The Road Dogs: Калі музыка робіцца працай, то гэта бяда!

Гук першай часткі:

120727 BackStage 1_0.mp3

Гук другой часткі:

120727 BackStage 2_0.mp3

Гук трэцяй часткі:

120727 BackStage 3.mp3

Гурту ўжо каля пяці гадоў іх добра ведаюць і паважаюць у беларускай блюзавай тусоўцы, але пры гэтым яны не гучаць на радыё, не з’яўляюцца на тэлебачанні, і дагэтуль нават не выдавалі песень. На размову ў студыю Еўрарадыё завіталі гітарыст і вакаліст The Road Dogs Сяргей Скляраў, гітарыст і бэк-вакаліст Вадзім Галіулін ды бубнач Максім Марчанка.

Еўрарадыё: Дык чаму ў вас дагэтуль няма запісаў, ды стадыёнаў прыхільнікаў?

Сяргей Скляраў: Для пачатку, прывітанне!)

Вадзім Галіулін: А зараз адказваем!

Сяргей Скляраў: Мы ніколі не гналіся за танным масавым піярам, ніколі не выступалі голымі… Мы проста сабраліся, каб граць тую музыку, якая ў нас жыве вельмі даўно. І шкада, што мы не сабраліся раней.

Вадзім Галіулін: Ну і апошні год мы акурат занятыя тым, што пішам альбом. Амаль усе рэчы ўжо запісаныя, засталіся звядзенне, майстарынг, то бок цяпер ідзе фінальная стадыя. Мы спадзяемся, што восенню ўсё ж парадуем нашых прыхільнікаў дыскам. Зробім прэзентацыю, карацей, як у людзей усё будзе!)

Сяргей Скляраў: Я дадам пра тое, чаму не запісваліся. Напэўна, першы год мы гралі дзеля кайфу, шукалі свой стыль… Гэта гучныя словы, але…

Вадзім Галіулін: Мы ж запісваліся, Сярога! Гэта быў пробны запіс. Мы рабілі яго дома ў нашага сябра, ён жа ўсё адмайстарыў і звёў. Мы закінулі трэкі на радыёстанцыі, і яны там нармальна круціліся. З той розніцай, што мы не атрымлівалі з іх ніякіх аўтарскіх і не казалі, што гэта The Road Dogs. То бок мы закінулі пробны камень, каб паглядзець што атрымаецца. Атрымалася, і мы падумалі больш сур’ёзна да гэтага пытання падысці і запісацца ў поўным аб’ёме.

Сяргей Скляраў: Дарэчы, тады на блюзавыя форумы Расіі трапіла наша песня Kiedy Bylem Malym Chlopcem на польскай мове і там пайшла такая тэма: “Хлопцы, паглядзіце як класна хахлы спяваюць на польскай мове!”. Тут ужо нам давялося ўлезці: “Можа, хахлы і класна спяваюць па-польску, але мы з Беларусі!)” А потым… атрымалася неяк так, што нам заўсёды падабаліся жывыя выступы. І мы, напэўна, несвядома паставілі перад сабой мэту, дасягнуць пэўнай якасці і колькасці жывых выступаў. Пайсці тым шляхам, калі народу гэта падабаецца, калі ён прыходзіць на канцэрты, то запісваць. І пачалося, і мы захварэлі на перфекцыянізм, хварэем да гэтага часу, не спім начамі…

Еўрарадыё: То бок матэрыялу ў вас хапала, каб запісацца?

Сяргей Скляраў: Праблема песень у беларускай блюзавай музыцы заўсёды існуе. Мы з ёй змагаемся тым, што ў нас ёсць запас песень за плячыма. Але хутка гэты запас скончыцца і давядзецца пісаць новыя.

Вадзім Галіулін: Я ўдакладню, што праблема не ў музыцы, а ў тэкстах. Вельмі складана знайсці добрыя тэксты, і гэта праблема.

Еўрарадыё: А хто ў вас аўтар?

Сяргей Скляраў: У асноўным, тэксты мае, а музыка – Вадзіма!

Гэта не будзе альбом канцэптуальна вытрыманы ў пэўных межах.

