“Вольным купалаўцам” у Польшчы патрэбная пляцоўка. Дапаможам

“Цяпер купалаўцы не маюць свайго дома, сваёй сцэны. Але маюць вялікія спадзевы на тое, што знойдуць пляцоўку, дзе змогуць паўнавартасна працаваць”. Пра гэта ішла гаворка на сустрэчы з “Вольнымі купалаўцамі”, дзе прысутнічала Еўрарадыё. У Міжнародны дзень тэатра народная актрыса Беларусі Зоя Белахвосцік выступіла ў Варшаве з монаспектаклем, прысвечаным яе тэатральнай дынастыі. Прыватны аповед, ілюстраваны дакументальнымі здымкамі, добра паказвае, як мянялася жыццё самога Купалаўскага цягам гадоў за рознымі ўладамі і з якімі цяжкасцямі сутыкнулася трупа пасля вымушанай эміграцыі ў 2020 годзе. Спачатку — ва Украіну, пасля — у Польшчу.

Дапамагчы можа кожны ахвочы

Сёння, нягледзячы ні на што, купалаўцы працягваюць працаваць, і падтрымаць іх можа кожны, у каго ёсць такая магчымасць. Па-першае, патрэбная пастаянная пляцоўка. Каб рэпетаваць і ставіць свае спектаклі, трупе даводзіцца ўвесь час шукаць памяшканні, весці перамовы, плаціць за арэнду, на якую патрэбныя грошы.

Ідэальна, калі знойдзецца нейкі тэатр, які будзе гатовы ўключыць купалаўскія спектаклі ў рэпертуар і ў якім гэтыя спектаклі можна будзе як рэпетаваць, так і паказваць з пэўнай перыядычнасцю. Добра, калі гэта будзе нейкі варшаўскі тэатр, бо пакуль акцёрам даводзіцца вандраваць па розных гарадах. Праз праблемы з пляцоўкай вельмі часта рэпетаваць і цешыць гледачоў пастаноўкамі не атрымліваецца.

Фінансаванне як наяўных пастановак, так і новых праектаў магло б палегчыць жыццё трупы. Напрыклад, нейкі бізнес ці фонд мог бы ўзяць купалаўцаў ці асобныя іх спектаклі пад сваё крыло.

Адрас, па якім можна звярнуцца да купалаўцаў з любымі прапановамі, мы пакінулі пад гэтым тэкстам. Данаціць могуць і звычайныя людзі, якім неабыякавая будучыня трупы. 

Любімы тэатр беларусаў

Нягледзячы на цяжкія ўмовы, Купалаўскаму тэатру ў Мінску доўга ўдавалася быць прытулкам для ўсіх беларусаў, якія з пашанай ставацца да сваёй культуры, гісторыі і мовы.

Тэатр перажыў многае. Быў час, калі ўваходны білет на спектакль каштаваў як булачка ва ўніверсаме “Цэнтральны”, што дакладна не сведчыць пра высокія заробкі акцёраў, але і гэта не перашкаджала ім шмат гадоў выходзіць на сцэну.

Тэатр захаваўся нават пасля так званай рэканструкцыі, калі амаль увесь будынак знішчылі і перабудавалі.

Захаваем Купалаўскі, каб ён вярнуўся

Стагадовыя традыцыі найстарэйшага беларускага тэатра не могуць перарвацца, бо гэта адзін з надзейных падмуркаў беларускай культуры. Акцёры, якім давялося пакінуць радзіму пасля пратэстаў, разумеюць гэта і не апускаюць рукі.