Kaverin: Называйце хоць папсой, але, калі вам падабаецца, то я задаволены

Гомельскі музыка Дзяніс Каверын нядаўна прэзентаваў на Еўрарадыё другі альбом, які атрымаў назву “Naked”. Над дыскам Дзяніс працаваў самастойна, але не так даўно ўсё ж набраў музыкаў з якімі перамог у беларускім адборы фестывалю Emergenza і прадставіў краіну на фінале ў Маскве. На што зарыентаваная музыка Kaverin, чаго чакаць ад музыкаў бліжэйшым часам, ці прасцей працаваць поўным складам ды ролю тэксту ва ўласных песнях Дзяніс Каверын распавёў у студыі Еўрарадыё.

Еўрарадыё: Нядаўна мы прэзентавалі альбом, над якім Дзяніс Каверын працаваў ужо маючы паўнавартасны гурт…

Дзяніс Каверын: Не зусім так! Музыкі з’явіліся амаль пасля таго, як запіс быў скончаны. То бок, запісваўся альбом зноў жа мной. Увогуле, усё запісвалася ў мяне дома, я набыў адпаведнае абсталяванне. Усе партыі, так атрымалася, запісваў я сам. Адзінае, што з партыямі бубнаў мне, як і заўсёды, дапамагаў мой сябра бубнач Зміцер Галаганаў. Я люблю ў аранжыроўках дадаваць шмат розных элементаў, а ён прыходзіў і казаў, маўляў, тут мне двух рук і двух ног не хопіць, так што, давай скарачай што-небудзь! Звадзіць і майстраваць я ўжо неяк умеў (на першым альбоме мне дапамагаў з гэтым і вучыў гэтаму мой добры сябра Слава Карнаўшанка).

Еўрарадыё: Дык а навошта тады увогуле патрэбны гурт, калі ты здольны і ўжо выдаў два альбомы самастойна?

Дзяніс Каверын: Насамрэч, я і рыхтуючы дэбютны дыск таксама марыў пра выступы на сцэне. Гэта і ёсць мая першапачатковая мэта, а каб выступаць, патрэбныя музыкі. Натуральна, ёсць людзі, якія запісваюць музыку выключна для сябе ці, там, інтэрнэт-слухачоў, але я лічу, што людзі жадаюць не толькі слухаць, але і паглядзець на выступ калектыву на сцэне. Ды і пачуць на жыва, мне падаецца, яны таксама жадаюць, бо адна справа запіс, а іншае — сцэна.

Узяць гітару і самому сыграць — гэта прыкольна, гэта амаль як у двары. Можна замарочыцца і дадаць розных прымочак, эфектаў, зрабіць гучанне больш цікавым. Але гэта не для мяне! Кожнаму сваё, але мне падаецца больш цікавым глядзець на жывы выступ каманды, а не аднаго чалавека з гітарай.

Еўрарадыё: Атрымліваецца, што цяпер музыкі проста здымаюць “у нуль” тое, што ты запісаў, і вы гэта граеце?

Дзяніс Каверын: У большай ступені так! Але ўлічваючы, што рэпетыцый у нас цяпер значна больш чым выступаў, то на іх мы нешта пераробліваем. Цяпер можна сказаць, што прыкладна ў 30% песень некаторыя партыі інструментаў, аранжыроўкі мы змянілі. І гэта яшчэ адна прычына прыйсці на наш канцэрт: каб паслухаць і ацаніць унёсак непасрэдна ўдзельнікаў гурта ў нашу музыку.

Еўрарадыё: А як усё ж прасцей працаваць, з музыкамі ці самастойна?

Дзяніс Каверын: Мне складана быць аб’ектыўным, бо па-сапраўднаму ў студыі, я ніколі і не працаваў. Напэўна, тут павінен быць высокі ўзровень музыкаў, мусіць быць сыгранасць калектыву. Самому прасцей, бо калі захацеў, тады і сеў запісваць. З’явіўся час, нешта перарабіў. А з камандай наўрад ці так атрымаецца, але я вельмі спадзяюся, што ў будучым у нас будзе шанец паспрабаваць запісацца менавіта па-сапраўднаму ў студыі.

Еўрарадыё: Музыкі ёсць, матэрыял ёсць, дык чаму ж няма канцэртаў?

