RockerJoker: Калі мы не будзем есці булачкі, то мы не будзем пісаць песні
Міхей Насарогаў ды Макс Сіры распавялі пра сітуацыю з песняй “Саня”, свае прыгоды за мяжой, стаўленне да грошай ды нечаканыя пачуцці да Радзімы.
Днямі гурт RockerJoker вярнуўся з гастроляў па Расіі, Украіне ды Малдове. За тры месяцы, перыядычна вяртаючыся адпачыць на Радзіму, хлопцы адыгралі каля 20-ці канцэртаў за мяжой. З гэтай нагоды Міхей Насарогаў ды Макс Сіры завіталі ў студыю Еўрарадыё, каб распавесці пра сітуацыю з песняй “Саня”, свае прыгоды паміж канцэртамі за мяжой, стаўленне да грошай ды нечаканыя пачуцці да Радзімы.
Еўрарадыё: У адной з вашых першых вандровак у Расію вам давялося зладзіць імправізаваны канцэрт у электрычцы, а гэтым разам што-небудзь такое здаралася?
RockerJoker: Гэта быў фестываль “Можно” ў Маскве, і пасля фестывалю нас сустрэлі нашы сябры і зладзілі нам такую цікавую акцыю. Яны спачатку вазілі нас па Маскве на лімузіне, а потым прывезлі на вакзал і закінулі ў электрычку на Люберцы. Гэта знакаміты маршрут Масква-Петушкі. І сказалі нам: “Давайце грайце!” Адмовіцца было складана, а граць страшна, але давялося граць... у дзесяць гадзін вечара… Там проста хлопцы ехалі з заводаў да сябе ў Люберцы па дамах з пахмурнымі тварамі, півам і вялікімі кулакамі. Ну… і мы прадалі палову дыскаў, якія ўзялі з сабой. Тут, магчыма, адыграў момант кантакту, бо з нашага боку гэта ўспрымалася як падарунак, то бок мы прыйшлі сюды выступаць для вас. Нам за гэта не трэба нешта ў капялюш пакласці, гэта такая акцыя і давайце разам у ёй удзельнічаць. І рэакцыя была правільная: “О! Я еду дамоў, а мяне забаўляюць!” Момант агрэсіі цалкам адсутнічаў. А на наступны дзень быў цудоўны канцэрт у клубе “Мастерская”, дзе на другой, ці на трэцяй песні зала ўстала і выйшла, да адзінага чалавека. Гэта адзін з самых забаўных канцэртаў у нашай практыцы.
Еўрарадыё: А падчас гэтых тураў такіх… непрыемнасцяў не здаралася?
RockerJoker: Не, напэўна. Думаю, што самая страшная непрыемнасць была ў тым, што Макс у першым жа горадзе падчапіў нейкі вірус і ездзіў два тыдні на антыбіётыках. А так, адна бясконцая радасць. Справа ў тым, што нам шанцуе. А магчыма, мы гэта заслужылі, бо RockerJoker – калектыў без мэтанакіраванага піяру ды навязвання. Мы існуем у медыйнай прасторы на роўных з калектывамі, у якіх няма прадзюсера, дырэктара… І тыя людзі, якія нас клічуць і жадаюць пачуць, ужо першапачаткова зараджаныя на тое, што яны нас любяць. Менавіта таму усё навокал добра і ўсе пра нас клапоцяцца.
Еўрарадыё: Кожны раз, вяртаючыся аднекуль, вы прывозіце гісторыі пра выпадковых цікавых людзей, якія з вамі знаёмяцца, потым суправаджаюць, частуюць… Распавядзіце пра каго-небудзь з іх.
RockerJoker: Насамрэч, калі пра гэта распавядаць грунтоўна, то гэта вельмі доўгая гісторыя. Бо так пашанцавала, што практычна нідзе не было сумна. І чалавечы фактар тут выконвае велічэзную ролю. То бок паўсюль трапляюцца такія цікавыя персанажы, якія вельмі кантактныя. Яны зусім розныя і нейкія вельмі клапатлівыя. З апошняй паездкі можна ўзгадаць такога персанажа Ігара, ён называе сябе юрыстам, і мы яму верым (смяюцца). Ён сам не з Краснадара, жыве недзе ў двухстах кіламетрах. Але ён прыехаў на сваёй велічэзнай машыне і сказаў: “Ай, чаго вы хлопцы будзеце на гэтых цягніках ездзіць, давайце я вас паважу!” І разам з намі паехаў у Растоў, потым у Таганрог... Вось такі клапатлівы дзядзя, вельмі прыемна!
