Дзяўчына, якая перамагла рак, дапамагае ў гэтым іншым

Дыягназ – рак

"Першае, пра што я падумала, пачуўшы свой дыягназ, — трэба тэрмінова тэлефанаваць у Оксфард, сказаць, што спазнюся на заняткі", — па скайпе распавядае з усмешкай Ані са свайго сонечнага пакоя ў Оксфардзе.

Ані было 30 гадоў, калі яна звярнулася да доктара, каб зразумець прычыну боляў у руцэ. Абследаванне доўжылася некалькі гадзін і завяршылася дыягназам: агрэсіўны рак грудзей.

"Цікава, але ў той момант я не спалохалася і адразу вырашыла, што ні ў якім разе не павінна думаць пра дрэннае, што гэта толькі выпрабаванне — адолею. Лекары глядзелі на мяне — ніколі не забуду гэтыя погляды. Ня спачувае, а проста з жалем .

У той жа дзень дома ўсёй сям'ёй мы вырашылі: мы не будзем выбіраць паміж жыццём і смерцю і, не губляючы часу, не паддаючыся эмоцыям, прыступім да справы", — распавядае Ані.

Незадоўга да гэтага Ані паступіла ў брытанскі Оксфардскі універсітэт — спраўдзілася самая вялікая мара. І зараз больш за ўсё палохала перспектыва яе пазбавіцца:

"Я напісала ва ўніверсітэт. Адказ, які я атрымала з Оксфарда, вельмі дапамог мне ў пераадоленні цяжкасцяў: яны захаваюць маё месца і будуць чакаць, пакуль я папраўлюся і паеду вучыцца. Пасля гэтага нават падчас самых складаных перыядаў тэрапіі я казала сабе: адну мару ты ўжо ажыццявіла, цяпер — новы этап, усё будзе добра".

Запэўнівае, што на працягу ўсёй хваробы ніколі і не думала здавацца, таму што параза пачынаецца з думкі пра такую ​​магчымасць. А яна не прызнае паразаў.

Жыццё з ракам

"Я навучылася жыць з ракам. Мая сям'я навучылася так жыць. Гэта цяжка. Вельмі цяжка. Часам курсы хіміятэрапіі былі невыносна цяжкімі, здавалася, больш немагчыма вытрываць. Але гэта таксама быў вельмі важны этап для мяне: я пачала цаніць рэчы, на якія раней не звяртала ўвагі", — кажа Ані.

У гэтыя дні дзяўчына яшчэ раптам зразумела, што ў свеце і побач з ёй ёсць няўяўна моцныя і добрыя людзі. Яны былі гатовыя дапамагчы — у любую хвіліну, і іх не трэба было прасіць пра гэта.

"Я зразумела, што мне дасталася лепшая сям'я, радня, сябры. Яны самі арганізавалі збор сродкаў у інтэрнэце, каб аплаціць маё лячэнне. Пастаянна прыдумлялі сюрпрызы і святы, каб натхніць мяне, зрабіць працэс лячэння трывальным.

Ні ў кім ні разу я не заўважыла нават ценю роспачы. Іх вера і вельмі патрэбная практычная дапамога прымусілі мяне думаць, што я не толькі павінна змагацца і паправіцца, але і нешта змяніць — сваім жыццём, сваім прыкладам", — кажа Ані.

У працэсе лячэння Ані перажыла шмат непрыемных сітуацый. Кажа, многія, пачуўшы пра хваробу, адразу выказвалі спачуванні — як ужо памерлай. Яна таксама назірала сітуацыі, калі самі хворыя саромеліся сваёй хваробы, як ганьбы, і спрабавалі схаваць яе.

"І яшчэ неяк я пайшла ў банк па справе. Калі падышла мая чарга, дзяўчына, якая абслугоўвае мяне, убачыла, што я без валасоў, напэўна, і іншыя наступствы хіміятэрапіі былі прыкметныя. І яна папрасіла калегу замяніць яе. Я зразумела, што людзей жахае добраахвотнае судакрананне з гэтай хваробай. Гэта мяне не пакрыўдзіла, проста я зразумела, што людзі недастаткова інфармаваныя, і гэты прабел трэба папоўніць".

Да таго ж лячэнне каштуе вельмі дорага. Хоць некаторыя лекі выдаюцца анкалагічным хворым бясплатна, іх недастаткова не толькі для выратавання жыцця, але нават для палягчэння сітуацыі:

"Самае галоўнае пры лячэнні раку — не спыняцца на паўдарозе. Але не кожны можа гэта сабе дазволіць. Ампула некаторых прэпаратаў каштуе больш за 800 тысяч драмай ($1650), а ў ходзе лячэння могуць спатрэбіцца дзесяць такіх доз. У мяне было дзве працы, некая адкладзеная сума, але нават мне вельмі хутка спатрэбілася фінансавая дапамога".

У працэсе лячэння Ані стала больш стасавацца з людзьмі, у якіх быў такі ж дыягназ. І складаней за ўсё перажывала страту новых сяброў:

"Мы вельмі пасябравалі з адной дзяўчынай. За гэтыя тры гады самым цяжкім у маім жыцці быў дзень, калі я даведалася, што яе больш няма. У той момант і маё жыццё абарвалася. Не магла паверыць, што больш няма гэтай светлай, усмешлівай дзяўчыны, якая так хацела жыць. Гэта няправільна, вельмі няправільна. Я даўно задумвалася аб барацьбе з ракам, але менавіта гэтая страта стала сігналам да дзеяння".

І яна заснавала "Фонд дапамогі хворым на рак Ані Айкуні". Гэта было два гады таму. За гэты час фонд ужо дапамог 17 жанчынам з невялікім дастаткам, у якіх быў выяўлены рак грудзей.

Ані шкадуе, што фонд пакуль не можа поўнасцю кампенсаваць выдаткі на лячэнне, але ўпэўненая, што нават невялікая дапамогу важная для кожнага хворага:

"Гэта дае надзею, дапамагае зразумець, што не ўсё страчана. Кожны, хто сутыкаецца з гэтай праблемай, павінен ведаць: у дзень, калі ты даведаешся свой дыягназ, ты павінен быць упэўнены ў перамозе, параза наогул не можа разглядацца. Нават калі твой шанец на перамогу складае адзін працэнт — ідзі наперад".

Жыццё пасля раку

"Я ўдзячная сваёй хваробе, таму што цяпер я ведаю сваю місію: я павінна дапамагаць людзям. Калі бачыш усмешку на твары чалавека, калі адчуваеш, што можаш дапамагчы людзям і нават выратаваць — гэта вялікае шчасце, і дзеля гэтага варта жыць", — кажа Ані.

Людзям, якія сутыкаюцца з ракам, раіць проста не здавацца:

"Я ніколі не выбірала паміж тым быць ці не быць. Я вырашыла быць. І маё жыццё — прыклад для ўсіх: рак можна перамагчы, калі абраць жыццё. Жыццё выдатнае, і яго варта пражыць. А страх — нішто, і не варта марнаваць на яго каштоўныя секунды жыцця".

У працэсе доўгага лячэння Ані навучылася фатаграфіі, захапілася жывапісам. У Арменіі яна пакінула некалькі няскончаных карцін, але не перажывае з гэтай нагоды. Наперадзе яе чакае доўгае і шчаслівае жыццё — яна паспее скончыць іх і пачаць іншыя.

"Я не шкадую ні пра адну секунду. Кожная з іх зрабіла больш каштоўнай, асэнсаванай наступную секунду. Варта было прайсці праз усё гэта, каб зараз быць тут", — кажа Ані.