Рэквіем па апалітычнасці. База пра выбары ў Каардынацыйную раду ад Івана Шылы

Але хто прадстаўляе беларусаў? Латушка, які набраў 2500 галасоў [на выбарах у КР]? Пазіцыя так сабе. Ці Ціханоўская, якая ўмоўна 7-8 гадоў таму выйграла (а можа, і не) выбары ў іншай краіне, і незразумела, наколькі яна сёння папулярная ў дыяспары і як наогул да яе ставіцца? Ціханоўская ўжо прасіла не адмяняць праграму рэлакацыі айцішнікаў, яе адмянілі праз некалькі дзён.

Напэўна, можна ісці не да палітыкаў, а ў Цэнтр беларускай салідарнасці, яны якраз займаюцца пытаннямі легалізацыі беларусаў. Але каб такі цэнтр існаваў, палітыкі павінныя дамовіцца пра фінансаванне яго польскімі ўладамі. Павінныя быць палітыкі і жаданне польскіх уладаў. Або фінансаваць самім. Гатовыя беларусы самі фінансаваць свае цэнтры, СМІ і арганізацыі? Думаю, ніхто не здзівіцца, што рабіць невялікія данаты будуць гэтыя ж 6-7 тысяч чалавек [якія прагаласавалі на выбарах у КР]. Гэта смешна.

Міраслаў Лазоўскі казаў, што Беларусь існуе для таго, каб беларусы жылі лепш. Гэта ОК Апісанне нармальнай сучаснай дзяржавы — дзяржава думае пра сваіх жыхароў, іх даходы і бяспеку, сілу іх пашпарта і здароўе. Але дакладна такія ж функцыі могуць быць у дыяспары. Тым больш калі дзяржаву можна размясціць на лічбавай платформе.

Вось грамадзяне, вось іх інстытуты, у іх ёсць лічбавы айдзі, мы ведаем, дзе яны і колькі іх, і ўяўляем 300 тысяч чалавек. Яны актыўныя і звязаныя. Такой магла б быць платформа "Новая Беларусь". Пытанне ж не ў выбарах у КР, а ў шырокім сэнсе ў стварэнні сваіх інстытутаў. 300 тысяч сапраўдных верыфікаваных чалавек у Польшчы —вялікая сіла, з гэтым можна ісці да бізнесаў, можна ісці да палітыкаў розных узроўняў. З гэтым можна нешта арганізоўваць і развіваць. Унікальны досвед, лічбавая дзяржава ў выгнанні, зноў пазітыўныя навіны пра беларусаў у NYT. Але пакуль гэта 6-7 тысяч чалавек. Гэта смешна.

Да 2020-га ў беларусаў не было дыяспар. У 2020-м аказалася, што з дыяспарамі весялей і лепш. Свае людзі, бары, івэнты, туры беларускіх гуртоў. Але ў любога аб'яднання ў любым выпадку ўзнікае палітычнае і грамадскае вымярэнне, нават у футбольнага клуба "Рэал" (Мадрыд). Пытанне, хто ім займаецца і хто яго выкарыстоўвае: мы ці не мы.

Я разумею, што гэта не найлепшы прыклад, але габрэі будавалі дыяспары з палітычным вымярэннем. Палітычныя партыі, газеты, школы. І змаглі пранесці свае каштоўнасці і потым стварыць сваю дзяржаву. У нас цяпер таксама дзяржавы няма, але мы вырашылі адразу адмовіцца ад усіх вымярэнняў, акрамя як жыць у кайф і чакаць літасці мясцовых уладаў, пакуль не атрымаем пашпарт. Ну, тады напэўна трэба чакаць сітуацыі, калі ўсім стане дрэнна, і гэта будзе стымулам аб'яднацца і выкарыстоўваць калектыўныя стратэгіі, а не індывідуальныя.