Чаму ў Мінску няма тратуара, на якім не стаяць лужыны (відэа)

Галоўны рэдактар ​​Еўрарадыё Павел Свярдлоў па дарозе з дому на працу сфатаграфаваў лужыны, праз якія прыйшлося пераскокваць ў двары. Вада і бруд распаўзліся па акуратнай беларускай плітачцы так, што прайсці, не прамачыўшы ногі, немагчыма.

Што ў нашай краіне не так з пешаходнымі дарожкамі? Чаму іх заўсёды пракладваюць так, што пешаходам даводзіцца скакаць праз лужыны і бруд? Еўрарадыё распытала пра гэта ландшафтнага архітэктара Каравянскага.

Да гарадскіх вадападаў, рэк і азёр, якія прыходзіцца абыходзіць або пераскокваць, мы прывыклі. Лужыны — гэта часцей за ўсё следства грубага парушэння правілаў дарожнага будаўніцтва. Прыкладаў можна прывесці нямала, пачынаючы ад "дажджавых ям" каля пад'ездаў у спальных раёнах і заканчваючы новенькай пліткай на праспекце Дзяржынскага, якая скача пад коламі ровара, прасядання пешаходнай зоны на вуліцы Леніна, "хваляў" каля ГУМа, на плошчы Перамогі... Яшчэ адна прычына — заканчэнне тэрміну эксплуатацыі тратуара.

Лужыны могуць з'яўляцца з-за таго, што канструкцыя пачынаюць "гуляць". Гэта значыць, не маючы роўнага ўхілу, яна правальваецца, з'яўляюцца прасадкі. Вада застойваецца, няма нармальнай ліўневай вертыкалкі, якая адводзіць гэтую ваду па патрэбным маршруце. Калі прычыны застойвання вады на пешаходнай зоне не звязаныя з памылкамі яе праектавання, няграматнай укладкай канструкцый або зносам.

Часта лужыны стаяць там, дзе праходзілі рамонтныя работы. Напрыклад, там, дзе перакладваліся трубы і кабелі. Гэта значыць, плітку маглі разабраць, а потым няправільна ўтрамбаваць — вось і атрымаліся няроўнасці, а ў выніку — лужыны.

Возьмем, да прыкладу, вуліцу Рэвалюцыйную, дзе цяпер укладваюць плітку. Праца вядзецца няякасна. Катлаван не быў падрыхтаваны. У ім будаўнічае смецце. У дадатак, няма ўшчыльнення грунту. Мы паўсюль пішам, што каэфіцыент ўшчыльнення павінен быць роўны 0,98. Тут ўшчыльнення няма ў прынцыпе, пачалі выкладваць верхні пласт пяску. Пясок няякасны. Гэта можна праверыць, пацёршы яго ў руках. Калі застаюцца рудыя сляды, значыць, ён гліністы. Гэта дрэнна. Вядома, такіх праблем можна было б пазбегнуць, калі зрабіць бетанаванне. Тады структура ўтрымаецца. Але бетанаванне не дазволіць у перспектыве хутка і правільна рамантаваць падземныя камунікацыі.

Узровень добраўпарадкавання гарадоў у Беларусі заўсёды быў на галаву вышэйшы, чым у іншых рэспубліках былога саюза. Доўгія гады краіна славілася патрабавальным стаўленнем да захавання будаўнічых нормаў, праектная частка заўсёды была на вельмі добрым рахунку, а якасць любой будоўлі адсочвалася. Але ў пэўны перыяд мы страцілі гэтую пальму першынства. Многія добрыя архітэктары "старой школы" сышлі на пенсію, сучасныя прафесіяналы адправіліся за мяжу за больш годным заробкам, тыя, якія засталіся, працуюць як могуць.

Шмат памылак у праектаванні і падчас будаўніцтва. Будаўнікі спяшаюцца, каб укласціся ў тэрмін або атрымаць больш грошай. Атрымліваецца, будаўнік зацікаўлены ў хуткім заканчэнні будаўніцтва, і некаторыя з фактараў, тэхналогіі вытворчасці парушаюцца. Часам не праходзіць і пяці гадоў, як, напрыклад, выкладзеная плітка правальваецца. Па тым, што здарылася з пешаходнай зонай, можна ўбачыць, хто і на якім этапе памыліўся. Праект заўсёды складваецца на аснове геалагічных дадзеных, патрэбных нагрузак і на аснове часу працы канструкцый (ад 15 да 25 гадоў). Разлікі робяцца адносна модуля пругкасці розных грунтоў.

Любое дарожнае пакрыццё закрываецца актамі — актам закрываецца тэхнагляд, ёсць часопіс аўтарскага нагляду. Выходзіць, калі канструкцыя правалілася і пайшлі лужыны, неабыякавыя пешаходы заўсёды могуць паднапружыцца і даведацца, хто вінаваты. Гэта дасць магчымасць пакараць парушальнікаў або, як мінімум, выправіць будаўнічыя памылкі.