Еўрарадыё: Вы ўжо некалькі разоў узгадвалі пра новы альбом. Што будзе на дыску, якая стылістыка, на ваш погляд?

Сяргей Скляраў: Тое, што мы граем, для мяне – плаў паўднёвага рока, блюза ды фанка. Тое, што граюць на вяселлях на мяжы Тэхаса і МексікіJ У нас няма жадання, прымаць тое, што блюз гэта сумна, гэта заўсёды “Я прачнуўся раніцай, ад мяне нехта сышоў…” Таму мы ўспрымаем музыку па-свойму. На дыску будуць свае песні, але мы нікуды не можам падзецца ад таго, каб не аддаць даніну тым людзям ды песням, на якіх мы выраслі. Гэта не будуць шырока вядомыя стандарты. Недзе гэта будзе госпел, недзе яшчэ што-небудзь. Будзе наш ХІТ… нашы сябры блюзмэны кажуць: “Хлопцы, гэта хіт!”, пра песню “Я не умею плавать”

Вадзім Галіулін: Плаваць! (смяюцца) гэта працоўная назва, а насамрэч “Я не умею плакать”. Гэта не будзе альбом канцэптуальна вытрыманы ў пэўных межах. Там будзе розная музыка. І будзе сюрпрыз на беларускай мове.

Еўрарадыё: Акурат хацеў спытацца! Вы спяваеце на расійскай, польскай, англійскай мовах, але няма беларускай…

Вадзім Галіулін: Мы з Сяргеем не валодаем беларускай мовай настолькі, каб пісаць на ёй па аб’ектыўных прычынах. Мы былі вызваленыя ад яе вывучэння яшчэ ў школе. Мы панаехалі!) Таму частку тэкстаў мы пераклалі. У нас ёсць добрая знаёмая Даша, прывітанне Віцебску. Яна цудоўная маладая паэтка, яе ўжо друкавалі ў нашых беларускамоўных выданнях

Сяргей Скляраў: “Вожык”J

Вадзім Галіулін: Яна пераклала частку нашых тэкстаў, плюс – мы ўзялі вершы Янкі Куплы са школьнай праграмы.

Калі мы перастанем граць каверы, то мы перастанем граць блюз

Еўрарадыё: Калі вы запішаце альбом, ці перастанеце граць каверы?

 

Сяргей Скляраў: Складанае пытанне!

Вадзім Галіулін: Вельмі хочацца!

Максім Марчанка: Не!

Сяргей Скляраў: Макс не перастане, бо ён іх грае ўвесь час, у яго ўсе песні падобныя (смяюцца). Тут два варыянты: калі мы не граем каверы, то мы не граем блюз. Гэта, ведаеце, як кажуць? Калі ты вучыўся ў Шааліні, то кунг-фу ты не пазбегнеш! Народна-кітайская прымаўка. Натуральна, мы будзем рабіць націск на свае песні. Але вазьміце любога блюзавага выканаўцу – усё адно, у яго будуць адна-дзве песні чужыя.

Вадзім Галіулін: Але гэта не ў нашым разуменні кавераў. Блюз гэта… Гэта як джазмэну сказаць: Калі вы запішыце альбом, то вы перастанеце граць стандарты? І ён спужаецца, маўляў, а што ж тады граць? Усё ж, гэта не рок-музыка. Калі б мы былі рок-музыкі новых традыцый: “гэта не прызванне, гэта пазіцыя”J, то тады – так. А тут мы ад стандартаў ніколі не пазбавімся, бо, па-першае, іх ведаюць па ўсім свеце. А па-другое, калі ты выязджаеш за мяжу, то на беларускамоўны блюз звяртаюць увагу, але рэакцыя зусім іншая, чым калі ты граеш песню, якую ведаюць ва ўсім свеце.

Сяргей Скляраў: Цяжка адмовіцца ад сусветнай спадчыны!

Еўрарадыё: А ў нас жа такое стаўленне, што калі каверы, то лабух, калі свае песні, то музыка сапраўдны…

Сяргей Скляраў: Ніхто нас не называў кавершчыкамі, хоць і была прапанова, пра якую я нікому і не казаў, паўдзельнічаць у конкурсе кавер-бэндаў.

