Першы трэнер алімпійскай чэмпіёнкі: Раней яна не магла ні на каго раззлавацца

25-гадовая фрыстайлістка Ганна Гуськова прыносіць Беларусі першы медаль на Алімпійскіх гульнях у Пхёнчхане. А першы трэнер чэмпіёнкі Юрый Купрацэвіч распавядае Еўрарадыё, як усё пачыналася, як дапамагаў Ані вучыцца ў школе і ці бачыў калі-небудзь страх у яе вачах.

Еўрарадыё: Вы памятаеце, як Ганна прыйшла да вас трэніравацца?

Юрый Купрацэвіч: Калі я прыйшоў у фрыстайл, трэніраваўся ў Дашчынскага Уладзіміра Іванавіча, бацькі Дзмітрыя Дашчынскага. У мяне не атрымалася са спартыўнай кар'ерай, і я папрасіў Уладзіміра Іванавіча даць мне шлях у трэнерскай працы. Ён дапамог мне стаць трэнерам і літаральна праз тры гады яго сябар прывёў да нас у залу Аню Гуськову. Уладзімір Іванавіч мне сказаў: “Юр, паглядзі, калі дзяўчынка падыходзіць, то вазьмі, будзеш з ёй займацца”. Цяпер разумею, што ўсё гэта было не дарма, лёс яе прывёў.

Еўрарадыё: Фрыстайл — небяспечны від спорту. Аня нечага баялася?

Юрый Купрацэвіч: Нічога не баялася. Я не бачыў у яе вачах ніякага страху. Адна з методык адбору спартсменаў — адсутнасць страху ў вачах. Калі спартовец адэкватна ставіцца да скачкоў на батуце, з нейкай вышыні, то мы рады з ім працаваць.

Еўрарадыё: З чэмпіёнамі заўсёды нешта не так. У Ганны былі праблемы з вучобай з-за трэніровак?

Юрый Купрацэвіч: Былі. Яна любіла трэніравацца, але вучыцца не любіла. Аня ў некаторай ступені была гультайка ў гэтым плане. Таму трошкі я дапамагаў ёй у школе, сам сканчаў тую ж вучэльню алімпійскага рэзерву. Дзякуючы старым знаёмствам дапамагаў.

Але ў прынцыпе, дзяўчынка без усялякіх комплексаў. Чалавек, якім можна было кіраваць, які гатовы быў выконваць любыя ўказанні трэнера. Аня — дабрадушны чалавек, жадала ўсім дабра, поспехаў. Усе яе папярэднія выступы, 5-6 месцы на этапах Кубка свету, яна не магла ні на каго раззлавацца! Заўсёды з усмешкай на твары. Цяпер, відаць, яна пасталела, таму мы ўбачылі такі вынік.

Еўрарадыё: Чаму ў нас з фрыстайлам у краіне добра, а з іншымі відамі спорту не?

Юрый Купрацэвіч: Цьфу-цьфу-цьфу, усё добра, таму што ў нас ёсць чалавек, якому мы ўсе давяраем, вялікі чалавек і трэнер. Гэта Мікалай Іванавіч Казека (галоўны трэнер зборнай). Ён выставіў такую ​​сістэму, у якой кожны займаецца сваёй справай. Хтосьці займаецца на ўзроўні пачатковай падрыхтоўкі, хтосьці са спартоўцамі вучэбна-трэніровачных груп, хтосьці — з юніёрскай камандай, як цяпер Дзмітрый Дашчынскі разам са мной. І далей спартсмены пераходзяць у нацыянальныя каманды. Толькі дзякуючы вось гэтаму парадку ў нас ёсць гэтыя вынікі і паказчыкі. Мікалай Іванавіч так зладзіў гэтую сістэму, і вынік прыходзіць сам.

Еўрарадыё: У чым Аня змянілася за час, якія вы з ёй не працуеце?

Юрый Купрацэвіч: Яна зразумела, што ад яе патрабуецца. Што трэба рабіць, што не трэба. Калі можна ісці на трэніроўку, а калі можна пагуляць. Гэта значыць, яна ўпарадкавала ўсё сваё жыццё. Дзякуючы гэтаму прыйшла да такога выніку. Яна рэальна за гэты год моцна вырасла. Калі ў мінулыя гады ў яе былі падвойныя сальта максімум фул-фул, цяпер яна скача патройныя сальта.

Еўрарадыё: Вы ганарыцеся сваёй працай...

Юрый Купрацэвіч: Я ганаруся тым, што дзякуючы Уладзіміру Іванавічу Дашчынскаму я прыйшоў у гэты від спорту як трэнер. Ганаруся тым, што працую пад кіраўніцтвам Мікалая Іванавіча Казекі. І, вядома ж, задаволены тым, што ў мяне такія выхаванкі. Яны паказваюць, што я займаюся сваёй справай і не сяджу ў гэтым відзе спорту проста так. Тая ж Саша Раманоўская (заняла 14-е месца), паверце мне, на наступнай Алімпіядзе яна пакажа зусім іншыя вынікі. Дзяўчынцы ўсяго толькі 21 год.

Еўрарадыё: Многія скардзяцца на малыя заробкі. Напэўна ў трэнераў не лепшы...

Юрый Купрацэвіч: Ведаеце, я вам скажу, што трэнерская праца адрозніваецца ад працы на заводзе. Наш заробак залежыць ад таго, якія вынікі паказваюць нашы спартсмены. Калі трэнер настроены на добрую працу, то ў яго будзе вынік і ён будзе атрымліваць тое, што заслужыць. Таму скардзіцца на заробак трэнер не павінен. Таму заробку, які атрымліваю зараз, я адпавядаю. Лічбу вам называць не буду.