Аня Жданава, LILAC.: Нават мая бабуля кажа, што ў нас клёвыя песні

Асноўная частка матэрыялу, з якім працуе гурт, была напісана Аняй раней. У распрацоўцы ўжо каля трыццаці кампазіцый, сярод якіх, па словах Васі, ёсць сапраўдныя “баевікі”:

Вася: У Ані напрацавана шмат песень і з гэтых кампазіцый шмат песень-баевікоў, танцавальных і проста ўедлівых. Аня пастаянна піша, і, цьфу-цьфу, у гэтым плане ў яе добрая прадуктыўнасць.

Аня: У мяне атрымліваецца па прынцыпе паравога катла. Ідзе накапленне, і мне трэба вызваліць гэту музычную энергію.

Вася: Аня пастаянна аддае. Мы пасля “Аксамітнага сезону” на адрэналіне ўсе былі, а Аня, я бачыў, што ў яе спусташэнне. Але мне падаецца, у яе ёсць нейкая падтрымка зверху, і яна вельмі хутка напаўняецца.

Гурт ўжо выпусціў дэма-запіс, які ляжыць у інтэрнэце пад назвай “Milk and Sour Cream”. Неўзабаве плануецца таксама выпуск паўнавартаснага сінглу. 

Вася: У нас увогуле ёсць адна крутая песня, мы яе гралі на фэсце. Вось гэтую песню і плануем запісваць.

Гісторыя назвы гурта – прыхільнасць Ані да фіялетавых адценняў.

Аня: Назва мне стрэльнула з космасу! Па-першае, само гучанне слова музычнае, яно нагадвае мне нешта кшталту “ла-ла”. Да таго ж я заўсёды асацыявала музыку з фіялетавымі колерамі, то бок гэта маё колеравае адлюстраванне.

Вакалістка гурта займаецца не толькі музыкай, але фатаграфуе і малюе. Пра натхненне Аня кажа, што яно прыходзіць раптоўна і не залежыць ад настрою.

Аня: Я не магу зацыклівацца на нечым адным, я хутка стамляюся. Як толькі ў мяне заканчваецца натхненне ў музыцы – я пераходжу да малявання, потым да фота, такая ў мяне цыркуляцыя. Я нават не ведаю, ад каго ці чаго ідзе маё натхненне. Вось нядаўна ўрубіла Жана Мішэля Жара і мяне проста знесла, такая пруха пайшла! Звычайна калі мне дрэнна, я магу сядзець дома, глядзець у сцяну, а потым мне страляе ў галаву, і я бах! За пяць хвілін пішу. А бывае, што адна песня збіраецца ў мяне з кускоў месяцамі, я яе кампаную, як мазаіку. То бок яно можа быць ў добрым і дрэнным настроі, але самае жудаснае, калі займаешся паважнай справай, а цябе раптам перакліньвае! І ты разумееш, што вось яно, і трэба з гэтым нешта зрабіць.

У той жа час удзельнікі калектыву змагаюцца са штампамі, і вельмі не любяць, калі іх залічваюць да нейкага музычнага стылю.

Вася: Гэта агульны штамп, які нічога не значыць. Цяпер усё індзі, а індзі – гэта нішто! Проста маднявае слова без сэнсу. Таму мы ні да чаго сябе не адносім. Напрыклад, я слухаю калектыў. Ну добра, першая песня – крутая, другая таксама неблагая, але ўсе роўна падобная, на трэцяй я ўжо пазяхаю, а на чацвёртай выходжу з залы. Няма дынамікі, змены тэмпаў, рытму, роляў у гурце. Няма нічога новага, адно і тое ж. Мы хочам рабіць па-іншаму. Нашы планы шырэйшыя, чым зрабіць праект на адзін-два разы і незразумела для каго. У нас ёсць слухач. 

Аня: Гучанне LILAC – гэта касмічнае гучанне, музыка, дзе шмат паветра і аб’ёма, шмат рэверу, таму што мы любім гэтыя рэчы! Карацей, нейкі элемент ізатэрыкі.

Вася: Наша фішка – гэта голас Ані, такога голасу дакладна больш ні ў каго няма. Пытанне музычнага густу ў нас недапрацаванае. Не ведаю, што перашкаджае, але напэўна не закон пра 75 адсоткаў беларускай музыкі ў эфіры. Мне гэта не перашкаджае, чаму іншым павінна? Мне падаецца, гэта пытанне культурных спасылак. У кожнага яны свае. Нехта слухаў Алёну Апіну , а нехта Kraftwerk. А можа проста ў дзяцінстве бацька не ставіў на вініле правільны музон! Але я бачу, што ідзе нейкі ўсплёск музычны. Сталі з’яўляцца каманды, якія граюць цікавую музыку, на ўзроўні. А ўзровень – гэта заўсёды цікава. 

Аня: Проста не трэба звяртаць увагу на іншых, тады дакладна ні на каго не будзеш падобны. Я лічу, што пытанне ў культурнай абмежаванасці. У людзей няма імкнення пайсці і выдаць грошы на добрую якасную музыку. Дыскі ўжо ніхто не купляе, усе пампуюць з інтэрнэта. Я хачу, каб наш гурт функцыянаваў, як арганізм, і ў кожнага была свая кухня. Вася сочыць за электроншчынай, гэта яго асяроддзе, я адпаведна дапамагаю і кірую сваім голасам, Вова класны бубнач, ён жыве рытмам.

Вася: Я не кажу дрэнна пра беларускую мову, але ёсць шмат рускамоўных і беларускамоўных гуртоў, а мы будзем пець па-англійску. Аню ўвогуле не прэ пісаць па-руску. 

Аня: Я б запісала альбом на французскай! У мяне была такая думка. Але я не ўяўляю сабе, што мяне раптам пераклініць, і я буду пісаць па-руску ці па-беларуску. Таму што адаптацыя музыкі таксама павінна быць.