Дзяніс Каверын: Па-першае, цяпер фестывальны сезон, а мы неяк не паспелі нікуды ўпісацца. А па-другое, мне падаецца, цяпер на канцэрты ходзяць толькі непасрэдна знаёмыя з музыкамі, ці там падпісчыкі на групу ў сацыяльных сетках. Але, мне падаецца, ім не вельмі цікава хадзіць на адно і тое ж толькі ў розныя месцы. Таму трэба рабіць новыя праграмы, каб не паўтарацца. Але ў нас жа яшчэ не было прэзентацыі альбома, таму будзем нешта на восень планаваць, але падрабязнасцяў пакуль ніякіх не маю.

Калі не жадаеце песні набываць, то калі ласка, можна набыць карціну

Еўрарадыё: За няпоўныя два гады у цябе выйшлі два альбомы…

Дзяніс Каверын: Ды не! Гэты альбом быў гатовы яшчэ напрыканцы кастрычніка. Але я чакаў вокладку, бо на вокладцы не нейкая там фотка, а карціна. Але яго можна было выкідаць у інтэрнэт яшчэ восенню. Проста я ведаў, што калі вось так выкіну ў інтэрнэт, то праз тыдзень, а то і хутчэй ён там і кане. У любым выпадку! Бо цяпер клік зрабіў, і ты ўжо слухаеш на якім-небудзь музычным пабліку кучу музычных праектаў розных стыляў, якасці і г.д. За дзень выдаюць па 10 такіх альбомаў, і ён проста пройдзе міма. Таму хацелася зрабіць яго не толькі ў лічбе, але і, так бы мовіць, арыгінал.

Хаця з большага сам дыск выдаваўся не столькі з-за песень, колькі менавіта з-за карціны. Гэта рэальная прычына! Бо я лічу, што зараз людзі не гатовыя плаціць за музыку. Правільна гэта ці не — іншая размова. Таму я вырашыў, што калі не жадаеце песні набываць, то калі ласка, можна набыць карціну. Прычым, скачаць яе ніадкуль нельга, яна прадаецца толькі разам з дыскам лімітаваным накладам.

Еўрарадыё: Гэта твая ідэя з карцінай, ці сама мастачка (Лізавета Аўчынікава) прапанавала супрацоўніцтва?

Дзяніс Каверын: Яна жонка нашага гітарыста. Але яна і вельмі таленавітая мастачка. Мне проста самому хацелася нешта зрабіць такое… Бо браць звычайную фотку для афармлення... Хацелася нечага спецыяльнага. Бо арыгінал мусіць быць арыгіналам, мне падаецца. То бок, чалавек, які пажадае набыць дыск, мусіць разумець, што фактычна дыск рабіўся менавіта для яго, што прысутнічае нейкая эксклюзіўнасць. Музыка — для ўсіх, а карціна — для тых, хто паспеў.

Да таго ж, Лізавету я проста папрасіў, каб яна намалявала карціну. Не даваў ёй ніякіх параметраў. Яна ўзяла песню “Seaside” і паводле яе малявала. Бо я лічу, што абмяжоўваць творчасць нельга, калі ёсць рамкі, то творчасць заканчваецца і можна да нечага не дацягнуцца.

Мы праглядзелі відэа нашага выступу і зразумелі, што яшчэ шмат над чым працаваць

Еўрарадыё: Як вас прымалі ў Маскве на мясцовым фінале Emergenza?

Дзяніс Каверын: Насамрэч, вельмі цікава атрымалася, бо ў гэты ж дзень праходзіў фестываль “Нашествие”. Як вы думаеце, дзе былі ўсе людзі? Што датычыцца тэхнічнага боку, то ўсё было выдатна, але людзей не хапала. Падазраю, што на канцэрт прыйшлі выключна тыя, хто сябруе з гуртамі, ведае іх, і ішоў менавіта каб падтрымаць. Напрыклад, на фінале ў Мінску было значна больш людзей.