Еўрарадыё: І што вы рабілі ў дарозе, ён вам нейкія экскурсіі ладзіў, ці што?
RockerJoker: Аўдыёкнігі слухалі ў машыне, дарога ж не блізкая. Усёй праўды ж не раскажаш (смяюцца). Насамрэч, мы проста размаўлялі і слухалі вельмі доўга аўдыёкнігу. Справа ў тым, што ў Барыса Акуніна новы псеўданім – Анна Барысава. Але гэта нам так сказалі, за што набылі за тое і прадаём. І мы адслухалі адзін цудоўны раман, зусім не падобны на Акуніна, у прынцыпе. Гэта было пазнавальна і кранальна. Ну, і калі ўжо казаць пра нейкія падарункі ў выглядзе знаёмстваў, то хацелася б усё гэта зафіксаваць у выглядзе дакументальнага, ці калядакументальнага фільма. Ёсць такая думка, бо трапляюцца цудоўныя людзі, якія працягваюць несці на сваіх плячах так званую альтэрнатыўную культуру. І вельмі прыемна, што такія людзі ёсць практычна ў кожным горадзе, і дзякуючы ім гэтая культура існуе. Літаральна гэта адбываецца так: чалавек, які арганізуе канцэрт, кажа: “Хлопцы, я не баюся, не перажывайце, мне не важна, колькі людзей прыйдзе на канцэрт! Я ўжо на Lumen зарабіў на паўгода наперад, таму магу вазіць таго, каго пажадаю. Нехта ж павінен гэта рабіць!” Хоць можна парадавацца, што для нашага фармату мы нармальна людзей збіраем. Арганізатары не скардзяцца.
Еўрарадыё: Вы ездзіце на вялікія адлегласці і ўсё гэта цягнікамі, а што вы ў іх робіце столькі часу?
RockerJoker: Апошнім часам цягнік – гэта спячы рэжым. Так атрымалася, што мы абодва вельмі дрэнна спім у цягніках. Таму гэта нават не спячы рэжым, а рэжым чакання. Як манітор, які пагас, а працэсар нешта сабе працуе. Апошнюю паездку мы нават не размаўлялі. Насамрэч, усё проста, у цягніках мы глядзім фільмы і чытаем кнігі. Цікавага ў цягніках не адбываецца.
Міхей: Але самае прыемнае, гэта тое, як бы прыемна не было ў гасцях, але дамоў хочацца, адчуванне Радзімы прысутнічае. На мінскі вакзал выходзіш шырока ўсміхаючыся. Пэўныя сямейныя і сяброўскія сувязі правяраюцца імгненна. Для мяне двухтыднёвая адсутнасць дома – дастаткова сур’ёзнае выпрабаванне. Я быў гэтаму здзіўлены.
Макс: Я ездзіць не люблю, ненавіджу! Для мяне любая паездка, любы выезд з дому – катастрофа. Я адразу хачу дамоў! Вось толькі сяду ў цягнік і адразу хачу дамоў!
111216 Inter 2.mp3
Еўрарадыё: Дзякуючы гэтым паездкам што-небудзь змяняецца ў вашым светапоглядзе?
RockerJoker: Наадварот, мы замацоўваем свае старыя перакананні. Скажам так, што мы ўжо не чытачы, мы ўжо, хутчэй, пісьменнікі. І адбываецца своеасаблівая праверка ўласных перакананняў. Як правіла, спыняешся на тым, што, як ты сабе ўяўляў, так усё і ёсць. Ёсць такі момант, магчыма, што, можа, мы ездзім не ў той бок. Ты разумееш, пра што я (смяюцца). Можа, мела б сэнс ездзіць у іншы бок, у бок Еўропы, і тады б нашы думкі, магчыма, неяк пераскоквалі б. Але мы ездзім пераважна ў глыбінку.
Еўрарадыё: Міхей калісьці казаў, што да RockerJoker яму не было за што новы абутак купіць, але зараз сітуацыя выправілася. Як гэта на вас паўплывала?
