Irdorath: Мы граем мясцовую папсу і тое, што ідзе ад душы

Праз месяц Уладзімір і Надзея пажэняцца прама на сцэне клуба Re: Public, які часова ператворыцца ў востраў Чорных Цмокаў. Пакуль жа маладыя людзі п'юць ваду ў студыі Еўрарадыё і разважаюць пра сувязі фэнтэзі і фолку, светах Толкіена і Irdorath, творчасці і сямейны побыт.

 

Мы свабодныя. Нельга вывесці формулу Irdorath

 

Еўрарадыё: Ці лёгка канструяваць свет фэнтэзі, знаходзячыся ў нашай беларускай рэальнасці?

 

Уладзімір: Нельга сказаць, што гэта лёгка ці цяжка. Гэта проста жыццё. Не лёгка быць без фэнтэзі. Мы проста жывём у гэтым свеце. З драконамі, касцюмамі, гісторыямі, цікавымі тэмамі для кампазіцый і ўсім, што звязана з гэтым іншым светам. Мы ўжо не ведаем, як можа быць інакш.

 

Надзея: А ўвогуле, фэнтэзі — гэта своеасаблівы рамантызм. Стварэнне альтэрнатыўнай рэальнасці адбываецца на змене эпох, напрыклад, ці з'яўляецца сімвалам нездаволенасці навакольнай рэчаіснасцю. Так што ў нашых умовах, у Беларусі, гэта нават вельмі актуальна і лёгка (смяецца).

 

Уладзімір: І мы ўсіх заклікаем туды апускацца, адмаўляцца ад шэрых будняў і лунаць у аблоках. Гэта вельмі карысна. Гэта дапамагае жыць і атрымліваць добры настрой па раніцах і вечарах.

 

Еўрарадыё: Вы пазіцыянуеце свой гурт як фэнтэзі-фолк-калектыў. Чым адрозніваецца фэнтэзі-фолк ад звычайнага фольку?

 

Надзея: Тым, што ў нас няма рамак. Калі б мы гулялі проста сярэднявечнай музыкі і пазіцыянавалі сябе як простую фолк-гурт, мы павінны былі быць трохі рэканструктарамі: як у вопратцы, так і ў мелодыях, прыёмах, выкарыстанні інструментаў і г.д. А так, мы свабодныя. Нельга вывесці формулу Irdorath. Нельга сказаць, што Irdorath грае сярэднявечную еўрапейскую музыку. Не. Таму што гэта толькі дваццаць працэнтаў з усяго. Народную музыку — не. Сваю творчасць — не. Мы пакуль у пошуку.

 

У Сярэднявеччы быў чалавек. У яго была дуда. Ён граў тое, што гралі да яго — мясцовую папсу, і граў тое, што ішло з яго душы. Мінулі стагоддзі. Засталіся людзі. У іх ёсць дуда. Яны граюць тое ж самае. Мы адштурхоўвацца не ад рэпертуару канкрэтнай эпохі, а ад стану чалавека з канкрэтным інструментам асобна ўзятай эпохі. У нашай музыцы таксама адлюстроўваецца рэальнасць.

 

Еўрарадыё: А як фолк спалучаецца з фэнтэзі з філасофскага пункту гледжання?

 

Уладзімір: Вельмі добра. Усе народныя песні з часоў паганства ствараліся на аснове фэнтэзі, якое людзі некалі прыдумалі. Таму фэнтэзі і фолк — дзве неад'емныя часткі адзінага цэлага.

Пакуль "прэ" тое, што не тычыцца беларускай культуры

 

Еўрарадыё: А ці мелі вы калі-небудзь адносіны з традыцыйным беларускім фальклорам?

 

Надзея: Вядома, калі мы толькі пачыналі граць, мы вучылі ўсё запар. Мы павінны былі зразумець, што такое беларуская культура, чым яна адрозніваецца ад культуры нашых суседзяў — далёкіх і больш блізкіх. У нашым першым альбоме, у якім мы хацелі максімальна абстрагавацца ад рэальнасці, мы не выкарысталі ні адной славянскагай мовы. Але ўсё адно аддалі даніну беларускай культуры, выпусціўшы бонус-трэкам беларускі традыцыйны танец "Верабей" пад ірдаратаўскім соўсам. Так што, ёсць соль у беларускім фолку. Проста мы пакуль настроеныя не на гэтую хвалю.