Вадзім Галіулін: А! Не, ну не! Мы не пойдзем! Мы не кавер-бэнд!

Максім Марчанка: Я, напрыклад, не бачу ніякай праблемы ў тым, каб граць і сваё і каверы. Усе вядомыя музыкі граюць каверы і не саромеюцца гэтага. Гэта ж прапускаецца праз уласнае бачанне, і ў кожнага калектыву атрымліваецца нешта сваё, новае. Калі ты гэтага здолеў дасягнуць, то ўсе пазнаюць, што гэта вядомы твор… а яшчэ цікавей – не пазнаюць! І кажуць: О! Як крута, які ў іх свежы позірк! Гэта нармальна!

Вадзім Галіулін: Проста ў нашай краіне гэта прыняло нейкую перакручаную форму.

Сяргей Скляраў: У нас народ пытаецца: А чаму вас так прэ? Бо мы жадаем граць, бо мы не граем у рэстаранах. Не выконваем “Земля в иллюминаторе” па шэсць разоў на дзень. Мы граем тое, што мы жадаем. Таму людзі, калі прыходзяць, яны ловяць гэты драйв! Ёсць такая вельмі складаная рэч: калі музыка робіцца працай і ты граеш не тое, што хочаш, то гэта бяда! Не хачу нікога пакрыўдзіць, бо ўсіх страшна паважаю! Але я такое праходзіў у музычнай школе, калі мяне прымушалі граць класіку, а я захапляўся цяжкім рокам. Я кінуў гэтую праклятую скрыпку і сышоў.

Еўрарадыё: Да тэмы, калісьці Мік Джагер сказаў, што ён ніколі ў жыцці не працаваў, ён займаўся толькі хобі, але гэтае хобі прынесла яму столькі грошай, што хопіць на бязбеднае існаванне нават унукам яго ўнукаў!

Я не хачу сказаць, што мы такія ж як “Ролінгі”, але ў нечым падабенства ёсць

Еўрарадыё: Чуў, што вы плануеце выдаць адразу яшчэ і канцэртны альбом.

Сяргей Скляраў: Ён знаходзіцца ў большай ступені падрыхтаванасці, чым студыйны. Гэта тое, што мы можам лёгка зрабіць. Трэба проста паставіць пульт і запісаць любы наш клубны канцэрт. Потым проста апрацаваць крыху і ўсё. Але нам усе кажуць, крытыкі з experty.by кажуць: “Калі вы ўжо дадзіце свой дыск, мы яго пакрытыкуем?” Не дадзім, мы ўжо баімся!)

Еўрарадыё: То бок гэта не DVD, а CD з канцэртным гучаннем?

Сяргей Скляраў: Хутчэй за ўсё, так! Але калі ў нас атрымаецца, калі мы знойдзем тэхнічныя магчымасці, то з задавальненнем і DVD зробім. Чаму нават на CD згодныя? Бо… вось ты ўзгадаў “Ролінгаў”. Канцэртныя запісы “Ролінгаў” у разы лепшыя, чым студыйкі. Я не хачу сказаць, што мы такія ж, як ролінгі, але ў нас таксама такая справа. Проста людзі ловяць усё, што ідзе ад сцэны, яны пачынаюць разнявольвацца, а гэта яшчэ больш заводзіць нас. Менавіта таму канцэртныя запісы ды відэа – гэта лепш, чым кліп, але кліп нам патрэбны…

Еўрарадыё: Ну-ну! Працягвайце!

Сяргей Скляраў: Кліп нам патрэбны, бо тыя ж нашы заморскія сябры ўвесь час пытаюцца, ці ёсць у нас відэа. Таму мы зараз шукаем рэжысёра.

Вадзім Галіулін: У нас быў адзін добры хлопец, але ён цяпер працуе ў Піцеры.

Сяргей Скляраў: Мы сутыкаемся з тым, што вельмі шмат нашых знаёмых таленавітых беларусаў па незразумелых нам прычынах пачынаюць з’язджаць з гэтай краіны. Хтосьці едзе на Ўсход, хтосьці на Захад, але мы пакуль нікуды не едзем. Таму нам трэба знайсці людзей і прымусіць працаваць з намі.