Міхей: Я за сябе хачу сказаць, каб унесці пэўнае разуменне. Справа ў тым, што RockerJoker, як праект, для мяне гэта ажыццяўлення мараў дзяцінства і юнацтва. І вось ужо другі год я абсалютна задаволены тым, як я жыву. Цяпер я магу сабе дазволіць не займацца нейкімі пастаяннымі падпрацоўкамі. Натуральна, у мяне нейкія перманентныя працы апроч RockerJoker з’яўляюцца, але ёсць пэўная незалежнасць яшчэ і фінансавая. Я не скажу, што я багаты і гэтак далей, але ў прынцыпе, мае запыты задавальняе. То бок, у прынцыпе, разам са з’яўленнем гэтага праекта ўласна ў мяне шматлікія ўнутраныя ды вонкавыя запатрабаванні сталі на свае месцы.
Еўрарадыё: А не з’явілася прагнасці?
RockerJoker: З’явілася адчуванне не тое, каб адказнасці… Гэта такое разуменне, што нельга рабіць горш, чым было да гэтага. Нельга рабіць праходных рэчаў – гэта такое асабістае патрабаванне. З’явілася не тое каб прагнасць, з’явілася неабходнасць больш працаваць над матэрыялам.
Еўрарадыё: Я тут больш меў на увазе прагнасць у сэнсе думак, як зрабіць праект больш камерцыйным, каб больш зарабіць.
RockerJoker: Мы не падзялялі ніколі. Камерцыйны элемент абавязковы складнік, і тут мы ні ў якім разе не будзем хітрыць. Я лічу, што калі ты робіш якасныя рэчы, то за іх трэба плаціць. У кожнага прадукту ёсць свой кошт. Яго трэба вызначыць, а потым адстаяць. Мы гэтым займаемся, як умеем. Калі я не буду есці булачкі з маслам, то я не буду пісаць песень. У нас культуралагічнае выхаванне: адзін музычную школу скончыў, другі мастацкую. Памятаю, увесь час праходзіла такая тэма пра мастакоў, што мастак мусіць быць галодным, аскетычным, абдзеленым, і вось тады ён будзе рабіць сапраўдную прыгажосць. Ужо бліжэй да 16 гадоў я адчуў, што дзесьці тут ёсць падвох. Мне падаецца, я перакананы, што мастак мусіць быць разбэшчаны, сыты і, калі яму нават пасля гэтага нешта хочацца рабіць, тады гэта будзе прыгажосць, а так гэта будзе суіцыд. Вядома, нараджаць ідэі можна і галодным, і сытым, гэта не важна. Але ўвасабляць іх якасна без грошай немагчыма. Ні ў якім адгалінаванні творчасці. Скульптару патрэбныя грошы, каб рабіць скульптуры, музыкам – каб рабіць якасную музыку, арандаваць студыю, запісваць. Ёсць, натуральна, адчайна адораныя людзі ад прыроды, але яны, як правіла, з такой яскрава выяўленай юродзівасцю і матэрыяльны аспект яны проста не заўважаюць. Я маю на ўвазе, што ён на якой-небудзь свістульцы з ліпавай пупышкі зайграе і Моцарта, і Баха, нават не заўважаючы, што ён гэта робіць. Такія персанажы на планеце ёсць, але іх, натуральна, вельмі мала. І мы сябе геніямі не лічым, хутчэй, такімі працаўнічкамі. Прычым у гэтых словах няма ніякіх хітрыкаў і нават гумару. Усё праз працу.
111216 Inter 3.mp3
Еўрарадыё: Калі вяртаецеся з такіх вандровак, што робіце ў Мінску?
Макс: Смела можна выкрэсліваць першы тыдзень. Зразумела, што мы адпачываем і нічым не займаемся. А далей я здымаю што-небудзь, Міхей піша карціны. Я пачаў пісаць кнігу, апавяданні. Хачу іх выдаць разам з Міхея жонкай Галяй. Галя будзе рабіць ілюстрацыі. Гэта постмадэрнізм – абстрактная, абсалютна абсурдная проза. Штосьці выкладаецца на “Фэйсбук” і спакойна можна залезці пачытаць. Гэта неяк па-дурному, апісваць прозу, яшчэ музыку неяк можна апісаць. Гэта вельмі бянтэжлівы момант, калі, напрыклад, падыходзіць на мастацкай выставе да мастака журналіст і задае, як правіла, першае пытанне: “А што вы хацелі сказаць гэтай карцінай?” Нам не вельмі цікава пра гэта казаць, як творцам, піша Міхей карціны, іх трэба глядзець, пішу я нейкія апавяданні, іх трэба чытаць, здымаем мы нейкае відэа, яго трэба глядзець і слухаць…
Еўрарадыё: Вось дарэчы пра відэа! Прыехалі вы на радзіму, а тут вас чакае сюрпрыз: новы кліп на адну з песень вашага апошняга альбома!
