Мікалай Халезін: Я б не дзяліў аўдыторыю на “польскую” і “не польскую”

Еўрарадыё: Чаму ўзнікла ідэя аб’яднаць дзве п’есы?

Мікалай Халезін: Першапачаткова гаворка ішла толькі пра маю п’есу “Пакаленне Джынс”. Але я сыграў яе ўжо каля сотні разоў у больш чым дваццаці краінах. І паўтараць гэты досвед мне ўжо не было цікава. У Наташы (Наталлі Каляды), была проста бліскучая п’еса, якая называлася “Ім сніліся сны”. І тады я сплёў гэтыя дзве п’есы ў адну, як касу. І такім чынам, два асобныя тэксты сталі адной доўгай п’есай. П’еса “Ім сніліся сны” распавядае пра гісторыі дзесяцігадовай даўніны, і мы вырашылі, што цяпер з нашымі сябрамі адбыліся новыя гісторыі, якія бліжэй да нас за тыя, мінулыя, падзеі. Гісторыі пра забітых і выкрадзеных — гэта адно, а цяпер ужо з’явіліся новыя жахлівыя фарбы.

Еўрарадыё: Як вам працавалася з акторкамі Польскага тэатра?

Мікалай Халезін: На жаль, у нас было мала часу для працы і для рэпетыцый. Атрымалася, што з запланаваных двух месяцаў мы працавалі, па сутнасці, толькі месяц. Таму працаваць даводзілася хутка, аператыўна, і каб акцёры не выдыхаліся. Тым больш, што такі досвед для іх вельмі складаны. У эмацыйным плане ім было вельмі цяжка. У тэатры нас пыталіся: “Праўда, што на рэпетыцыях вы заўсёды плачаце”? А плакалі і смяяліся яны багата. Гэта была вельмі эмацыйная праца: сядзяць дзве дзяўчыны і глядзяць адна на адну. Адна глядзіць на тую, хто будзе граць яе, а другая на тую, каго грае. І заканчваецца ўсё слязьмі і ў адной, і ў другой. Яны пачынаюць пражываць свае гісторыі тут і цяпер. Вось гэты першы, вельмі напружаны этап даў нам магчымасць працаваць лягчэй і хутчэй потым.

Еўрарадыё: Па якім крытэры праводзіўся адбор акторак?

Мікалай Халезін: Я правёў два вялікія кастынгі. Першае пытанне да прэтэндэнтак было: ці гатовыя яны распавядаць пра сябе? Я адмыслова дагэтуль не прачытаў аніводнага CV. Мяне цікавіла іншае: наколькі чалавек адкрыты да інфармацыі, наколькі ён шчыры і наколькі ён прафесійны. Мы шмат размаўлялі пра жыццёвыя гісторыі, і калі я бачыў, што ў жыцці акторкі мела месца нейкая “гісторыя пераадолення”, я разумеў, што яна ў стане адчуваць і разумець. Таму мы шукалі такія гісторыі, і ў канцы п’есы акторкі таксама распавядаюць крыху складаных гісторый, ужо з іх асабістага жыцця.

Еўрарадыё: Чым спектакль можа прывабіць польскую аўдыторыю?

Мікалай Халезін: Я б не падзяляў аўдыторыю на “польскую” і “не польскую”. Нядаўна я паглядзеў фільм “Таямніца ў маіх вачах”. У ім распавядаецца аргентынская гісторыя, але ў ёй я знайшоў шмат для сябе карыснага, разумнага, пранікнёнага і жывога, я заразіўся гэтай гісторыяй. І тут тое ж самае. Канечне, я не магу сам судзіць пра свой спектакль, гэта выглядала б дзіўна. Аднак, у мяне ёсць такое ўражанне, што мы знайшлі той алгарытм, які б мог закрануць людзей, якія сядзяць у зале.

Еўрарадыё: Ці будуць сядзець у зале прататыпы герояў “Часу кабет”?

Мікалай Халезін: Сёння тут будуць прысутнічаць пяць жанчын, некалькі мужчынаў, якія маюць да гэтага прамыя адносіны, іх бацькі. І яны будуць вось на гэта глядзець, і я не ведаю, як яны будуць гэта перажываць. Як рэжысёру і як драматургу мне цікава, бо я хачу ўбачыць, што гэта за эмоцыі. Але па-чалавечы я б не хацеў, каб мае сябры, блізкія мне людзі, ізноў перажывалі такія цяжкія моманты.