Вадзім Галіулін: Так што, калі дзякуючы Еўрарадыё такія людзі з’явяцца, мы будзем вельмі радыя.J

У Мінску блюз знаходзіцца ў стане… Карацей, які попыт, такія і прапановы.

Еўрарадыё: Хацелася б з вамі пагутарыць агулам пра блюз у Беларусі. Як у нас з блюзам?

Вадзім Галіулін: Тут можна розныя параметры разглядаць. Напрыклад, колькасць гуртоў на душу насельніцтва. Мне падаецца, што блюз існуе толькі ў Мінску. Я не ведаю блюзавых гуртоў з абласных цэнтраў. Чуў адным вухам, што нібыта ёсць нейкая гомельская каманда, а больш нічога і не чуў.

Сяргей Скляраў: У Мінску блюз знаходзіцца ў стане… Карацей, які попыт, такія і прапановы. Але мы па-за трэндам. Можна сказаць, што ў Беларусі ёсць два накірункі блюза: беларускамоўны блюз-рок, які калісьці ўзначалілі і ўзначальваюць дагэтуль нашы сябры “Крама”, Ігар Варашкевіч і кампанія. Але на гэтым полі я акрамя “старых зуброў” нікога не бачу. Ёсць Madera Hard Blues, якія граюць рускамоўны блюз. Яны таксама па-свойму ўнікальныя. Ім таксама вялізны рэспект, столькі гадоў гнуць сваю лінію, нягледзячы ні на што..! Ну а мы яшчэ не вызначыліся (смяюцца). У нас няма жадання далучацца да якога-небудзь з лагераў. Нам і так усё падабаецца. Напрыклад, мы выконваем са згоды музыкаў “Крама” “Гэй там налівай!”. Прычым, мы гралі яе разам з Ігарам Варашкевічам – супер. Нам вельмі падабаецца гэтая песня. Гэта, як нехта бярэ і спявае Hoochie Coochie Man, а мы ўзялі “Гэй там налівай”, бо на наш погляд “Гэй там налівай!” гэта беларускі Hoochie Coochie Man.

Вадзім Галіулін: “Крама” – увогуле балючая тэма. Балюча казаць пра гурт, якому столькі год і… Мы здзіўленыя, чаму музыкі не збяруцца і не зробяць, напрыклад, трыб’ют “Крамы”. Столькі выдатных песень. І калі ў гурта існуюць праблемы з выступамі, дык хоць так…

Сяргей Скляраў: Гэта было б цікава! Дарэчы, я вельмі крытычна стаўлюся да тых, хто бярэ шашку і адсякае, што блюз у Беларусі мусіць быць толькі на беларускай мове, ці толькі на англійскай! Ці гэта блюз, а гэта ўжо не блюз… Мне ўвогуле брыдка, калі кажуць, што трэба граць так, як хтосьці калісьці напісаў і ні ёты! У такім выпадку першапачаткова, блюз увогуле акустычны! Калі б Мадзі Ўотэрс не ўзяў у рукі Fender Telecaster і не пачў граць блюз на электрыцы, то, думаю, нічога не атрымалася б. Думаю, яго гнабілі, за электрагітару, але…

Вадзім Галіулін: Памятаеш як у фільме “Кадзілак Рэкардз”? Калі ён стаяў на вуліцы і граў, а да яго падыходзяць і кажуць: “Што ты граеш? Цябе ж ніхто не чуе! Вазьмі ты электрагітару!” І ён сапраўды ўзяў, каб хоць неяк перабіць шум горада, машын і г.д.

Сяргей Скляраў: Мы лічым, што Беларусь сапраўды ўнікальная краіна. Быў днямі ў цёшчы ў заходняй Беларусі ў невялікім горадзе Іўе. Там паставілі помнік чатыром рэлігіям, якія ёсць у гэтым горадзе. Ён чатырохбаковы: яўрэі, католікі, праваслаўныя ды татары. У прынцыпе, гэта зрэз Беларусі.