Любому музыку значна больш камфортна, калі публіка ёсць у зале. Бо ад яе шмат што залежыць і я гэта вельмі добра адчуў яшчэ на паўфінале ў Мінску. Я выйшаў на сцэну пасля выступу аднаго з гуртоў і разумею, што ўсё! Я толькі гітару падключаю, а мяне ўжо калоціць. І не таму, што страшна, а энергія з-пад сцэны прэ проста неверагодная! Літаральна разрывала на кавалкі, і гэта клёва! Пасля такога і лягчэй выступаць, і ўздымаць рукі гледачоў… На фінале з энергіяй было крыху слабей, а ў Маскве — увогуле. Тым не менш, мы стараліся завесці людзей і ў нас гэта атрымлівалася.

Еўрарадыё: Вы занялі пятае месца. Не расчараваліся? Рукі не апусціліся?

Дзяніс Каверын: Ды не! Мы пасля праглядзелі відэа нашага выступу і зразумелі, што яшчэ шмат над чым працаваць. Мы заўсёды стараемся запісваць выступы, каб потым была магчымасць зрабіць работу над памылкамі.

Еўрарадыё: Будзеце ўдзельнічаць у конкурсах далей?

Дзяніс Каверын: Пытанне цікавае! Асабіста маё меркаванне, што сёлета ў Emergenza ўдзельнічаць не будзем. Але гэта толькі маё меркаванне, а вырашаем мы ўсе разам.

Каб запісаць альбом з 10-і трэкаў, трэба выбіраць не менш чым з 30-50 песень

Еўрарадыё: Улічваючы хуткасць, з якой выдаюцца альбомы, можа, ужо над трэцім працуеце?

Дзяніс Каверын: Не, пакуль мы не гатовыя ісці ў студыю. Неабходнай колькасці матэрыялу для альбома пакуль няма. Бо, каб запісаць больш-менш нармальны дыск, трэба дзесьці 10 песень, а гэта значыць, што напісаць трэба не менш за 30-50 песень, каб было з чаго выбіраць. Бо нейкія трэкі абавязкова атрымаюцца падобнымі на іншых музыкаў, бо пісаліся пад іх уплывам, недзе не будзе чагосьці новага… за гэтым трэба вельмі пільна сачыць, бо слухачы ўсё чуюць, і іх не падманеш. Калі ты будзеш падобны на некага, то яны скажуць: “Дык навошта нам цябе слухаць, калі вось гэтыя граюць тое ж самае але больш якасна”… і г.д.

Але я магу нават паабяцаць, што трэці альбом будзе сапраўды клёвы, значна лепшы, чым папярэднія. Я заўсёды спрабую зрабіць нешта лепш, чым у папярэдні раз. Таму наступны альбом будзе вельмі круты!

Еўрарадыё: Калі ўжо загаварылі пра падабенства, я чуў, што вас параўноўваюць з беларускім гуртом Open Space. Як да гэтага ставіцеся?

Дзяніс Каверын: Ой! Я чуў гэты гурт… Цікава, а на чым грунтуецца гэтае параўнанне? Адзіная песня, якая можа быць падобнай — “Careless Time”. Гэта адзіная вельмі лёгкая песня на альбоме, і яна адзіная ў такім супер-мега-інды духу. Калі гаворка пра гэтую песню, то згодны, калі пра абодва альбомы агулам, то не магу пагадзіцца.

Увогуле, калі казаць пра падабенства, то ў мяне ў плэй-лісце ўвогуле гучыць зусім іншая музыка. Найбольш блізкія да нашай музыкі з таго, што я слухаў, The Kooks (я быў у захапленні ад іх альбома “The Konk” 2008 года, але новых дыскаў не слухаў) і Franz Ferdinand. Астатняе увогуле нават побач нельга паставіць. Напрыклад, Rage Against The Machine…

Еўрарадыё: То бок, ты граеш інды, каб пазбегнуць капіявання таго, што падабаецца?)

Дзяніс Каверын: А інды — гэта ўжо ўвогуле нейкае клішэ. Калі ты не ведаеш, як назваць свой стыль, то гэта інды. Я першапачаткова падпісваў паўсюль брыт-поп, брыт-рок. Але потым заўважыў, што мне прыпісваюць тое інды, і пачаў таксама дапісваць. Ну і ладна, называйце як пажадаеце. Гэта тое ж самае, што назваць гурт: якая розніца як, калі музыка вось такая. Можа быць, камусьці прасцей арыентавацца, знаходзіць новую музыку пэўнага кірунку, але… Называйце хоць попам, але, калі вы слухаеце, то я задаволены. А калі вы яшчэ і на канцэрты прыходзіце, то гэта ўвогуле мегакрута!

