Як жыве ўкраінскае памежжа ў чаканні наступу з Беларусі
Стэлу добрасуседства на мяжы Беларусі і Украіны яшчэ не знеслі / "Украінская праўда"
У прымежных вёсках Ровеншчыны ёсць шмат змяшаных сем'яў. “Напалову ўкраінцы, напалову — беларусы”, кажа ў гутарцы з Еўрарадыё мясцовая журналістка Дыяна Білавус.
Месяц таму Дыяна асабіста паехала на мяжу. Дабрацца да месца, дзе стаіць адзнака — тут сканчаецца Ровеншчына і пачынаецца Беларусь — дазволілі толькі аператару. Таму што кожны сантыметр гэтай тэрыторыі цяпер замінаваны.
Ровеншчына рыхтуецца да наступу з Беларусі — але не баіцца, кажа Дыяна ў гутарцы з Еўрарадыё.
— Раней жыхары ўкраінскіх і беларускіх прымежных вёсачак мелі цесныя зносіны?
— Там, у мяжы, жывуць людзі, у якіх ёсць сваякі ў Беларусі. Яны самі напалову беларусы. Таму і нейкага катэгарычнага стаўлення да беларускага народа ў іх няма.
Дыяна Білавус / фота з архіва суразмоўцы Еўрарадыё
Мы разумеем, хто стаіць за тым, што адбываецца. Мы разумеем, што гэта беларуская ўлада. Але ў той жа час мы сумняёмся, што беларускі народ, мясцовае насельніцтва зможа спыніць гэту ўладу, якой кіруе Расія.
— Як цяпер выглядае беларуска-ўкраінская мяжа з вашага боку?
— Я асабіста ездзіла на мяжу з Беларуссю, бачыла, якая там ідзе падрыхтоўка. І магу дакладна сказаць: да наступу з Беларусі гатовыя і нашыя ваяры, і мясцовае насельніцтва.
Так, спачатку было неспакойна. З аднаго боку на нас пайшла Расія, а праз некалькі месяцаў пачало актыўна абмяркоўвацца, што з іншага боку на нас пойдуць беларусы. Але цяпер сказаць, што людзі тут чагосьці яшчэ баяцца, я не магу. Тым больш, нічога не баяцца тыя, хто пражыў увесь гэты час на прымежных тэрыторыях.
У нас, на Ровеншчыне, жывуць капальнікі бурштыну. Гэта людзі, у якіх і ў мірным жыцці было зброя і цяжкая тэхніка — аўтамабілі, бронетранспарцёры. Гэта зусім не тыя людзі, якія будуць баяцца наступу.
І ўсе мы найстрашэнныя моманты ўжо перажылі. Зараз мы ведаем нават колькі гадзін будзе доўжыцца паветраная трывога, калі з вашых аэрадромаў здымаецца вайсковы борт. А раз на месяц ці паўтара на інфармацыйным фронце з'яўляюцца ўкіды, маўляў, беларусы вось-вось пачнуць наступ. Усё гэта нас падрыхтавала.
— Цішмат хто эвакуяваўся з прымежных вёсак?
— Выехаў зусім невялікі адсотак насельніцтва. Людзі старэйшага веку засталіся дома. З'ехалі хіба што маладзейшыя сем'і з дзеткамі. А пажылыя людзі разам з нашымі вайскоўцамі будуюць фартыфікацыйныя будынкі, рыхтуюцца да наступу з Беларусі.
Бізнес мабілізаваны, усе працуюць. Да нас рэлакацыяваліся бізнесы з Херсоншчыны і Харкаўшчыны, пераехалі некаторыя ўніверсітэты. Людзі не з'язджаюць, працуюць, таму што разумеюць, што патрэбна і працоўныя месцы захоўваць, і вайскоўцам дапамагаць.
Тым больш, не з'язджаюць пажылыя людзі. Яны пражылі на Ровеншчыне ўсё жыццё. Яны ўсё жыццё хадзілі ў гэтыя лясы на мяжы. І нават калі лясы замінавалі — яны ўсе роўна хадзілі туды. Адным словам, гэта не тыя людзі, якія будуць чагосьці баяцца.