Вадзім Галіулін: Гэта практычна наш гурт (смяюцца)!

Для нас фестываль у Сувалках – майстарклас. Майстарклас па ўсім.

Еўрарадыё: Нядаўна вы вярнуліся з блюзавага фестывалю ў Польшчы, у месцы з цікавай назвай Сувалкі. Ведаю, што шмат уражанняў ад гэтай вандроўкі, таму прапаную падзяліцца імі з намі.

Вадзім Галіулін: Фестываль там праходзіць ужо пяты раз, і нам прыемна сказаць, што мы сталі першым беларускім гуртом, які там выступіў.

Сяргей Скляраў: Сам фэст унікальны! Горад памерам з Баранавічы, у які на тры дні з’яжджаецца ўся блюзавая суполка Польшчы, частка немцаў, французаў, нарвежцаў… Там такі нармальны Вавілон. Дзве вялікія пляцоўкі на адкрытым паветры, тры невялікія пляцоўкі. У гэтым годзе хэдлайнерам быў мала каму вядомы мужчына Глен Х’юзJ, нейкі незразумелы гурт The YardbirdsJ, астатнія ўдзельнікі фэсту таксама мала каму вядомыя (смяюцца). Мы трапілі ў такую тусоўку, з якой не хацелася з’яжджаць. Шмат з кім пазнаёміліся, Глена Х’юза чапалі рукамі (смяюцца).

Вадзім Галіулін: Гэта вельмі цікава! Горад тры дні жыве блюзам. Блюз пачынаецца з раніцы. З 11-й па клубах ідуць бясплатныя блюзавыя сняданкі. Увечары ў клубах канцэрт каштуе грошай, а адкрытыя пляцоўкі – бясплатныя.

Сяргей Скляраў: Самая вялікая пляцоўка і найбольшая колькасць людзей, каля 15 тысяч чалавек, была, безумоўна, на Глене Х’юзе. Цікава што сцэна ў іх стаяла на галоўнай вуліцы. Уявіце, каля цырка на праспекце будзе стаяць сцэна, а на дарозе, якая ўверх пайшла, стаіць народ.

Вадзім Галіулін: Думаю, ў Мінску пакуль такое немагчыма. У гэтым годзе… у наступным таксама, а вось далей паглядзімJ

Сяргей Скляраў: Мы былі хэдлайнерамі першага дня, бо цяжкая артылерыя падцягвалася на другі дзень. Там вельмі цікава, там народ ходзіць з клуба ў клуб. Адзін канцэрт скончыўся, усе пабеглі ў іншае месца. Але пачнём з таго, хто быў у зале. Большасць – ад 30 і вышэй, але гэтыя людзі проста адрываліся! Яны сябе паводзілі менш сціпла, чым нашая моладзь.

Еўрарадыё: Але атрымліваецца, што зоркі блюзу ваш выступ не пачулі?

Сяргей Скляраў: Не пачулі, але пачалося так званае сарафаннае радыё. Тыя, хто быў на нашым канцэрце, запісвалі нас на тэлефоны, званілі сябрам… і потым усе дні да нас падыходзілі незнаёмыя людзі і казалі: “Хлопцы, як шкада, што я на вас учора не трапіў, калі будзеце ў Варшаве? Прыязджайце!” і г.д. Потым пачаліся запрашэнні ў розныя гарады: Кракаў, Ольштын… Пыталіся пра запісы…

 

Вадзім Галіулін: Мы, напэўна, адзіны гурт быў, які не раздаваў свае дыскі. Яшчэ хацелася б дадаць пра адносіны паміж музыкамі. Музыкі там ходзяць з бара ў бар на канцэрты адзін аднаго, вылазяць на сцэну паджэмаваць. Любы музыка можа паджэмаваць з любым. Можна да любога падысці пагаварыць пра інструменты, пра тэхніку грання… абсалютная адкрытасць, няма таго, што бывае ў нашай краіне, калі на цябе некаторыя музыкі паглядаюць крыху звысоку.