Я раблю стаўку менавіта на музыку, тэкст — гэта афарбоўка.

Еўрарадыё: Ты распавядаў, што ўсе песні пішуцца ноччу, а як гэта адбываецца? Прачнуўся, схапіў асадку і давай пісаць на шпалерах?

Дзяніс Каверын: Не! Проста не можаш заснуць. Кладзешся спаць у такі нармальны час і разумееш, што ўжо дзве-тры гадзіны не можаш заснуць. Што рабіць? Сядаеш за кап'ютар і пачынаеш пісаць. Недзе 40% альбома было напісана такім чынам. То бок, я не выціскаў з сябе тэксты, а лавіў некі струмень. А на наступны дзень чытаеш і: “О! Нармальны тэкст атрымаўся!”. Гэта не нейкі там выпендрож, гэта рэальна так. Бывала і такое, што чытаў тэкст праз паўгода пасля напісання і толькі тады разумеў, што там сапраўды напісана.

Еўрарадыё: Чаму англійская мова і ці ёсць адукацыя адпаведная?

Дзяніс Каверын: У школе быў добры настаўнік. Я так думаю, што калі б ва ўніверсітэце не падзабіў на англійскую, то цяпер вельмі добра размаўляў бы. Былі ў мяне песні і на рускай мове, але ў пэўны момант вырашыў, што калі жадаеш выйсці на шырокі рынак, то трэба пісаць на найбольш папулярызаванай мове — англійскай. Ну, і прасцей, мне падаецца, чым на кітайскай, якую цяпер актыўна папулярызуюць!))

Еўрарадыё: А няма такой асцярогі, што носьбіты мовы прачытаюць, пачуюць і засмяюць?

Дзяніс Каверын: Ёсць такое! Я нават слухаю першы альбом і сам чую адкрытыя памылкі, і гэта ў мяне самога выклікае ўсмешку. Натуральна, што носьбіты мовы ў любым выпадку пачуюць акцэнт. Але любая мова мае свае дыялекты. Я не прэтэндую, што ў мяне нейкі там ірландскі дыялект, ці яшчэ які іншы, але… Усё ж такі, я ў большай ступені раблю стаўку менавіта на музыку. Не кожны замарочыцца ўзяць і паслухаць тэкст, пачнём з гэтага. У большай ступені — музыка, а словы — гэта ўжо так, афарбоўка.

Еўрарадыё: Што наконт беларускай?

Дзяніс Каверын: Шчыра кажучы, ніколі не хацеў. Ёсць беларускамоўныя гурты, якія, напэўна, папулярныя ў Беларусі. Не ведаю. Я разлічваю на шырокую аўдыторыю, а яна прадугледжвае слова "поп", гэта мусіць быць камерцыйны прадукт, калі ўжо так. Зноў жа, гэта маё бачанне, яно такое. У мяне проста абраны іншы вектар.

Еўрарадыё: Ці ёсць у вас нейкі план прасоўвання? Куды вы перш за ўсё кіруецеся? Ці ўсё адбываецца стыхійна?

Дзяніс Каверын: Я хачу выступаць на шматтысячных стадыёнах, каб там былі дзясяткі тысяч людзей. Зразумела, што гэта будзе не ў наступным годзе, і не праз два гады, але я рэальна гэтага хачу! Рэальна хачу выступаць там… Іншая справа, што каб гэтага дасягнуць, трэба вельмі шмат працаваць, вельмі шмат. Але пакуль мы не так шмат працуем, каб дасягнуць яе. Гэта сумна, але я магу спакойна ў гэтым прызнацца. Я ведаю, што калі чалавек нечага сапраўды жадае, то паступова ён да сваёй мэты рухаецца. І пакуль, каб дасягнуць тых вышыняў, на якія я скіраваны, трэба ўкладаць вельмі шмат сілаў. Грошы таксама патрэбныя, але я перакананы, што да пэўнай ступені можна рухацца і без іх, дастаткова толькі ўпартасці. А далей, заўсёды знойдуцца людзі, якія здольныя дапамагчы.