Але так, калі мы [Народная амбасада] сутракаемся з палітыкамі, яны добра ставяцца да нас. Яны помняць, што народ адмовіў Лукашэнку ў падтрымцы і што змагаўся, каб атрымаць свабоду. Дарэчы, пра гэта сведчыць і прэмія імя Анны Лінд, якую Святлана Ціханоўская атрымала некалькі тыдняў таму.
Але для большасці людзей Беларусь застаецца невядомай.
Можа, праблема ва ўнутрыпалітычнай сітуацыі?
Агульнае стаўленне да мігрантаў уплывае і на стаўленне да беларускіх уцекачоў, пагаджаецца наш суразмоўнік.
— З 2015 года Швецыя была адной з найбольш адкрытых краін для мігрантаў. Сюды ехалі тысячы чалавек з Сірыі, Афганістана, паўднёвай Афрыкі. І гэта працягвалася, пакуль Швецыя не зразумела, што яе чакае калапс, што яна не можа інтэграваць такую колькасць людзей.
Нагадаем, менавіта праз тое, што Швецыя адмаўляецца выдаваць курдскіх уцекачоў, Турцыя доўгі час блакавала яе шлях у NATO.
— Цяпер маятнік хіснуўся ў іншы бок. Краіна намагаецца сканцэнтравацца на інтэграцыі тых, каго ўжо прыняла.
Але ж колькасць беларусаў у агульнай колькасці мігрантаў — кропля ў моры. І да таго ж беларусы звычайна не маюць праблем з інтэграцыяй. Яны хутка вучаць мову, хутка ўладкоўваюцца на працу.
Гэта парадаксальная сітуацыя: Швецыя прымала шмат мігрантаў, калі крызіс быў далёка. А цяпер, калі крызіс побач, пачала адмаўляць у прытулку. Вядома, сітуацыя павінна быць адваротнай.
Беларусь — патэнцыйная Швецыя
Але ж Зміцер любіць Швецыю — і лічыць, што Беларусь мусіць жыць гэтак жа, як гэтая скандынаўская краіна. Сам ён працуе ў банкаўскай сферы і валанцёрыць у Народнай амбасадзе Беларусі.
— У жыцці тут шмат плюсаў. Швецыя — гэта развітая дэмакратычная краіна, дзе ў людзей ёсць не толькі дэмакратычная сістэма, але і дэмакратычная культура. Людзі намагаюцца адно аднаго слухаць, чуць і прымаць да ўвагі меркаванні адно аднаго.
Думаю, пасля вяртання дэмакратыі ў краіну Беларусь даволі хутка стане падобнай на Швецыю.