Максім Марчанка: Сітуацыя была, калі мы стаялі і зачаравана глядзелі на Глена Х’юза, раптоўна ў двух метрах ад нас я заўважыў не апошняга ў блюзе чалавека, гітарыста Бадзі Ўіцінгтан. Абсалютна спакойна стаіць побач, глядзіць канцэрт. Мы з ім паразмаўлялі, выказалі падзяку за яго шоў. А што тычыцца арганізацыі, то ў Беларусі, мне падаецца, не ўсіх зорак першай велічыні так прымаюць, як нас там. Мы ехалі ўпершыню на гэты фэст, нічога пра яго не ведалі, ні як жыць будзем, ні дзе будзем жыць…

Вадзім Галіулін: Я апошні раз талоны на харчаванне атрымліваў у школе (смяюцца).

Сяргей Скляраў: А я ўпершыню адчуў сябе важным артыстам, бо са сваім бэджам я праходзіў паўсюль. Журналістам 5-10 хвілін, час выйшаў і іх літаральна выкідалі з-за кулісаў, культурна, акуратна, але.. А мы – куды заўгодна, Глен Х’юз за сцэнай, ідзем, ахова: “Вы артысты? Праходзьце!”J Рэальна, гэты фестываль – майстар-клас. Майстар-клас па ўсім. Па-першае, мы выступілі ды перазнаёміліся з усімі, кім толькі магчыма. Зараз з імі перапісваемся. Але самае галоўнае, мы паглядзелі, як гэта ўсё мусіць працаваць. Нельга сказаць, што ў нас фестываляў не было, але блюзавых фэстаў на адкрытых пляцоўках – дакладна. А калі заганяем блюз у закрытае памяшканне, то гэта ўсё! Адразу пачынаюцца мяккія сядушкі, гардэробы, абмежаванасць па руху.

Вадзім Галіулін: Я памятаю першы мінскі блюзавы фэст, які праводзіў Генадзь Старыкаў у кінатэатры “Масква”. Там стаяла ахова…

Сяргей Скляраў: Мала хто ведае, што Вадзім граў на першым блюз-фэсце ў Мінску і пасля гэтага яны больш не праводзяцца (смяюцца.)

Вадзім Галіулін: І не такія справы завальвалі!) Вось. І калі людзі спрабавалі на эмоцыях устаць і патанчыць, ахова іх хапала і выводзіла. Гэта было абсалютна незразумела.

Еўрарадыё: І ўсё ж, прапановы на канцэрты з мяжой вы атрымалі пасля фэсту ў Сувалках?

Сяргей Скляраў: У нас цяпер праблема, якая існуе ў ва ўсіх беларускіх музыкаў – віза. Калі гэтае пытанне мы вырашым і графік мінскіх канцэртаў не будзе супадаць з тымі канцэртамі, то мы будзем рады. То бок, прапановы ёсць, але пакуль пра іх казаць мы не хочам, каб не сурочыць.

Еўрарадыё: Тады, напрыканцы скажыце, калі ўсё ж чакаць альбомы і калі шукаць вас на канцэртах!

Сяргей Скляраў: Я набяруся нахабства і скажу, што студыйны альбом мы мусім выдаць да Хэлоўіна. То бок, дэдлайн – 31 кастрычніка. Трэба выдаць дыск, даць яго паслухаць, каб людзі знайшлі на ім нешта сваё. Калі не знойдуць, то давядзецца чакаць наступнага альбомаJ. Вось мы выдадзім дыск і зноў прыйдзем да вас у госці, каб расказаць…

Вадзім Галіулін: …чаму альбом не атрымаўся (смяюцца)

Сяргей Скляраў: Ну, а па канцэртах: блюзрокавы ўгар пачнецца першага і пятнаццатага верасня ў “Графіці”. Яшчэ будзе вельмі эксклюзіўны канцэрт, на які я раю вам патрапіць, 15 жніўня ў Re:Public.

Вадзім Галіулін: Генадзь Старыкаў ладзіць нейкую чарговую гадавіну фестывалю Woodstock.

Сяргей Скляраў: Мала хто ведае, што Генадзь Старыкаў калісьці граў на першым фестывалі Woodstock, і зараз ён больш… (смяюцца)