвалі”. Уяўляю, што са мной будзе, калі я патраплю на ваш электрычны канцэрт”. На гэты канцэрт прыйшла не моладзь ад 20 да 30, як заўсёды, а мужыкі ад 30 да 40. Яны нас слухаюць усе 20 гадоў, прыйшлі, паселі ў першых радах, і такім чынам адчулі сябе маладзейшымі. Тым больш мы кошты квіткоў робім “студэнцкімі”, бо граем для небагатай публікі. І ўсе рады! У акустыку ўваходзяць песні ў тым выглядзе, якімі я іх прыдумаў, якімі яны былі ў зародку. І калі мы іх граем, я паміж песнямі распавядаю гісторыі, як яны напісаліся.

“Я абавязаны сябе прымушаць нешта рабіць, каб час не пайшоў дарма”

Еўрарадыё: Наколькі адпавядае вашаму гурту формула “сэкс-наркотыкі-рок-н-рол”?

Юрый Стыльскі: Ад чалавека залежыць — можна ж цягнуць гэта за сабой і да 70-ці. Калі табе гэта прыемна — займайся, калі ты вырашыў перасесці на гіры — давай. Я з гіраў не саскокваў. Я заўсёды вёў актыўны лад жыцця: у мяне ровар, ролікі, канькі, хаджу ў трынажорку. Я за здаровы лад жыцця, хаця, як кажа польская прыказка, цо занадта ― то нездровэ, трэба каб усяго было ў меру.

Еўрарадыё: Што чуваць пра працяг беларускамоўнай творчасці “Дай Дарогу!”?

Юрый Стыльскі: Ёсць маленькі пачатак… Але гэта таксама добра. Мы вас парадуем.

Еўрарадыё: У Мінску прайшла выстава “Музыка без межаў”, у якой былі прадстаўленыя і твае карціны? У цябе дагэтуль хапае часу на жывапіс?

Юрый Стыльскі: Так. У мяне часам бывае вельмі шмат вольнага часу, і я намагаюся яго нечым забіваць. Я абавязаны сябе прымушаць нешта рабіць, каб гэты час не пайшоў дарма.

Еўрарадыё: Твае героі на карцінах — у асноўным жанчыны.

Юрый Стыльскі: Я ўжо супакоіўся. Перайшоў на не менш цудоўнае — кветкі.

Еўрарадыё: А ёсць у тваім жыцці героі? Хто яны?

Юрый Стыльскі: Я цяпер у пошуку такіх людзей. Іх пакуль няма. Яны нібыта былі, але дзякуючы некаторым абставінам, гэты вобраз у мяне расплыўся.

Еўрарадыё: Падчас закрыцця выставы “Музыка без межаў” ты ўпершыню сыграў з Лявонам Вольскім? Што ты думаеш пра гэтага героя беларускай музыкі? Ці не хацеў бы зрабіць дуэт з мэтрам?

Юрый Стыльскі: Зробім! Я пазваню, і мы дамовімся, калі напішу беларускамоўны трэк. Лявон — такі просты, думаю, ён пагодзіцца.

“Я пакуль не насыціўся горадам”

Еўрарадыё: Табе Брэста хапае?

Юрый Стыльскі: У самы раз. Для многіх, хто жыве ў цэнтры горада, ён выглядае дзікуном! Але я пакуль не насыціўся горадам. Да гэтага трэба саспець, а гэта прыходзіць з узростам.

Еўрарадыё: А што наконт пераезду ў Маскву, Берлін, Варшаву?

Юрый Стыльскі: У Брэсце, магчыма, не хапае пляцовак, усё абкладзена гэтай тратуарнай пліткай, нават няма, дзе катацца на ровары — трэба ехаць на вяслярны канал, каб ехаць хутка, каб не трэсла. Пры гэтым ёсць шмат крутых месцаў, схаваных ад вачэй турыста.

Еўрарадыё: Ты мог бы напісаць кнігу пра Брэст і пра сябе ў ім?

Юрый Стыльскі: Лічыш, трэба? Я ніколі пра гэта не задумваўся. Але мог бы напісаць пра жыццёвыя моманты. Гэта ўспышкі, як я рос, развіваўся, што мяне цікавіла, пра каханне… У мяне ёсць шмат гісторый, не зафіксаваных у песнях. Ёсць гісторыі, ад якіх у нармальных людзей валасы дыбарам стануць — пра тое, як я пазбавіўся цнатлівасці, як хацеў скокнуць з шостага паверха — вельмі цікава.