Сямейныя выклікі: як дапамагчы хворым і самотным бацькам

“Ён — мужчына, які перажыў інфаркт. Яго жонка — інвалід, перасоўваецца на мыліцах. Пажылая пара жыве ў Мінску, дзеці і ўнукі — за мяжой, прыехаць наведаць блізкіх магчымасці няма. Жанчыне трэба абследавацца: абысці шэраг дактароў у паліклініцы, з'ездзіць у бальніцу. Паралельна — праца па доме і догляд хворага мужа... Як жыць?”

Праблема, якую апісвае слухачка Еўрарадыё Алена, не новая і знаёмая многім беларусам. Але пасля выбараў 2020 года пытанне "Як падтрымаць пакінутых у адзіноце бацькоў?" закранула тысячы нашых сем'яў.

Семейные вызовы: как помочь больным и одиноким родителям

Скрыншот з сайта па пошуку працы

Як дамовіцца з сацработнікам і чым ён можа дапамагчы

Каб дамовіцца наконт падтрымкі, трэба звярнуцца ў аддзяленне сацыяльнай хатняй дапамогі Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва па месцы жыхарства. Ад імені Алены тэлефануем у адну з такіх арганізацый горада Мінска.

— Калі вашыя знаёмыя не ляжачыя, вам падыдуць паслугі сацыяльнага работніка, — ветліва адказвае працаўніца цэнтра. — Ён зможа схадзіць па прадукты, прывезці лекі, у залежнасці ад стану падапечных прыбрацца ў кватэры.

Пажылую пару, пра якую вы расказваеце, будуць разглядаць як сям'ю. Для пачатку звярніцеся ў сваю паліклініку або выклічце доктара на дом. Скажыце, што вам патрэбныя даведкі для Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання — што вам патрэбна дапамога. Калі даведкі будуць гатовыя, іх адправяць у Цэнтр. Калі ласка, прасіце доктара, каб ён абавязкова пазначыў у іх ваш гарадскі тэлефон або кантакт вашых блізкіх. У залежнасці ад функцыянальных класаў, якія прысвояць дактары, людзям будзе аказана наша дапамога [функцыянальны клас — гэта ступень выяўленасці абмежавання асноўных крытэрыяў жыццядзейнасці]. Калі, напрыклад, уборка не належыць, то ў выпадку неабходнасці за яе давядзецца заплаціць асобна па тарыфе 10 рублёў за адну гадзіну працы.

Што да агульных расцэнак, то калі чалавек жыве адзін і ў яго ёсць дзеці працаздольнага ўзросту, паслуга сацыяльнага работніка абыдзецца ў 1 рубель 37 капеек з разліку на 1 гадзіну і 50 хвілін. Паколькі ў нас сямейная парай, цана для аднаго чалавека крыху ніжэйшая — 1 рубель 10 капеек за той самы час.

— Як часта можна разлічваць на дапамогу сацыяльнага работніка?

— Сацыяльны работнік можа па неабходнасці прыйсці некалькі разоў на тыдзень. На кожным участку ў нас працуюць два спецыялісты. Пасля атрымання даведкі адзін з іх наведвае падапечнага, расказвае, на якія паслугі ён мае права, і высвятляе, якая менавіта патрэбная дапамога і як часта.

— А што, калі трэба схадзіць у паліклініку, а там чарга? Давядзецца заплаціць больш?

— Па-першае, суправаджэнне ў паліклініку ажыццяўляецца па ўзгадненні часу з сацыяльным работнікам. Трэба загадзя дамовіцца на зручны дзень (з тых, калі вас наведваюць) і толькі потым браць талончыкі. Вядома, паход у паліклініку можа зацягнуцца, і важна, каб у гэты час сацыяльнага работніка дзе-небудзь не чакаў іншы падапечны, якому таксама патрэбная дапамога.

З нагоды пытання, ці трэба плаціць больш, — гэта не дакладна. Па-мойму, кошт у такіх выпадках не вырастае, калі, вядома, вы не праводзіце ў паліклініцы ўвесь дзень.

— А што, калі падапечны — ляжачы: трэба мяняць падгузнікі і гэтак далей?

— Мы можам даць сядзелку з рабочым графікам ад 10 да 40 гадзін на тыдзень. Мінімальна спецыяліст можа праводзіць з падапечным дзве гадзіны на дзень, максімальна — восем. Калі ёсць дзеці працаздольнага ўзросту, то адна гадзіна працы каштуе 2 рублі 76 капеек. Сядзелку, як і сацработніка, прызначаюць у залежнасці ад функцыянальнага класа таго, хто звярнуўся, які вызначае доктар. Проста выклічце яго на дом. Ён зафіксуе дакладны стан на момант звароту. Не трэба разлічваць на звесткі, якія ёсць у паліклініцы, яны могуць быць састарэлымі, а стан чалавека можа пагоршыцца ў любы момант.

Спецыяліст прыходзіць, фіксуе: так — ляжыць, так — у падгузніках, так — мае патрэбу ў сядзелцы. Мы атрымліваем даведку і прыходзім.

— А што вы робіце, калі чалавек самотны: няма ні дзяцей, ні іншых родных?

— Дапамагаем. Запытваем даведку пра пенсію, глядзім, які бюджэт. У залежнасці ад гэтага можа быць зніжэнне аплаты. Таксама ўдакладняем, якая дапамога патрэбная, і наведваем. Калі стан пагаршаецца зусім, то, па жаданні, дапамагаем аформіць падапечнага ў інтэрнат.

— Якая праца... Заробкі ў вас, мабыць, такія ж нізкія, як і шмат гадоў таму?

— Працуем. Як гаворыцца, добра там, дзе нас няма…

— А могуць быць прэтэнзіі да дзяцей, якія з'ехалі і не могуць дапамагаць бацькам на месцы?

— Не. Такіх гісторый у нас шмат. Мы проста просім кантакты дзяцей і звязваемся праз вайбер або ватсап, калі раптам нешта здараецца.

— Гэта зразумела. Працы, мабыць, дадалося апошнім часам…

— Звяртаюцца.