Міхей: Так, гэта дастаткова дзіўная сітуацыя. Тут можна казаць пра якасць медыйнай прадукцыі. Мы былі ў вандроўцы, і мне адзін з сяброў скінуў спасылку, маўляў, вас на Радзіме не забываюць. Мусіць, на “Партызане” быў выкладзены кімсьці створаны абсалютна аматарскі ролік на нашу песню і адкаментаваны так, што гэта наша аўтарства і нават патлумачана, што мы гэтым хацелі сказаць. Гэта абсалютна адкрытая вульгарная лухта, пра якую не проста не хочацца размаўляць, я нават адмаўляюся разумець такія сітуацыі. Макс рэкамендуе іх ігнараваць, але мне падаецца, што ігнараванне ў пэўны момант можа дарасці да таго, што хтосьці атрымае ад нас добрага пендаля.
Макс: Я, шчыра кажучы, нават не разумею, пра што ідзе гаворка!
Міхей: Я Макса нават гэтай лухтой не азадачваў.
Макс: Напэўна, усё ж прыспеў час і дома адыграць канцэрт… (смяюцца)
Еўрарадыё: Дарэчы, а плануеце канцэрт у Мінску?
RockerJoker: Не плануем, але хочам. Жадаем, але не ведаем, што рабіць з тым, што хочам мы і тым, што мы маем тут па канцэртных пляцоўках.
Еўрарадыё: Дарэчы, чуў ад вас жа, што арганізатарскі падыход у Беларусі і на поўначы Расіі вельмі адрозніваецца, і далёка не на карысць беларусаў…
RockerJoker: Насамрэч, гэта не зусім дакладна! Заўсёды вельмі прыемна і лёгка працуецца ў тых клубах, дзе гаспадар з’яўляецца і арганізатарам канцэрта. Ён да гэтага зусім па-іншаму ставіцца. Справа тут не ў Беларусі і не ў Расіі. Пытанне ў насычанасці рынку. Калі ў Сібіры расказвалі, якія ў нас адлегласці і што нам падаецца далёкім, хлопцы смяяліся. Маўляў, мы тут на возера пакупацца на выхадныя ездзім за 800 кіламетраў. Карацей, далёка не ўсе музыкі туды даязджаюць, тым больш, вялікія калектывы. Гэта ўсё ж вялікія трэвал-выдаткі і шмат чаго іншага. Рынак у іх вялікі. А Беларусь – гэта ж маленькая кропка на глобусе. Але пры гэтым у Беларусі, як не дзіўна, вельмі шмат музычных калектываў. Ну вельмі шмат! Самых рознабаковых. Але поп-індустрыя прадугледжвае папулярнасць у больш шырокіх колах. А нейкія больш вузкія клубныя плыні, я маю на ўвазе хардкор, панк, рэгі, ультра-супер-рэгі, веган-джаз і іншыя, яны ўсе сваімі сектамі тусуюцца і я перакананы, што яны выязджаюць за мяжу і ў Еўропу і гэтак далей. Да прыкладу, у Томску мы глядзелі па тэлевізары праграму пра брэсцкую рэгешную каманду, пра існаванне якой мы ўвогуле нічога не ведаем, ніколі яе не чулі. А яны, як высветлілася, ўжо не першы раз там выступаюць і іх там любяць.
111216 Inter 4.mp3
Еўрарадыё: Раней вы рабілі такія напаўтэатральныя канцэрты-пастаноўкі, ці не плануеце паўтараць?
RockerJoker: Мы плануем глядзець не назад, а наперад. Тое, што рабілася раней, хочацца пакінуць у мінулым, а ў будучыні рабіць нешта новае. У кожнага ж свае адкрыцці. Мы ставім перад сабой дастаткова зразумелыя для нас задачы. Напрыклад, давай паспрабуем зрабіць прыгожа! Не неяк так, як мы ўмеем, а прыгожа. І мы сядаем, і шукаем нейкія сродкі выяўлення, новыя адценні, каб атрымалася прыгожа. У кожным выпадку нейкія новыя формы мы будзем спрабаваць. Варыянтаў, чым заняцца з задавальненнем і цікавасцю, хапае. Нейкі з іх атрымаецца, і куды першы прарыў пойдзе, туды і рушым.
