Дабудоўваць “Чыжоўка-арэну” дапамагаюць нават будучыя перакладчыцы

Адкрыццё “Чыжоўка-арэны” пераносілі тройчы. Гэтым разам абяцаюць здаць стратэгічны аб’ект 25 снежня, лічы, днямі. Таму выпраўляемся на будоўлю, каб самім на вока ацаніць ступень гатоўнасці.

З дыстанцыі фасадная частка арэны выглядае нічога сабе. Паркуемся і тут жа бачым, як у недаробленую вялікую арэну ўводзяць цэлы жаночы батальён ― дзяўчат 100. Аказалася, што яны ― будучыя перакладчыцы, студэнткі лінгвістычнага ўніверсітэта і без іх “валанцёрскай” дапамогі тэрміны гараць.

Пакуль дзяўчат размяркоўваюць на працы, аглядаем тэрыторыю, прылеглую да спартовага аб’екта.

Побач з цэнтральным уваходам будаўнікі там-сям дакладаюць брук. А побач з навагодняй ёлкай, якую пільнуе міліцыянер, майструюць сучаснае электроннае табло.

Па ўсім наваколлі няспынна разлятаецца гук будаўнічага абсталявання: выццё балгарак і бурчанне дызельных матораў.

― Хэлоў, а ю фром чайна? ― пытаюся ў будаўніка-азіята, які нясе ў тэхнічнае памяшканне №53 канструкцыю, падобную на швабру.

― Но, В’етнам, ― паправіў мяне азіяцкі госць і выправіўся на чыстку памяшкання.

Жанчыны і мужчыны ў касцюмах “Чысты след” наводзяць марафет ля электронных турнікетаў.

Разам са студэнткамі ўваходжу ў пыльныя ад будаўнічых сумесяў вестыбюлі “Чыжоўка-арэны”. Адтуль тэлефаную прэс-сакратару ХК “Юнацтва” Марыі Кавалёвай. Пасля чэмпіянату свету гаспадарыць на арэне будзе гэты клуб, верагодна, ім вядома і дата здачы аб’екта. Але канкрэтных чыслаў службовая асоба не называе:

“За аб’ект у дадзены момант адказваюць будаўнікі, а не “Юнацтва”. Магу толькі сказаць, што лёд ужо заліты, цэлафан з сядзенняў зняты. Але спяшацца са здачай аб’екта не варта. Усё трэба якасна збудаваць, каб потым не было праблем”.

Тым часам студэнтак разбіваюць на групы і прыводзяць у адзін з вестыбюляў ачышчаць яго ад будаўнічага смецця. Дзяўчатам раздаюць рэспіратары, і яны прыступаюць да справы. А я іду на агледзіны далей.

Групка студэнтаў рыхтуе "Чыжоўка-арэну" да чэмпіяната свету

Экскурсія мая па “Чыжоўка-арэне” не такая ўжо і камфортная. На аб’екце, хіба, дзясяткі пастоў з міліцыянерамі, якія нешта выглядаюць.

Усе вестыбюлі, дзе я пабываў, выглядаюць хоць і бруднымі, але дабудаванымі. Хоць дзе-нідзе ўздоўж калідораў можна пабачыць, як вытыркаюцца правады.

Выходжу з арэны і іду паглядзець, што адбываецца за ёй. Натыкаюся на хлопцаў-студэнтаў у рэспіратарах, якія выносяць з арэны абломкі абліцовачных матэрыялаў і кардонныя скрыні.

“У асноўным усё дабудавалі. Хоць нешта яшчэ падмазваюць. А мы выносім смецце”, ― распавядаюць студэнты.

Раптам заўважаю, што нават знешні бок “Чыжоўка-арэны” дабудаваны не да канца. Дзе-нідзе, напрыклад, будынак не аздобілі таніраваным шклом. А з задняга боку Вялікай арэны дзяжурыць некалькі кранаў, якія падымаюць на верхнюю частку аддзелачныя матэрыялы. Выходзіць, што не проста прыбіраюць смецце. І з цяжкасцю верыцца, што будаўнікі паспеюць выправіць усе названыя недахопы за тыдзень. Адбыцца гэта можа, хіба, дзякуючы каляднаму цуду.

Масіўны будаўнічы гарадок, з тэхнікай, кунгамі і вагончыкамі нават не намякае пра сваё хуткае знікненне.

Вестыбюлі і лесвічныя пляцоўкі выглядаюць дабудаванымі. Чысціць іх ад будаўнічага бруду прыводзяць студэнтаў

Таніраванае шкло пакуль паставілі не па ўсім перыметры пабудоваў

Пры дапамозе кран-машыны на Вялікую арэну дагэтуль падымаюць абліцовачныя матэрыялы