Замена Барадзіна — спроба наліць новае віно ў старыя мяхі
Так пракаментаваў звальненне "вечнага" дзяржсакратара Саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі палітолаг Кірыл Коктыш.
Павел Барадзін застаўся без працы. Дзяржсакратаром Саюзнай дзяржавы стаў былы чэкіст Рыгор Рапота. Еўрарадыё пацікавілася ў расійскага палітолага Кірыла Коктыша, што гэта змена азначае і які бок задавальняе.
Коктыш: Даволі відавочна, што гэта спроба наліць новае віно ў старыя мяхі. Відавочна, што Павел Паўлавіч завочна зрабіў саюзную структуру асабіста для сябе, відавочна, што яна была самадастатковая: ёй не патрэбная была ні Беларусь, ні Расія, ёй і так добра жылося. І, канечне ж, Мінску ды Маскве трэба было нешта з гэтым рабіць. Або рамантаваць гэтую дзяржаву, але гэта — сорам, гэта значыць прызнаць, што нічога не атрымалася за дзесяць гадоў агульных намаганняў; альбо рабіць выгляд, што нічога не адбываецца, але, таксама, гэта не для іх; альбо прызначыць новага чалавека, спадзеючыся, што нешта ён здолее зрабіць, нешта з гэтага можа і атрымаецца — вось трэці варыянт, здаецца, мы цяпер і маем.
Еўрарадыё: Таксама вельмі цікава, што ў Расіі ведаюць пра Рыгора Рапоту. Што гэта за асоба?
Коктыш: А амаль нічога не ведаюць. Ён не публічны палітык, гэта — апаратны палітык. Яго былая чэкісцкая біяграфія значыць, што, пэўна, ён больш ці менш у адной сістэме існуе з Уладзімірам Пуціным, але толькі з гэтага нельга рабіць высновы. Гэта натуральна — ёсць публічныя палітыкі і палітыкі кадравыя, якія робяць кар’еру метадам кар’ернага росту, а не праз апеляцыю да шырокай грамадскасці. Рапота належыць да другога тыпу. Будзе зараз на гэтай пасадзе — паглядзім, што ён здолее зрабіць, бо прадказальнага тут нічога няма — пра Прымакова таксама ніхто нічога не ведаў, пакуль ён ні стаў міністрам замежных спраў. Так што ўсё можа быць.
Еўрарадыё: Ну, і ў нас ёсць пытанне да ўтварэння, якім з’яўляецца Саюзная дзяржава. Цяпер Расійская Федэрацыя, Казахстан і Беларусь вельмі актыўна ствараюць Еўразійскі саюз, і, хочацца пацікавіцца, на фоне гэтага, што такое Саюзная дзяржава, які яна мае ўплыў?
Коктыш: Ну, як… Саюзная дзяржава — гэта нешта… Менавіта праект, які атрымаўся ў сацыяльным вымярэнні, бо, ўсё ж, гэта даволі добра, што расіяне ў Беларусі, беларусы ў Расіі маюць аднолькавыя правы на маёмасць, на адукацыю. Гэты аспект неяк атрымаўся, але гэта не дзякуючы сакратарыятам, а дзякуючы двухбаковым адносінам. У эканамічным напрамку не атрымалася нічога. Больш за тое: калі эканомікі маглі супрацоўнічаць у дзевяностых гадах, то цяпер гэта канкуруючыя эканомікі і гэта, вядома ж, мінус для сакратарыяту Саюзнай дзяржавы, бо гэта тое развіццё падзеяў, якое трэба было б прадухіляць.
Сяброўства перастала быць выгадным, а гэта — няправільна, бо яно павінна прыносіць нейкі прыбытак. І на палітычнай арэне: калі Расія траціць свае грошы, шэсць-сем мільярдаў даляраў на будаўніцтва абваднога газаправоду, каб толькі шаноўнага суседа лішні раз не пабачыць, гэта вядома ж, сведчыць аб узроўні даверу на палітычнай арэне. Так што, скажам так, Саюзная дзяржава — гэта нешта глыбокае, але крыва працуючае. Еўразійскі саюз — наадварот. Пакуль гэта эканамічны праект, але тое вымярэнне, якое відавочна працуе. Гэта хуткі шлях Кітая ў Еўропу, калі тавары з Кітая змогуць дасягаць туды ўсяго за дзесяць сутак, па надзейным шляху, тады як сёння — па марскім шляху — на гэта патрэбна недзе каля трыццаці дзён. І на гэтым, вядома ж, хочуць зарабіць і Казахстан, і Расія, і Беларусь.
Што датычыцца іншых вымярэнняў, то пакуль ніякіх механізмаў — як гэта мусіць працаваць — не бачна. Магчыма іх маюць на ўвазе, але гэта не пытанне сённяшняга дня. Так што пакуль і Саюзная дзяржава, і Еўразійскі саюз больш ці менш пасуюць адзін да аднаго, могуць працаваць разам. Гэта не ўзаемавыключныя праекты, ва ўсялякім разе, на нейкую бліжэйшую двух-трохгадовую будучыню.