 

Еўрарадыё: А на якую настроеныя?

 

Уладзімір: Пакуль у нас яшчэ жывуць перажыванні за перыяд дзяцінства і пачатак маладосці. Пакуль "прэ" тое, што не тычыцца беларускай культуры, не тычыцца каранёў. Пакуль мы займаемся самімі сабой. У глыбіні душы ў нас ёсць патрыятычныя пачуцці да родных мясцін. Але мы да гэтага, напэўна, не дараслі яшчэ. Пакуль ранавата.

 

У Беларусі ёсць вялікі фэнтэзі-патэнцыял

 

Еўрарадыё: Калі паразважаць пра беларускае фэнтэзі, хто можа быць аналагам эльфаў, драконаў?

 

Уладзімір: Славянская міфалогія і беларуская у прыватнасці дастаткова моцна развітая. І ўсе выдуманыя персанажы, якія дапамагалі людзям жыць-дзейнічаць — дамавікі, лесавікі, Балотнікі — гэта ўсё фэнтэзі, і гэта ўсё ў пэўны момант адыграла сваю ролю ў станаўленні чалавецтва. Таму ў Беларусі ёсць вялікі фэнтэзі-патэнцыял.

 

Надзея: Тэма беларускага фэнтэзі ўжо выдатна, ідэальна, лепш не прыдумаеш раскрытая ў творчасці гурта “Троіца” — самы просты прыклад.

У нашым свеце няма межаў

 

Еўрарадыё: У якім узросце вы чыталі класічнае фэнтэзі Толкіена?

 

Уладзімір: Ва ўзросце 7 гадоў. Але гэта ўсё, што я прачытаў. Я прачытаў "Хобіта" і гэтага мне хапіла для таго, каб прыдумаць уласны свет.

 

Еўрарадыё: А як вы ставіцеся да свету, створанаму Толкіенам?

 

Уладзімір: Гэта вельмі добра прапрацаваны свет. Ён мне не блізкі, але, безумоўна, мае права на сваю легендарнасць.

 

Еўрарадыё: А які ён, свет, створаны Irdorath?

 

Уладзімір: Абсалютна розны. Усё залежыць ад таго, з якім настроем я прачнуся і вазьмуся за інструменты. Будзь то інструменты ручныя, якія ствараюць нешта фізічнае. Ці музычныя інструменты для стварэння чагосьці духоўнага. У нашым свеце няма межаў. Ён можа быць чорным прасторай з адзіным прадметам. Ён можа быць казачным лесам — усё залежыць ад настрою.

 

Надзея: Наогул, свет музыкі Irdorath вельмі сумленны і вельмі эмацыйны. Усе перажыванні трохі гіпертрафуюцца. Няхай гэта будзе баявы настрой альбо смутак. І яшчэ ён вельмі адкрыты. Там ёсць месца для кожнага.

 

Еўрарадыё: Якія легенды вас больш за ўсё прыцягваюць і чаму?

 

Уладзімір: Мы цяпер робім песню, у аснове якой — балканская легенда пра жаночую істоту Дымну Юде. У ёй распавядаецца пра тое, як Дымна Юдэ будавала горад на гары Влаіна. Як калы яна выкарыстала маладых людзей, і як дубцы ўплятала туды дзяўчат. Я не буду раскрываць усю соль гісторыі — да кульмінацыі пакінем трохі таямніцы.

 

Таксама сваю ролю ў нашай творчасці граюць такія непапулярныя фэнтэзі-светы, як гэта ні банальна, як камп’ютарныя гульні. Мы раслі ў эпоху камп'ютарных гульняў, а не жывых кніг.

 

Надзея: Хто як.

 

Уладзімір: Але тым не менш, у іх, у гульнях, таксама шмат цікавага. Кожны такі свет прадуманы да дробязяў. І на аснове любой гульні можна напісаць некалькі трэкаў, якія будуць па-свойму цікавыя. Таму мы чэрпаем натхненне абсалютна з розных крыніц — няхай гэта будуць інфармацыйныя тэхналогіі альбо жывая культура.

Музыка, якой мы цяпер займаемся, палохае нас

 

Еўрарадыё: Дарэчы, у некалькі замарожаным стане знаходзіцца ваш кібер-фолк-праект. Калі чакаць яго працягу? Вы нібыта абяцалі, што наступны альбом будзе ў гэтым рэчышчы...

