У школе забараняюць гаджэты. Як быць і навошта тады электронныя падручнікі?

Замест планшэтаў з запампаванымі электроннымі падручнікамі — кніжкі, карыстацца тэлефонамі забаронена нават на перапынках. Іх трэба здаваць. Такія правілы агучыла адміністрацыя вучням адной з мінскіх школ. Настаўнікі скардзяцца, што школьнікі іх ігнаруюць, бацькі здзіўляюцца: "З якой нагоды дзеці мусяць цягаць цяжкія партфелі ў стагоддзе развіцця інфармацыйных тэхналогій? І навошта тады наогул патрэбныя электронныя падручнікі, калі па факце карыстацца імі на ўроках забаронена?”

Каб дапамагчы бацькам разабрацца ў канфлікце, журналіст Еўрарадыё вывучыў дакументы, якія тычацца выкарыстання мабільнай тэхнікі ў навучальных установах, пагутарыў з чыноўнікамі, педагогамі і псіхолагам.

Што кажа закон

У траўні 2022 года ў Беларусі быў распрацаваны дзяржаўны школьны стандарт. У адпаведнасці з дакументам школьнікі мусяць выключаць і здаваць сродкі мабільнай сувязі ў спецыяльную скрынку падчас урока і забіраць пасля званка. Тэлефанаваць блізкім можна, але толькі ў экстранных выпадках, акрамя таго, настаўнікі могуць дазволіць карыстацца гаджэтамі на занятках. Усё гэта відавочна супярэчыць забароне адміністрацыі на выкарыстанне тэхнікі, і парушыўшы яе, вінаватыя будуць не толькі дзеці, але і педагогі.

Больш за тое, існуе інструктыўна-метадычны ліст Мінадукацыі "Аб выкарыстанні сучасных інфармацыйна-камунікацыйных тэхналогій ва ўстановах дашкольнай, агульнай сярэдняй і спецыяльнай адукацыі", які прысвечаны ўкараненню інфармацыйных тэхналогій у працэс адукацыі да 2025 года і якому забарона на выкарыстанне гаджэтаў таксама супярэчыць.

Навошта адміністрацыя школы забараняе мабільнікі?

На думку Лаўрухіна, гэта адбываецца, каб бацькі не ўмешваліся ў навучальны працэс. Ёсць інцыдэнты, калі дзеці здымаюць тое, што адбываецца на ўроках на відэа. Раней, калі сітуацыя была спакайнейшай, з такімі выпадкамі можна было разабрацца ўнутры калектыву, але цяпер, калі атмасфера напаленая і градус зашкальвае, а настаўнікі выгараюць, гэта можа зрабіцца трыгерам нейкіх хваляванняў і скандалаў.

Такім чынам, педагогі самі прэвентыўна абразаюць любую камунікацыю з вонкавым светам, каб ніякай смецце з хаты не выносілася.

"Іншае пытанне — электронныя падручнікі, — працягвае суразмоўца. — Настаўнікі асцерагаюцца, што на планшэтах ці іншых гаджэтах таксама можа быць магчымасць запісаць, сфатаграфаваць, неяк зафіксаваць тое, што адбываецца ў класах, выйсці ў інтэрнэт, — адсюль і страх не кантраляваць працэс.

Другі, мне здаецца, момант — гэта архаізацыя. Многія настаўнікі ніколі не гарэлі жаданнем выкарыстоўваць электронныя кнігі. Яны досыць кансерватыўныя, асабліва тыя, хто старэйшы, і іх нямала ў беларускіх школах.

Але страх тут вышэйшы за ўсё. І важна падкрэсліць, што дзеці — не заўсёды ахвяры. Справакаваўшы настаўніка, запісаўшы нейкія яго словы, апублічыўшы запіс, школьнік можа данесці на свайго настаўніка, не заўсёды заслужана.

Выходзіць, што забарона — больш надзейны спосаб выключыць такія сітуацыі. Інфармацыя не павінна выходзіць за межы не толькі школы, але нават кабінета. Гэта небяспечна".

Як быць, калі хочацца ісці ў нагу з часам?

Паводле старой звычкі, бацькам можна было б рэкамендаваць, каб яны дамагаліся свайго. Але ў пытанні выкарыстання гаджэтаў дзяржава можа дазволіць школам быць аўтаномнымі.