Еўрарадыё: Калісьці вы казалі, што альбом “Продаётся планета” стане фінальнай кропкай RockerJoker у такім выглядзе, у якім гурт сёння існуе.
RockerJoker: Мы казалі пра тое, што і маем на сённяшні дзень. То бок у нас два гады было актыўнай дзейнасці RockerJoker, зараз мы ўвайшлі ў стадыю пасіўнай дзейнасці. То бок мы ездзім, граем канцэрты, але з гэтага года мы больш увагі надаём нейкім другасным сваім праектам. Тут, напэўна, можна агучыць, што б хацелася… RockerJoker – калектыў вельмі кампактны, такая пірацкая шхуна для не вельмі далёкіх набегаў. Гэты праект, як быў сфармуляваны, так і адпрацаваў. То бок атмасферныя канцэрты. Гэты матэрыял утульней і прыемней успрымаць у акуратных клубах, якія прадугледжваюць пэўныя стасункі з аўдыторыяй. Зараз хацелася б паспрабаваць зрабіць нешта гучнае для стадыёнаў, як мінімум Prodigy. Менавіта таму, нічога і не даем на суд гледача. Тое, што ты нічога не паказваеш, не значыць, што пытанне не вырашаецца. Проста мы абодва перфекцыяністы. Эксперыменты ідуць, але гэта прыватная справа. То бок мы больш высілкаў зараз аддаем на нешта новае і ва ўласнай творчасці, і ў сумеснай. Новыя песні пішуцца, робяцца, рэпетуюцца, запісваюцца. Іх не так шмат, як раней, але зараз і задачы такой не стаіць. Я ўжо казаў раней, што зараз мы засяродзіліся на якасці і дакладных задачах. Тое, што робіцца зараз, яно на яшчэ большую якасць накіравана. Каб рух быў усё ж куды-небудзь… на нешта новае для нас, хоць з боку гэта можа і не будзе заўважна.
111216 Inter 5.mp3
Еўрарадыё: Ужо прайшло больш за год з моманту выхаду вашай песні “Саня”, але да гэтага часу вам яе ўзгадваюць. Прычым абодва лагеры: і тыя, хто з яе смяяўся і тыя, хто вас потым паліваў. Дык усё ж RockerJoker гурт апалітычны, ці не?
RockerJoker: Мне падаецца, гэта пытанне фармулёўкі. Палітыка – гэта адзін са складнікаў жыцця соцыуму. Тое, што мы сацыяльны калектыў – гэта безумоўна. І мы спрабуем не ігнараваць тых рэчаў, што існуюць навокал. Таму, датычна палітыкі, яе як не было, так і няма. Сацыяльныя ж зачэпкі ды правакацыі з нашага боку, нейкія погляды на пэўныя моманты з розных бакоў – гэта ж наша крэда, мы ж джокеры. Мы сапраўдны міратворчы калектыў. Мы стаім пасярэдзіне, і злева і справа, моцна трымаем падачу. Нам падабаецца баламуціць ваду.
Еўрарадыё: Што тычыцца эпатажу, які вам уласцівы, гэта абдуманы крок, ці вы такія і ў жыцці?
RockerJoker: Калі ў дадзеным выпадку эпатаж разглядаецца, як нейкія правакацыйныя крокі, то безумоўна, гэта абдумана. Гэта прыём мастака – пачаць дыялог. Што ж тычыцца нейкіх эпатажаў дзеля эпатажу, то мне падаецца, што ў нас гэта зусім адсутнічае. Але, магчыма, гэта і ёсць момант эпатажу. Напрыклад, мы даем самыя нудныя інтэрв’ю, бо мы не прыдумваем пра сябе ніякіх баек, балалаек пра сябе і іншага. Шмат хто абломваецца, маўляў, вы ж нібы такія…, а насамрэч нейкія два хамякі… Маўляў, а як жа планету змяняць!?... А мы: “Хачу дамоў да жонкі!”. Мы дастаткова выплёхваем у творчасці, каб яшчэ і ў жыцці хадзіць і плёскаць. Можна па-рознаму да гэтага ставіцца, але ўсё гэта не сур’ёзна. Не ў нашым узросце тлумачыць, чаму ў мяне завушніца ў носе і куртка блакітная, а боты карычневыя. Гэта лухта, гэта кропка ўтульнасці. Гэта тое ж, што чарапаха будзе апраўдвацца перад страусам, чаму яна такая. Гэта нейкае трызненне!