 

Уладзімір: Ох, нас яшчэ першы не адпусціў (смяецца). Так, праект сапраўды замарожаны. Ён у працэсе. Ён не памёр. Я асабіста вельмі спадзяюся, што мы ажыццявім яго ў наступным годзе. На жаль, цяпер у нас шмат працы менавіта над жывым матэрыялам — без электронікі. Таму чакайце — усё будзе.

 

Надзея: Мы пайшлі за адным агнём — зусім нечаканым для нас. Музыка, якой мы цяпер займаемся, палохае нас крыху, таму што яна атрымліваецца нейкая зусім не ірдаратаўская. Гэта значыць, ні ў тым звыклым сэнсе, у якім нас прывыклі бачыць гледачы, не з той асацыяцыяй, якая ўзнікае пры слове Irdorath — гэта значыць, дзікунства, барабаны. Безумоўна, драйв застаўся, нават паболела дзе-нідзе. Але музыка стала зусім іншай, вельмі адрозніваецца.

 

Уладзімір: Таму чакайце 12 верасня і не думайце прапусціць гэта міма свайго жыцця! Таму што там вы ўбачыце новы Irdorath.

 

Еўрарадыё: Цікава! А што тычыцца вашых шоў — ці збіраецеся іх разнастаіць нейкімі новымі фішкамі?

 

Уладзімір: Вядома! Але не будзем пакуль раскрываць карт для таго, каб захаваць інтрыгу.

 

Надзея: Проста скажам, што чалавек, які прыйдзе на наша шоў 12 верасня, на 4 гадзіны пагрузіцца ў свет Irdorath і яго яшчэ доўга "не адпусціць".

Калі ты хочаш не быць планктонам, а ісці да сваёй мары, то гэта ў любым выпадку не будзе лёгка

 

Еўрарадыё: А ўвогуле, наколькі лёгка прасоўвацца з такой музыкай?

 

Надзея: Паўгода таму мы мелі шчаслівую магчымасць пагаварыць з прадстаўнікамі гурта "Троіца". Яны ўжо вельмі доўга ў гэтай тэме. І мне вельмі спадабалася фраза пра тое, што "Фолк-гурт — гэта першапачаткова правальны бізнес-план". А лёгка? Нічога ў жыцці няма лёгкага. Калі ты хочаш не быць планктонам, а ісці да сваёй мары, то гэта ў любым выпадку не будзе лёгка... Так, гэта цяжка, але цікава (смяецца). Магчыма, жыццё наша было б зусім іншым, калі б мы пайшлі па дарозе, прыгатаванай нашымі бацькамі. Але мы шчаслівыя, што выбралі менавіта гэты шлях.
 

Калі скончыцца музыка, пачнецца нешта іншае

 

Еўрарадыё: 12 верасня ў клубе Re: public адбудзецца ваша вяселле і вялікі канцэрт. Як узнікла ідэя адсвяткаваць гэтую падзею на востраве Цмока?

 

Уладзімір: У наш час занадта шмат стандартаў з гэтай нагоды. І нам гэтыя стандарты вельмі не падабаюцца. Гэта, па-першае. А па-другое, нас звязала музыка, нас звязала сцэна, і мы такім чынам вырашылі аддаць даніну яе вялікасці і адзначыць самую важную падзею ў нашым жыцці разам з ёй.

 

Надзея: Да таго ж, мы ўмеем рабіць шоў, напэўна, лепш за ўсё з таго, што мы ўмеем рабіць наогул. Таму вырашылі адрывацца так, як нам падабаецца, як мы сабе гэта ўяўляем. Стварыць свае правілы для вяселля.

 

Еўрарадыё: Ці не баіцеся, што аднойчы музыка скончыцца і пачнецца звычайны сямейны побыт?

 

Уладзімір: Без побыту нікуды — ён заўсёды быў і ёсць.

 

Надзея: Я ве-е-ельмі баюся таго, што музыка можа скончыцца!

 

Уладзімір: Хто вызвалены ад бытавухі? Ніхто! І ад творчасці ніхто не вызвалены! Я думаю, усё будзе нармальна. Калі скончыцца канкрэтна музыка, пачнецца нешта іншае, што будзе не менш цікавым і будзе не менш дастаўляць нам шчасця і задавальнення.

Фота з сацыяльных сетак