— Гэтая кампанія дапамагала на стадыі дызайну дадаваць элементы бяспекі паводле еўрапейскіх стандартаў. Яны з гэтым мелі дачыненне, робячы дакументы для Літвы. Партнёрства для друку бланкаў ці саміх пашпартоў з імі так і засталося на стадыі задумы: бланкі не друкаваліся, а да асобнікаў са звесткамі беларусаў наогул было занадта далёка на той момант, — кажа Еўрарадыё Кірыл Данько.
Ён дадае, што, пакуль меў дачыненне да гэтай працы, звесткі беларусаў для друку бланкаў яшчэ не збіраліся.
— Працэсу збору звестак мы не распачыналі, бо на той момант не было сістэмы, якая можа надзейна гэтыя звесткі збіраць і захоўваць. І дагэтуль, наколькі мне вядома, яны не збіраліся. Што не збіралася, выцечы не можа.
А ці былі сумневы ў гэтай фірме?
Еўрарадыё спытала спадара Кірыла пра тое, ці мела група, якая працавала над праектам пашпартоў, давер да гэтай кампаніі.
— Такі складаны праект (як і кожны складаны праект) робіцца паводле дарожнай карты, пэўнага плана: ты канцэнтруешся на надзённых этапах — і ніколі не забягаеш наперад.
Калі робіш такі адчувальны з пункту гледжання бяспекі праект, нікому не давяраеш "наперад". Тут не можа быць ніякіх "авансаў".
Ці была вера, што фірма мае досвед і магчымасць дадаць элементы бяспекі ў адпаведнасці з еўрапейскімі і міжнароднымі стандартамі? Так. І яны гэта зрабілі.
Пытанне даверу друку бланкаў, як і самога друку бланкаў (пустых пашпартоў без асабістых звестак грамадзян) так і не было разгледжанае.
Калі мы пабачылі, што Літва вырашыла праверыць кампанію, у якой друкаваліся літоўскія пашпарты, мы пазітыўна сустрэлі гэтую навіну, бо ніхто не ў стане зрабіць гэтую праверку лепей, чым літоўскія адпаведныя службы. І вынікі гэтай праверкі альбо ўпэўнілі б нас, што з гэтай кампаніяй можна працаваць, альбо наадварот.
Гэтая фірма не была адзіным варыянтам
Як сцвярджаюць на ўмовах ананімнасці крыніцы Еўрарадыё, Garsų pasaulis не была адзінай фірмай, якую Кабінет разглядаў для супрацы для друку бланкаў пашпартоў. Спецыялісты, якія працавалі над праектам, вялі перамовы з некалькімі вядомымі кампаніямі з розных краін, каб не трапіць у залежнасць ад "адзінага варыянту".
Што да друку ўжо саміх асобнікаў са звесткамі грамадзян, то было некалькі варыянтаў таго, як гэта магло рабіцца. У большасці варыянтаў разглядаўся сцэнар, пры якім пашпарты мусілі друкавацца непасрэдна ў "Пашпартным цэнтры". Такім чынам планавалася стварыць сітуацыю, пры якой ні звесткі, ні базы звестак не былі б дасяжныя па-за структурай, якой бы беларусы даверылі б асабістую інфармацыю.
